Pagina's

vrijdag 26 juni 2015

Oh heerlijke zomer!



Oh prachtige zomeravond
onder bomen in de avondzon.
Vol kleedjes heerlijk eten
en kindjes gekroond.
Ijl gezang 
het vuur gaat aan
we dansen om elkaar.
En dan tot slot
een  toneelspektakel
over liefde, list en geluk. 
En geluk dat is het. 
Oh prachtige zomeravond,
wat meer kan er zijn dan dit?
Sint Jan geluk versierd met bloemenkransen. 
Dichterbij een Bolderburenbestaan ga ik nooit komen... 

















donderdag 25 juni 2015

Liefde gaat door de maag





Al twee jaar bakken we taarten op vaderdag. Niet zo maar taarten, poezentaarten, die een prijs moeten winnen op ons jaarlijkse buurtfeest. En ze winnen hoor, al twee keer. De eerste keer ging m'n Timmerlief tot mijn ontsteltenis er met de derde prijs vandoor. Vorig jaar hadden Savine en ik de hoofdprijs te pakken, goede revanche vond ik wel. De druk is groot en de lat ligt hoog dit jaar. Maar we moeten nog een week wachten. Want deze vaderdag hadden we naast ontbijtjes op bed ook een huwelijk. (goede reden om het buurtfeest een week te verschuiven vond ik als organisator, moehahaha) En daar bakte ik dan weer twee bruidstaarten voor. 


Ze wonnen geen prijs de bruidstaarten, maar ik was er wel apetrots op. Dat wil zeggen op zaterdagavond, toen ze net af waren. Ik plantte ze zorgvuldig in de leeggehaalde ijskast en vervoerde ze met een ingenieus draagsysteem op mijn schoot in de auto. Daar begon de ellende. Onderweg voltrok zich een catastrofe. 


De blauwe marsepein van mijn zorgvuldig geboetseerde taart begon, ehm, te smelten. Zeg maar weg te lopen. Te druipen. Ik griende en mokte en smeekte dat het op zou houden. Denk dat er al gauw acht uur liefde en ziel en zaligheid daar op mijn schoot aan het vergaan was. Iets met te waterige bakkersroom dat eigenlijk botercreme had moeten zijn. Nou ja. De taart kwam aan. Ik kwakte hem op de indrukwekkende taartentafel. En even later nam een dappere Scout het op zich om het ding in stukken te snijden. Ik heb niet meer gekeken. Dat kon ik niet aan. In plaats van een lieflijk zeilbootje op zee, zoals op het trouwkaartje was afgebeeld, stond er een hoop met blauw smurfensnot op tafel. 

Van de tientallen taarten die die dag tot en met de laatste kruimel op gingen, bleef er een over. Juist, het smurvensnot geval van mij. Dat had een bijkomend voordeel. De stukjes werden bewaard voor het bruidspaar. Ha, en weet je wat? De bruid appte mij net met de vraag wat er toch allemaal inzat, want hij was zo lekker! Eat that feestgangers, lekkerste taart van allemaal gemist! Niet alleen het oog wil wat, hij moet vooral lekker smaken! Ik zie het weer zitten, die taartenwedstrijd gaan we winnen!


O ja: vaderdag, daar zou dit stukje eigenlijk over gaan. De beste man kreeg een beschilderde kleerhanger met een geplastificeerde stropdas van Ianthe, een bekladde zakdoek van Otto en een blaadje over de Tour. Gelukkiger kon hij niet worden. Of, nog een klein beetje. Omdat de grote freule niet zulke fantastische knutsels op school maakt, deden we het thuis. Ze verblijdde vaderlief met een gekleid bakje versierd met strijkkralen. En om het geheel nog kitscheriger te maken, deze foto's erbij. Och, wat een wolk liefde toch hè? 

dinsdag 16 juni 2015

Een heel zwaar leven


In een paar weken tijd waren we op Texel, in Ijhorst en op Vlieland. 'Lekker uitgerust zeker?' vragen mensen dan goedbedoeld. Ik weet niet hoe het bij u zit, maar ik vind weekendjes weg gaan (en weer terugkomen) hard werken. Voordat de hele volksverhuizing op gang is, in auto's gepropt zit, weer uitgeladen is en aan hun tijdelijke onderkomen gewend is denk ik vaak al honderd keer 'laten we gewoon eens een keertje thuisblijven.' Wat we natuurlijk nooit doen. En eenmaal daar, wil nooit meer iemand naar huis en dat moeten we vervolgens toch en dan zijn we weer een week thuis aan het acclimatiseren. En dan heb ik het nog niet eens over de uren denkwerk die in een efficiënt paklijst gaat zitten. Nou goed, u snapt het punt. Ik heb een heel zwaar leven. Echt heel zwaar. 

