Pagina's

dinsdag 14 april 2015

Heel erg roze


Ik ben niet zo'n prinses. Als ik mezelf in een sprookjesfiguur zou moeten veranderen, ben ik eerder een trol. Of vreemde tovenaar met een voorkeur voor kaneelkoekjes. Een heks, ook een rol die me past. Maar glitter, jurken, hakken, mooi en voorbeeldig zijn? Bah. Maar goed. Ik heb hier een freule in huis wonen die prinses zijn heeft uitgevonden. Dus drie keer raden wat voor soort feestje zij voor haar verjaardag wilde geven. Juist.


Wat handig is aan dat prinsessengedoe, is dat alles snel goed is. Voor een heks moet je al gauw een paarsgerande salamanderpoot op weten te snorren. Maar een prinses is tevreden met wat glitter en glans. En een mooie jurk. Dus daar verschenen zaterdagmiddag zeven trillende prinsesjes op onze stoep. En een dappere ridder. Iemand moest de dames redden van de gevreesde draken. 


We namen Anna en Elsa 'servies' mee uit de Supermarchée op onze wintersport, dus iedereen at gelukzalig roze taart en dronk roze limo. De kadootjes werden onder bewonderende kreten uitgepakt, want een roze tasje, fijne hakschoentjes, armbandjes, kettinkjes en knutselspul met glitter kan prinsesjes wel bekoren. Maar! Toen gebeurde het! Geklop... Op het raam. En ja hoor daar had je het al. In de stromende regen stond een mand. Met een brief. Van Fiebelpiep. U kent haar vast nog wel, het prinsesje dat wij vaak op wandelingen tegenkomen en in wiens huis geen andere kleur dan roze is te vinden. Nou haar tante had dus begrepen dat er dames waren die wel eens echte prinses wilden zijn. Dus had zij spullen gestuurd om ons eens op de proef te stellen. 


Proef een was een makkie. Maak jezelf zo mooi mogelijk. Het behelsde kettingen, ringen, nagellak, lippenstift en glitterschmink. Proef twee was moeilijker. Daarvoor moesten de gehakte dames naar buiten en daar zouden ze zich netjes moeten gedragen en schoon blijven. En dat terwijl ze de verloren gewaande edelstenen van Fiebelpiep moesten zoeken. Nou zou dat best goed zijn gegaan als het niet regende. Niet drupte, maar gooooot. De prinsesjes en zeker de ridder bleken niet van suiker en doken fanatiek de bosjes in. Gelukkig maar, want ze vonden de buit. 



Prachtige edelstenen in even prachtige doosjes. Maar dat was nog niet alles. Er moest nog gebalanceerd worden op een evenwichtsbalk, al zwaaiend met een toverstaf. En die moest opgegeten worden zonder smakken. Er werd een potje ringsteken georganiseerd en toen dropen we maar af. Een beetje regen verdragen prinsessen nog wel. Maar een lentestorm met stortbui is nu eenmaal niet zo goed voor de maquillage... 



Nou goed, lang verhaal kort: We moesten nog kasteelsleutel poepen, geblinddoekt koek happen, oefenen met dansen zonder op tenen te staan met een ballon aan ons been en tot slot sieraden maken van prachtige kralen. Als klap op de vuurpijl kregen de dames bij het poffertjesdiner nog een brief. Dat ze toch wel erg goed hun best hadden gedaan om zich zo hoffelijk, dapper,voorkomend en eloquent mogelijk te gedragen. Als teken van hun prinsesigheid kregen  ze dan ook allemaal een eigen edelsteen mee naar huis. Voor als ze even niet meer zo goed zouden weten hoe om te gaan met hebberigheid, jaloezie, algehele malaise of gewoon boosheid. Tja, je kunt er maar last van hebben als kleuter. Nu dus niet meer. En ze leefden nog lang en gelukkig... 

Uren later ruimden we de smeulende resten van ons kasteel op, toen ook alle gezellig borrelende ouders waren vertrokken en concludeerden Timmerlief en ik zonder enige schaamte: hier zijn we dus best wel goed in he, dat hele kinderfeestjes gebeuren. Dat sluit beter bij ons aan dan op tijd op werk danwel school komen, aan het eind van elke dag keurig de was in de machine stoppen, of hem eruit halen of rekeningen open maken en ook nog op tijd betalen. Voor dat hele volwassen gedoe gebruiken wij liever een toverspreuk geloof ik. 


Goed, omdat we toch zo fantastisch in feestjes waren, gaven we er de volgende dag nog maar een. Voor de grote mensen. Die waanzinnige kado's meebrachten zodat een allergelukkigste freule niet eens meer kon verzinnen wat nou haar lievelingsaanwinst was. Nu rolt er dus een roze gevaarte door mijn huis heen en weer, die met de hele bubs aan elke avond naar bed wil. Ik snap niet dat het lekker slaapt die skeelers, maar ach. Je wordt maar een keer vijf. 




1 opmerking:

  1. Ik geloof meteen dat jullie daar supergoed in zijn! Die kleintjes van jullie boffen maar. Ik ben geloof ik niet zo getalenteerd, maar normaal gesproken gaat mij het geloof ik ook niet echt slecht af. Dit jaar echter kan ik me bij alles wat ik bedenk alleen maar afvragen: is het wel echt supermakkelijk (voor mij)? Met die buik? Gaat een beetje ten koste van de inspiratie. Dus als je nog wat dikke buikvriendelijke activiteiten voor vier jarigen te binnen schieten, let me know! X

    BeantwoordenVerwijderen