Van die eindeloze feestdagen

Nu ik weer fris en fruitig 

achter mijn even frisse en fruitige bureau zit,

ben ik stiekem wel blij dat de eindeloze feestdagen erop zitten.

Begrijp me goed,

ik hou van gezelligheid, eten, familie en feest. 

Heel veel eigenlijk.

Meer dan van wat dan ook. 

Maar dat constante opdirken, op pad zijn, dikke tassen meeslepen

en altijd te laat in bed liggen, 

dat breekt me op een gegeven moment wel op.

Tis namelijk niet echt zo dat ik daarna lekker een week kan luieren en uitslapen.

Er is hier altijd wel iemand die vindt dat-ie recht heeft op een nachtelijke knuffel

of twee of drie

en om 7 uur is er ook altijd iemand voor in om Frozen te kijken. 

Maar dan wel in goed gezelschap. 

En bovendien moet er NU een glas water worden ingeschonken. 

Dusss. 

Zit je dan met je moeie kop waar net een glaasje wijn te veel in nabonkt

'Laat het gaaaaan, laat het losss,' te zingen. 

Al waren ze eindeloos die feestdagen

ze vlogen natuurlijk ook voorbij

als een feestroes. 

Gelukkig hebben we de foto's nog. 

(De eerlijkheid gebiedt me te zeggen 

dat die indrukwekkende soesjestoren,

ook wel Croquembouche geheten

niet door mij is gemaakt

maar door mijn onvolprezen nicht en neef.

De paddenstoelen-notenpaté kwam wel uit onze oven. 

Ieder familielid bij ons

laat namelijk zijn grootste culinaire talent in de kerstkeuken schitteren

en neemt minstens een gerecht mee. 

Niet dat een notenpaté nou ons grootste talent is, 

al is-ie goddelijk,

maar het meest haalbare telt ook.

De gezamenlijke menukaart van ons familiediner

zou niet hebben misstaan in een luxueus sterrenrestaurant.

Helaas is er geen bewijs meer van

want de oudste freule knipte ze alle 25 in stukken 

als treinkaartjes voor de hele familie.

Bovendien vond ze het schandalig dat er vlees opstond,

dus die gerechten knipte ze er vakkundig vanaf. 

Verder heeft ze een hele gematigde mening hoor.)

M'n spruitjes

 

Een week voorjaar met zon en bloesem en zo,

doet je haast vergeten dat twee weken geleden

we nog met mutsen en sjaals 

de laatste winterresten uit de moestuin trokken.

De freules stookten door het dolle een fikkie

om vegaworsten te gaan roosteren.

Maar ja,

er zijn niet alleen knapperige frisgroene groentes

te vinden op ons tuincomplex,

vooral zuurpruimen eigenlijk.

Die gewoon tegen twee lieve meisjes zeggen;

'Nou, nou, nou dat mag niet hè?

Vuur stoken, dat staat in de reglementen.

En ik heb astma, ugheugheughe..

Zal ik het dan nu komen uitmaken?!'

Let wel, een zuurpruim/buurman die afgelopen jaren regelmatig

hele vieze vuurtjes op liet laaien.

Maar ja.

Nu had hij waarschijnlijk zelf op zijn kop gekregen

en moest hij dat op ons af reageren.

Dus het vuurtje moest uit.

'Ik ben zo verdrietig,' pruilde de oudste freule, 

'waarom zijn er dan regels?'

Tja... Op dat soort ingewikkelde kwesties kan ik ook geen bevredigend antwoord verzinnen.

Dus stookten we thuis de kachel maar eens op

en mikten we de worsten in een pan water

en zetten het op ons binnenvuurtje.

Feestvreugde weer hersteld.

En een klein trauma erbij voor de freules

dat je in de wereld niet mag doen wat gewoon het allerleukst is.

Omdat er regels zijn. 

En voor wie denkt dat spruiten vies zijn?

Of dat kinderen dat niet blieven?

Echt, dat is pertinente onzin.

Je moet ze gewoon uit je eigen tuin halen,

Dat is én lekker,

én heel mooi en leuk: 

een groene ballenboom

die je leeg mag plukken

en op mag eten. 

Vraag maar aan die spruitjes bij mij thuis!

Picardië

En zo zaten we ineens niet meer tussen de koeien en bergen
maar tussen de krijtrotsen van Picardië.
Dat kwam omdat ik naar de Provence wilde,
maar we de verkeerde kant opreden.
Nee. Natuurlijk niet.
Zo dom ben ik heus niet.
Maar het zat wel zo.
We hadden net geen week meer over,
maar wilden wel wat anders
en niet nog twee extra dagen in de auto.
Dus geen lavendel en Ventoux
maar iets in de richting van huis.
En van zee en krijtrotsen hou ik nu eenmaal veel
en zo kwamen we in Picardië.
Het Noord- Franse avontuur startte wat eigenaardig
met een camping die we niet snapten
(dat kan)
Een camping die z'n slagboom niet open wilde doen
(kan ook)
en uiteindelijk een camping bij een boer, waar we in ons uppie waren
(beetje gribus)
Dat krijg je als je nog in september wilt kamperen.
Dan is er dus niet zo veel meer.
Ook weer geleerd.

En ook dat we de freules geen groter plezier kunnen doen
dan een moele frites als lunch.
God, wat lijken ze toch op ons!

Het knutselhalfuurtje van Joke

 

Vakantie al lang en breed voorbij
het nawerk nog lang niet.
Ik overdrijf niet als ik zeg dat nog steeds niet alle vakantiezooi
terug op z'n plek is.
De laatste vakantiewas draaide ik gister. GISTER!
Daaruit kun je meerdere conclusies trekken
waaronder dat ik een ronduit waardeloze huisvrouw ben
ofwel dat ik de vakantierelaxheid er nog een tijdje in heb weten te houden.

Maar goed. Vakantiefoto's zijn er ook nog in grote stapels.
Waaronder deze van Joke's knutselclubje.
Toch wel een van de hoogtepunten van de vakantie
als elke ochtend om half 11
de meisjes elkaars hand pakten
naar ons zwaaiden
de berg op klommen
en nog een keer uitbundig riepen:
'Wij gaan naar Joke! Knutselen!'

Om even later met medaille,
beplakt doosje, een masker of een heuse zonneklep
weer uitgelaten naar beneden te huppelen.
Die Joke, een ware tovenares, naast campingeignares.
Want naast uitstekende knutselkunsten
beschikt ze ook over uitmuntende kookkunsten.
Zo kregen wij een heerlijk driegangendiner voorgeschoteld, midden tussen haar schuren.
Het was de laatste keer van het seizoen dat ze voor al haar gasten kookte.
Pech voor ons, de laatkomers.
Want wat had ik graag vaker aangeschoven voor al dit heerlijks!

In het moesje

De eerste rabarbercrumble van het jaar uit eigen tuin is weer een feit!
Mmmmmmm...