Pagina's

donderdag 23 april 2015

100 x waar ik sta

Ik kijk best vaak naar beneden. Dat heeft praktische redenen, wil ik niet tien keer per dag struikelen over kruipende baby's, rondslingerende loopfietsjes of strategisch neergegooide schooltassen. Toen ging ik een uitdaging aan, een fotoproject. Op Instagram ging ik, samen met tientallen andere mensen honderd dagen lang mijn voeten op de foto zetten. Tenminste, dat was mijn interpretatie van #100daysof_fromwhereistand. 100 x kijken waar ik sta. En dan niet uit praktisch oogpunt, maar uit esthetisch oogpunt. Anderen maakten mooie stillevens van spullen rond hun voeten, of vonden elke dag een prachtige vloer om op te staan. Ik niet. Dit is wat ik zag:













Duizelingwekkend hè? Honderd dagen mijn voeten... Van een ziek jongetje in het ziekenhuis, tot fijne speeltafereeltjes, van dierentuinen, speeltuinen, moestuinen, zwembaden, schoolpleinen, tot een skivakantie. Een afgeknipte vlecht, een reuzen Nijntje, een nieuwe piano, een schoenenverzameling en uiteindelijk vooral heel veel lieve kindergezichtjes. Tot slot een dubbele mijlpaal: foto 100 en Otto die al juichend per ongeluk voor het eerst los staat. 

Dit zijn mijn lievelings plaatjes: 















Zo. En dan ben ik nu erg blij dat ik niet elke ochtend meer over m'n schoenenkeuze verder hoef na te denken dan 'past dit bij mijn outfit?' in plaats van 'heb ik deze schoenen niet al tien foto's achter elkaar aan?' Honderd dagen is lang hoor. Hoe vaak ik niet in het half duister 's avonds dacht: 'Shit! Mijn voeten vergeten!' En dan wanhopig met een willekeurig voorwerp (een knutselwerk. Een tekening. Een poes. Een traktatie.) op de foto poogde te zetten. Waarom? Dat vroeg ik mezelf ook vaak af. Waarom eigenlijk? Punt 1: dat had ik met mezelf afgesproken. Punt 2: ik vind het leuk om bij andere mensen te zien waar hun voeten staan. 

Toen ik gister alle 102 foto's (ik ben kennelijk niet zo goed in tot 100 tellen) in een filmpje plakte, schoot er een liedje door mijn hoofd. 'Ga in mijn schoenen staan' van De Dijk. Vond ik er mooi bij passen. Maar tegelijkertijd zette het me aan het denken. Zou er nog een hoger doel te verzinnen zijn voor mijn letterlijke standpunt van de afgelopen honderd dagen? Niet dat ik een statement had proberen te maken met mijn voeten, het was meer wat me voor de voeten kwam (hahaha).



En toch kwam ik zo wel bij het échte antwoord op het waarom van mijn voetenfoto's: 'Had je mijn schoenen aan, wat had jij gedaan?' Zoals Huub van der Lubbe zo mooi zingt. Als we onszelf nou eens wat vaker die vraag stellen, zou het volgens mij een stuk beter gaan met de mensheid. Amen. 

 Hier het hele liedje:  


woensdag 22 april 2015

In elk potje een plantje


Jawel, jawel, er is weer een nieuwe 'Aan de keukentafel', het magazine van de Coop. Met mijn liefste kleine freule erin, die mij geduldig hielp bij het maken van pietepeuterige plantenpotjes. Dus, ontplop allemaal de champagne en wijn, friemel na het drinken een spriet vetplant in de kurk en u bent met z'n allen heel creatief, verantwoord (want gerecycled) en groen bezig. En vast ook hip, want planten zijn in. Niet dat planten ooit uit geweest kunnen zijn lijkt me, maar kijk maar eens in een willekeurig woonblad en je zult zien dat het vensterbankgroen je ineens weer tegemoet straalt. 



Nu moet je dus twee dingen doen: champagne drinken en een paar flessen spa achterover slaan en ook nog naar de Coop wandelen om het puike blad te halen. Want dan kun je lezen wat je met deze flessen aanmoet. Geen zin in lichaamsbeweging, geen Coop te vinden, of geen boodschappen nodig? Dan ben je nog maar een vingerklik verwijderd van mijn knutseltips. Kijk maar: klik HIER voor het online magazine.  Nu willen jullie allemaal deze lieve aaibare egel maken: 


En deze gezellige diervrienden met woest haar knutselen. En zonder haar, maar met tandenborstels, kralen, scharen of potloden erin zijn ze ook onmisbaar in ieder huishouden.  

Mochten jullie denken, zeg die oudste freule, mag die niet eens op de foto? Jawel, dat mag ze wel. Kijk maar: 
Ze haalde alleen het blad niet. Bovendien zit deze dame niet te wachten op een wijsneuzige moeder die zegt wat ze moet doen, voor de perfecte foto. 'Saaaaaaaai!' is haar korte maar accurate repliek als ik het eens probeer. En dan loopt ze weg. Of doet ze het omgekeerde. Of gaat zich maar weer eens verkleden. Maar verder is ze heel lief hoor. 







