Keer het om- Voor Kleine Sam

Tot de grote freule haar Vrije School betrad, had ik nog nooit van Maria Lichtmis gehoord. Sterker nog, tot twee weken geleden had ik er nog nooit van gehoord. Toen bleek er ineens een feestje op school gevierd te worden. Vond ik wel een mooi plan, wat gezelligheid zo midden in de donkere depressieve winter. Savine kon me er niet veel meer over vertellen dan dat de juf een kaars van ijs had gemaakt en dat er koekjes waren. Feest geslaagd. Natuurlijk zat er meer achter. Volgens mij betekent de feestdag het zoiets als dat het tijd is om het innerlijk licht weer naar buiten te laten, nu de dagen alweer langer worden. Een omkering eigenlijk en daarom worden er vaak pannenkoeken op die dag gegeten: die moet je ook omkeren. Waarom Savine koekjes kreeg en wat Maria er mee te maken heeft, weet ik (nog) niet. Maar ik vond het een goed idee om een aloude familierecept uit het vet te halen dat je ook om moet keren. En daar schreef ik dan weer een stukkie over voor Kleine Sam. 

Deze maanden zit geluk in kleine dingen. Het licht is grauw, de dagen te kort, de regen koud. Ja, mijn stemming is wat winterbleu om het zo te zeggen. Dat kleine Otto om de haverklap ziek is, helpt natuurlijk ook niet. En moeders die veelste weinig slapen, moeten dus goed zoeken voor die kleine gelukjes.

Regelmatig vind ik mezelf de laatste weken terug in een soort vegetatieve toestand. Starend tussen de wasmanden en de omgekieperde duplodozen, terwijl ik manisch het Frozen liedje ‘Laat het gaaaaan, laat het looooooos,’ murmel. Klinkt rijp voor opname, maar de ratelende machine die gezin-met-drie-kinderen heet is de afgelopen maand even vastgelopen. Kinderen die ziek zijn, doen niet aan machinerie namelijk. Zo belandden we een maand geleden ineens in het ziekenhuis met een uitgedroogd super zielig hoopje baby. Na drie nachten aan de sonde deed hij het gelukkig weer. Maar een week later kwam er een nieuw virusje om de hoek kijken die naast de inmiddels vertrouwde K3 (Koorts-Kots-dunneKak) liters snot met zich meebracht. Op het nippertje redde hij zichzelf er dit keer uit. Maar liefst vijf hele dagen kon ik hem volproppen zodat hij weer een beetje op zichzelf ging lijken.  En toen: Baf! Weer koorts, weer spugen, weer terug bij af. Nou ja. Nu wacht ik gewoon op de lente.

Lees verder ---->

Van die eindeloze feestdagen

Nu ik weer fris en fruitig 

achter mijn even frisse en fruitige bureau zit,

ben ik stiekem wel blij dat de eindeloze feestdagen erop zitten.

Begrijp me goed,

ik hou van gezelligheid, eten, familie en feest. 

Heel veel eigenlijk.

Meer dan van wat dan ook. 

Maar dat constante opdirken, op pad zijn, dikke tassen meeslepen

en altijd te laat in bed liggen, 

dat breekt me op een gegeven moment wel op.

Tis namelijk niet echt zo dat ik daarna lekker een week kan luieren en uitslapen.

Er is hier altijd wel iemand die vindt dat-ie recht heeft op een nachtelijke knuffel

of twee of drie

en om 7 uur is er ook altijd iemand voor in om Frozen te kijken. 

Maar dan wel in goed gezelschap. 

En bovendien moet er NU een glas water worden ingeschonken. 

Dusss. 

Zit je dan met je moeie kop waar net een glaasje wijn te veel in nabonkt

'Laat het gaaaaan, laat het losss,' te zingen. 

Al waren ze eindeloos die feestdagen

ze vlogen natuurlijk ook voorbij

als een feestroes. 

Gelukkig hebben we de foto's nog. 

(De eerlijkheid gebiedt me te zeggen 

dat die indrukwekkende soesjestoren,

ook wel Croquembouche geheten

niet door mij is gemaakt

maar door mijn onvolprezen nicht en neef.

De paddenstoelen-notenpaté kwam wel uit onze oven. 

Ieder familielid bij ons

laat namelijk zijn grootste culinaire talent in de kerstkeuken schitteren

en neemt minstens een gerecht mee. 

Niet dat een notenpaté nou ons grootste talent is, 

al is-ie goddelijk,

maar het meest haalbare telt ook.