Vlieland dus. Daar waren we drie dagen. Het is er prachtig. Het is er ook wel eens koud. En regenachtig en stormachtig. Dat weet ik nu. Ze hadden ook een bowlingbaan. Dat was wel een hoogtepuntje. Bowlen naast John de Mol. Stond nooit op mijn bucketlist, maar kan ik nu mooi wel afvinken. En een dieptepuntje? Dat hadden we ook wel. Ik ben spontaan grijs geworden, heb een paar jaar minder te leven door een serie hartaanvallen en ik ben nog nooit zo kwaad op mijn kind geweest. Wat er gebeurde? De oudste freule was kwijt. Echt kwijt. Zoek, weg, niet te vinden. Heel erg lang. Hoe dat ging lees je in deze blog die ik voor de site Ouders Onderling schreef. 

Inmiddels heb ik alle vakantie- en weekendwassen weggewerkt. Dat is al iets. De vakantiefoto's bekijken is nog niet gelukt. En de GROTE vakantie staat alweer bijna voor de deur. Een mens zou nog eens iets als vakantiestress krijgen... 

donderdag 11 juni 2015

Witterdewit- portretjes #8







Kijk, het was dan wel drie weken geleden al Pinksteren, toch kan ik het niet laten om mijn pinksterbruidje nog te laten zien. Zie het maar alsof ik terug ben in de analoge tijd. Toen was het doodnormaal dat je pas drie weken na het gebeurde de foto's onder ogen kreeg. Eerst rolletje volschieten, dan wegbrengen en ook nog eens ophalen. Dat de helft onscherp en mislukt was, hoorde er bij. Net als fotoboeken inplakken. Nu ben je al achterhaald als je een halve dag na het gebeurde nog een foto deelt op sociale media. Foto's inplakken heb ik al zo'n tien jaar niet meer gedaan. Dit blog zie ik maar een beetje als mijn album. Al staat daar lang niet alles op wat ik vroeger wel in een album geplakt zou hebben. Dat is namelijk alleen voor mij interessant. 

Vorige week had ik een heerlijk huwelijk waar ik voor de bruid mijn vroegere albums indook ('Wat is een album?'vroeg de grote freule zelfs.). Ik vond het een feest die echte foto's, met tekstjes erbij, en stickers en andere onzin. Maar ook omdat het toen nog zo lekker overzichtelijk was. Een week weg leverde een rolletje op. Als je het gek maakte zelfs twee. Maximaal 2x 36 foto's dus. Die schiet ik nu op een dag zo weg. En dat staat daar allemaal maar een brij te wezen op mijn computer. 

Dus. Pinksteren. (Voor bruggetjes geen tijd. De zon schijnt. U bent gek als u dit zit te lezen. De zon in. NU!) De kleine freule wilde wel op de foto voordat we gingen kijken op haar toekomstige school. Dit jurkje, man. Alleen al voor de geur wil ik het haar elke dag aandoen. Het is namelijk mijn oude (en eerste en enige Oilily) jurkje en het ruikt naar mijn moeder, naar thuis, naar vroeger. En het is brandschoon, een geheim dat mijn moeder me ook nog eens mag leren. En dan dat haar erbij! ('Zet de schaar erin', zei mijn schoonmoeder van de week, 'alles zakt uit, zo onhandig!' Ianthe en ik keken haar wat onthutst aan. En nu blijft ze elke ochtend stil zitten zodat ik het kan vlechten, haha!) 

Het pinksterfeest vond ik prachtig en ontroerend. De muziek, het plein, het groen van de bomen en het wit van de stralende kindjes. Op het moment dat de duifjes uit zouden gaan vliegen stuurde ik Ianthe naar haar zus. Ze mocht naast haar zitten op het kleed, midden in de klas. Hand in hand, de een verlegen en dapper, de ander groot en trots, zaten ze daar. En toen vlogen ook nog die verrekte duiven de lucht in, met wensen en al, nou ja. Tranen, ontroering alles. Was alles maar zo simpel en puur en mooi en goed. Dat dus, zelfs drie weken na dato het vertellen nog wel waard.







En zo is de grote freule: geen geduld voor foto's, gedoe of iets anders dan haar zin. Hoop dat de schoolfotograaf nog een portretje van haar heeft kunnen maken! 

donderdag 4 juni 2015

Misgelukt- chocoladebommen




Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik niet de handigste ben. Ongelukjes met omvallende glazen of druppels olie op nieuwe schoenen, tja dat gebeurt hier gewoon aan de lopende band. Maar ook dingen als huissleutels die in de deur afbreken, lekke banden op momenten dat dat echt niet kan, ontploffende shampooflessen in een vakantiekoffer... Jep, allemaal op mijn pechlijstje. Ik lijk die genen deels te hebben doorgegeven, wat het er hier niet schoner en prettiger op maakt. Maar soms, soms slaat de mislukking alles. Maar dan ook echt alles. Luister. Hoe alles misgelukt werd: (Savine heeft er zelfs een woord voor uitgevonden)

Kijk, ik had een superleuke opdracht te pakken: Knutsel een eetbaar kopje en maak daar spetterende foto's van. Ik had er zin in. Pintereste wat ideetjes bij elkaar en had een goed plan: ik ging kopjes van chocola maken. Easy peasy. Op Pinterest. Dit is wat er echt gebeurde... Stap 1: smelt chocola au bain marie in een pan. Ik dacht: ik koop een keer de goedkoopste chocola, dan eet ik het niet zelf op. Zelfbehoud. Nou mensen, koop dit nooit. Ik weet niet wat er gebeurde, maar al roerend werd de Euroshoppermassa een soort klei. Hele vieze rare smurrie, waar geen mens een kopje van zou kunnen maken. Op naar stap 2: smelt je voorraad lekkere, goede chocola. Dat lukte. Mmm. Dus door naar Stap 3: blaas (water) ballonnen op en dip ze in de gemolten chocola. 