Goed, allemaal de groene vingers te voorschijn en aan de slag! Oh ja, meer knutsel inspiratie vind je tegenwoordig ook nog op de Coop site, en wel HIER. Toedeloe! Verheug je maar vast op het zomernummer, want dat wordt er een vol dolle (water)pret.

dinsdag 14 april 2015

Heel erg roze


Ik ben niet zo'n prinses. Als ik mezelf in een sprookjesfiguur zou moeten veranderen, ben ik eerder een trol. Of vreemde tovenaar met een voorkeur voor kaneelkoekjes. Een heks, ook een rol die me past. Maar glitter, jurken, hakken, mooi en voorbeeldig zijn? Bah. Maar goed. Ik heb hier een freule in huis wonen die prinses zijn heeft uitgevonden. Dus drie keer raden wat voor soort feestje zij voor haar verjaardag wilde geven. Juist.


Wat handig is aan dat prinsessengedoe, is dat alles snel goed is. Voor een heks moet je al gauw een paarsgerande salamanderpoot op weten te snorren. Maar een prinses is tevreden met wat glitter en glans. En een mooie jurk. Dus daar verschenen zaterdagmiddag zeven trillende prinsesjes op onze stoep. En een dappere ridder. Iemand moest de dames redden van de gevreesde draken. 


We namen Anna en Elsa 'servies' mee uit de Supermarchée op onze wintersport, dus iedereen at gelukzalig roze taart en dronk roze limo. De kadootjes werden onder bewonderende kreten uitgepakt, want een roze tasje, fijne hakschoentjes, armbandjes, kettinkjes en knutselspul met glitter kan prinsesjes wel bekoren. Maar! Toen gebeurde het! Geklop... Op het raam. En ja hoor daar had je het al. In de stromende regen stond een mand. Met een brief. Van Fiebelpiep. U kent haar vast nog wel, het prinsesje dat wij vaak op wandelingen tegenkomen en in wiens huis geen andere kleur dan roze is te vinden. Nou haar tante had dus begrepen dat er dames waren die wel eens echte prinses wilden zijn. Dus had zij spullen gestuurd om ons eens op de proef te stellen. 


Proef een was een makkie. Maak jezelf zo mooi mogelijk. Het behelsde kettingen, ringen, nagellak, lippenstift en glitterschmink. Proef twee was moeilijker. Daarvoor moesten de gehakte dames naar buiten en daar zouden ze zich netjes moeten gedragen en schoon blijven. En dat terwijl ze de verloren gewaande edelstenen van Fiebelpiep moesten zoeken. Nou zou dat best goed zijn gegaan als het niet regende. Niet drupte, maar gooooot. De prinsesjes en zeker de ridder bleken niet van suiker en doken fanatiek de bosjes in. Gelukkig maar, want ze vonden de buit. 



Prachtige edelstenen in even prachtige doosjes. Maar dat was nog niet alles. Er moest nog gebalanceerd worden op een evenwichtsbalk, al zwaaiend met een toverstaf. En die moest opgegeten worden zonder smakken. Er werd een potje ringsteken georganiseerd en toen dropen we maar af. Een beetje regen verdragen prinsessen nog wel. Maar een lentestorm met stortbui is nu eenmaal niet zo goed voor de maquillage... 



Nou goed, lang verhaal kort: We moesten nog kasteelsleutel poepen, geblinddoekt koek happen, oefenen met dansen zonder op tenen te staan met een ballon aan ons been en tot slot sieraden maken van prachtige kralen. Als klap op de vuurpijl kregen de dames bij het poffertjesdiner nog een brief. Dat ze toch wel erg goed hun best hadden gedaan om zich zo hoffelijk, dapper,voorkomend en eloquent mogelijk te gedragen. Als teken van hun prinsesigheid kregen  ze dan ook allemaal een eigen edelsteen mee naar huis. Voor als ze even niet meer zo goed zouden weten hoe om te gaan met hebberigheid, jaloezie, algehele malaise of gewoon boosheid. Tja, je kunt er maar last van hebben als kleuter. Nu dus niet meer. En ze leefden nog lang en gelukkig... 

Uren later ruimden we de smeulende resten van ons kasteel op, toen ook alle gezellig borrelende ouders waren vertrokken en concludeerden Timmerlief en ik zonder enige schaamte: hier zijn we dus best wel goed in he, dat hele kinderfeestjes gebeuren. Dat sluit beter bij ons aan dan op tijd op werk danwel school komen, aan het eind van elke dag keurig de was in de machine stoppen, of hem eruit halen of rekeningen open maken en ook nog op tijd betalen. Voor dat hele volwassen gedoe gebruiken wij liever een toverspreuk geloof ik. 