De gezamenlijke menukaart van ons familiediner

zou niet hebben misstaan in een luxueus sterrenrestaurant.

Helaas is er geen bewijs meer van

want de oudste freule knipte ze alle 25 in stukken 

als treinkaartjes voor de hele familie.

Bovendien vond ze het schandalig dat er vlees opstond,

dus die gerechten knipte ze er vakkundig vanaf. 

Verder heeft ze een hele gematigde mening hoor.)

Bloemenmeisjes

Wat?! Alweer online in je vakantie?
En alweer zo'n vreemd opgemaakte blog?
Ja!
Er is internet in het huisje.
Dat is gunstig voor de beloofde werkmailtjes die ik er nog uit moest doen.
En ongunstig voor de familieleden die hoopten op een schermloze vakantie.
Aangezien het op m'n iPad ook nog eens een hoop gepruts blijkt om
Foto's op de juiste plek te zetten en uit de juiste map te halen
En prutsen resulteert in een hoop gemopper en gevloek
Zweer ik dat dit het laatste is wat jullie hier van me horen.
Deze week dan
Denk ik...

Maar ik had wel een leuk nieuwtje:
Ik ben gevraagd als Gastblogger op de blog van webwinkel Kleine Sam
En daar staat nu mijn eerste stukje.
Over vlekken. Tja. Ik weet ook niet.
Leek me belangrijk.
Vooral voor een winkel vol mooie kleren.
Maar het gaat ook over de prachtige pruimenboomgaard van Irene,
Een fotograaf waar ik vaak mee op pad ga.
Die kocht een nieuw huis
En meteen ook maar een pruimenboomgaard.
Toen ze de sluitel ontving
Pakte ze geen verhuisdozen uit,
Maar trok ze met ladders, kruiwagens en kistjes de gaard in.
Ik hielp een middagje oogsten.
Dat wil zeggen
Ik riep oh en ah, stak tientallen pruimen in mijn en de freules mond
Vulde een beeldig mandje dat handig om mijn schouders hing tijdens het plukken
En nam die volledige oogst mee naar huis.
Die kilo's kookte ik tot jam en clafoutis
En daar maakte ik natuurlijk allemaal beeldige foto's van.
Die ik niet met u kan delen zonder gefrustreerd iPads door de lucht te smijten.
Dus u moet het zich maar voorstellen.
Adembenemende boomgaard, snoezige meisjes, potten jam.
En nu ga ik maar eens het strandzand tussen mijn tenen vandaan spoelen.


En o ja
hier ziet u dan ook nog eens twee bloemenmeisjes
Met de allergrootste dahlia's uit de tuin.

V(l)ier de zomer!

Ook al heeft iemand daarboven per ongeluk de herfst weer aan gezet,
vandaag is het toch echt de langste dag van het jaar,
en dus: zomer!
Daar moet op gedronken worden.
En dan wel zelfgemaakte vlierbloesemlimo!

Ik deed dit:

Plukte in de buurttuin vlierbloesem,
zette het buiten (het riekt soms een beetje naar kattenpis)
vergat ze een dag
en vond ze verlept terug in een vol geregende kom.
Plukte dus weer vlierbloesem,
ditmaal in de ouders' tuin.
Vergat ze niet,
maakte er limo van, zonder recept,
gaf Savine vol enthousiasme een glas,
die niet wist hoe hoe wrang ze haar gezicht moest vertrekken.
Proefde zelf ook een slokje
en bedacht me dat met veel suiker alles op te lossen is.
De veel te sterke limo (want veel te veel bloesem en te weinig water gebruikt)
ging weer in de pan,
ik kieperde er 400 gram suiker bij
kookte het een tijdje,
en goot het in een fles.
Tada: vlierbloesemsiroop!

Dus:
Pluk vlierbloesem (zo'n zes stuks voor limonade, een vergiet vol voor siroop)
spoel schoon, knip de groene steeltjes weg
doe de bloemen in een grote kom.
Snijd een stuk of 3 schone citroenen in plakjes
Los 70 gram suiker op in wat heet water en doe in de kom
Giet er een liter water bij
laat een nacht staan.
Zeef de limonade door een vergiet en proef!
Bitter, overheersend, zuur? Bijzonder mislukt.
Vlierbloesem limo smaakt zomers fris, tikkeltje zoet en is heerlijk dorstlessend op al die
verzengend hete dagen die er vast weer gaan komen!