Ballonnen, feestvreugde, chocola. De familie verzamelde zich om mijn zorgvuldig opgebouwde setting zodat ze van dichtbij konden zien hoe ik een kopje ging maken. Ballon 1, dip, zet neer. Check. Ballon 2, ballon 3. Nog voordat ik die heb neer kunnen zetten, gebeurt het. KNAL!!! 




Eerst stilte. Dan een zucht. Dan hysterisch gelach. Erger dan dit wordt het niet mensen. En dan lach je. De ballon vol gesmolten chocola is midden in de woonkamer geknald. Iedereen en alles zit onder. Maar het wordt nog erger. Er gaat nog een chocoladebom af. Het plafond, de muren, alle kleren, alles, maar dan ook alles in bruin gespikkeld. Boenen. Het enige wat er te doen veel. Heel lang boenen. 

Ik probeerde nog iets met afgekoelde chocola, andere ballonnen. Het lukte niet. Ik gaf op en ging over tot plan B. Een eetbaar kopje van koek. Mmm. Ik had er alweer zin in. 
Poging 1: vouw over een vormje deeg en bak. Mislukt, het deeg droop er vanaf en zag er niet uit. Poging 2: bekleed een vormpje met deeg en giet er blindbakbonen in. Geslaagd. Maarrrrrr, die blindbakbonen zaten vergroeid met het deeg. Niet er uit te krijgen! AAAARGHHH! Schreeuwde ik. Wat is het met deze opdracht?! Poging 3: doe er een bakpapiertje tussen en stort dan vol met blindbakbonen. Hèhè. Geslaagd.

Toen begon het leuke gedeelte: versieren, beplakken en vullen van de kopjes. Mijn lieve assistente Ianthe hielp bij alles. Voor een goed effect maakten we voor een keer de slagroom roze met een druppel kleurstof. Zag er lekker uit bij de aardbeien. Als dank mocht ze na de fotoshoot het bakje  opeten. 


En toen. Alsof dit geheel nog niet rampzalig genoeg verlopen was, gebeurde dit: 
Ianthe ging de auto in na het eten van het kopje voor een lekkere lange rit. Ze viel in slaap. En werd na een half uur wakker met deze reden: ziek. Alles eruit. Alles. Met geweld. Weet u nog de kleur van de slagroom? Dan weet u nu de kleur van al haar kleren (het WAS een wit jurkje), de autobekleding, de tassen bij haar voeten, de autostoeltjes en de rest. ROZE KOTS. Niemand die gezegd had dat dit verhaal leuk ging worden.... 

Gelukkig zie je niks van deze catastrofe terug op de foto's die ik inleverde met een mini-tekstje erbij. Eetbare kopjes maken, leuk joh. En mákkelijk! Doe het allemaal! 

woensdag 3 juni 2015

Kijken- Portetjes #7









Allemachtig, wat een volle, heerlijke, drukke weken hebben we achter de rug. We deden zoveel, waren zoveel op pad dat ik wel twintig blogjes kan maken. Maar ja, tijd hè, daaraan heb ik gebrek. Niet aan inspiratie. Er volgt meer, beloofd. Want jonge, we zaten op pony's, waren ziek, sliepen in een sleurhut, gingen naar nog een waddeneiland en zo kan ik nog wel even doorgaan... 

Voor nu mogen jullie even heel diep in de ogen van mijn meisjes kijken. Dat deed ik ook, op Texel, toen ik een paar dagen alleen met ze was. Ik probeerde alles in me op te nemen, om op te zuigen hoe ze waren, om het vast te leggen, om het te bewaren als herinnering. Dat is zo moeilijk, je denkt dat je alles nog weet, maar dat is niet zo. Ik weet niet meer hoe Savine eruit zag als baby. Daar heb ik een foto voor nodig. En zo besefte ik me dat ik niet goed wist wat de kleur van de ogen van de freules was. Blauw met een beetje bruin. Maar hoe ze eruit zien als ze in de zon kijken? Geen idee. Het grappige was dat ze zelf ook niet wisten hoe hun ogen eruit zagen. Dus wilden ze maar al te graag op de foto om het met eigen ogen te zien. 

Moeilijk dat het is om ogen precies goed op de foto te krijgen! Ze veranderen bij elk licht spontaan van kleur. De foto's hebben niet de nuances zoals ik ze ervaar, ze sprankelen minder, ze zeggen minder. Het is het gewoon net niet. Ik zal het met de echte herinneringen moeten doen. En heel veel moeten staren...