Goed, omdat we toch zo fantastisch in feestjes waren, gaven we er de volgende dag nog maar een. Voor de grote mensen. Die waanzinnige kado's meebrachten zodat een allergelukkigste freule niet eens meer kon verzinnen wat nou haar lievelingsaanwinst was. Nu rolt er dus een roze gevaarte door mijn huis heen en weer, die met de hele bubs aan elke avond naar bed wil. Ik snap niet dat het lekker slaapt die skeelers, maar ach. Je wordt maar een keer vijf. 




donderdag 9 april 2015

Een hand vol


Ik voel me een nieuwbakken moeder. Zo eentje die alles nog moet uitvinden, hoe dat nou werkt een kind grootbrengen. Maar nieuwbakken, nah. Noem me maar eerder een zeer slome leerling. Vandaag vierde ik namelijk mijn eerste moeder-lustrum. Vijf hele jaren oud is die grote Savine ineens. Ik weet echt niet wanneer dat is gebeurd. Ik kan me nog herinneren hoe de moestuin rook, toen daar m'n vliezen braken. Ik weet nog hoe ik een week later voor het eerst met baby buiten de bloesemende bomen zo overweldigend vond. Het eerste badje, de gebroken nachten, de eerste stapjes, woordjes, alles weet, voel en ruik ik nog. Alsof het eergisteren was. 


Maar het allergekste vind ik dat ik zelf nog weet dat ik vijf werd. Ik had een roze jurk, de allermooiste verjaardagskroon, en rolschaatsen. Ik was met dat alles intens gelukkig. Ik weet het nog, en daarmee was ik al heel erg ik. Die herinnering hoort bij mij. Dat hele kleine kindje dat ik ooit kreeg, is Savine vanaf nu echt niet meer. Ze maakt nu eigen herinneringen die ze niet meer zal vergeten. Ze is zichzelf al geworden en kan dat nu alleen nog maar meer worden. 



Nou goed, deze sentimentele oude moeder moet duidelijk naar bed. Maar niet voordat ik heb verteld hoe het kwam dat er in mijn woonkamer ineens een immens roze- paars oorbellenwinkeltje kwam te staan. Dat ging zo: er moest een kado komen. Nee, een Kado. En tot nu toe is het ons gelukt om de freules voor elke verjaardag iets te geven wat we zelf hebben gemaakt. Dit jaar liet ik het aan mijn Timmerman over. Hij trok met twee werkvrouwen naar 'de Mier' (zijn werk dus) om iets te maken wat ik zo ongeveer omschreef als: 'leuk een klein soort keukentje voor in de tuin. Gewoon een plank waar we een bakje water in kunnen hangen weet je wel?' Dat soort omschrijvingen moet je dus nooit, NOOIT aan een timmerman geven. Die begrijpen daar niks van en gaan dan met enorme platen hout in een enorme werkplaats aan de gang. En dan bouwen ze iets enorms. En onze tuin is heel erg, ehm, petite. 


Het keukentje werd dus een oorbellenwinkeltje. Dat krijg je als je de grote freule het zelf laat verzinnen. Nog iets wat je dus NOOIT moet doen. En toen vroeg de Timmerman: 'moet er niet ook wat verf op?' Dat moet je ook NOOIT aan twee meisjes vragen. Er moest dus roze op. En paars. Ze schilderden het wel helemaal zelf. En zonder knoeien. Dat moet ik ze nageven. Al kreeg m'n lief wel een hartaanval toen de kleine freule het voor elkaar kreeg om een kleine emmer verf in een grote emmer verf te laten vallen. Heeft- ie ook weer allemaal zelf opgeruimd, dus daar had ik dan weer niet zoveel last van. Toen bleek het kleine 'dingetje' voor in de tuin niet meer in de auto te passen en moesten er hele bussen aan te pas komen om het bouwwerk te vervoeren. En uiteindelijk staat het Kado dus niet in de tuin, maar in de woonkamer. We moeten er maar heel veel van gaan houden. De liefde spat er wel vanaf, dus zoals dat gaat willen we er straks natuurlijk nooit meer vanaf. 


Toen we toch zo lekker alles zelf aan het maken waren, bakten we ook nog maar eens (overheerlijke) zoete popcorn om uit te delen. Met stip de allergoedkoopste traktatie ooit. Men neme: een pak koffiefilters, wat stempels, een zakje maiskorrels, een klont boter, een lepel suiker en een lepel honing. Klaar. Ongeveer. Dertig zakjes maken is veeeeeel. Maar goed, slapen is toch zwaar overschat, dus toen bleef er ook nog tijd over om een verjaardagsshirt in elkaar te klussen. Ze hield hem bijna een dag aan. Toen kwam oma. Met een jurk. Dus daar ging de prinses, op naar haar favoriete hobby: verkleden. En taart eten. Hieperdepiep! Nog twee feestjes te gaan...