Pagina's

dinsdag 31 oktober 2017

Herfst in de war

We hadden herfstvakantie. Die is altijd om binnen te knutselen, een natte boswandeling te maken en warme chocolademelk te drinken. Maar nu even niet. Nu lagen we op het strand, zwommen we, en maakten we zandkastelen. Dat was raar. En nogal leuk. 




Dus ik kan nu een heel verhaal ophangen over klimaatverandering en wat we daaraan zouden moeten doen. Of het nut van vakantie aan het strand voor stadse bleekneusjes. Maar eigenlijk heb ik gewoon geen verhaal. Ik zat ronduit gelukkig in het zand. Te kijken naar mijn zoon die een vishengel had gemaakt van een tak. Naar mijn dochter die de zee inrende. Naar mijn andere dochter die een winkeltje in schelpen begon. Naar een vader en dochter die samen de handstand oefenden. De zon scheen, mijn zoute haar druppelde. Om de hoek zat een terrasje met Texels bier. En dat was alles wat er was. En alles wat er is.


Als ik nou goed in geduld en yoga was geweest, had ik me daar op het strand per direct om laten scholen tot mindfullness coach. Zodat ik daar altijd had kunnen blijven zitten. Helaas. Bourgondische levensgenieter it is. Ieder z'n talent. 


Dat herfstvakanties er elk jaar echt anders uitzien, zie je hier.


donderdag 19 oktober 2017

Veilig


De hashtag #metoo vloog me om de oren de afgelopen week. Ik wist niet wat ik er van moest vinden. Mijn eerste reactie was de tegenovergestelde dan wat de bedoeling er van was. Moet dat nou? Het publiekelijk uitschreeuwen dat je iets naars gebeurd is? Vaak zonder tekst en uitleg. Zodat ik na weer een #metoo me alleen kon afvragen wat de ernst van de situatie was. Ik ging bij mezelf ten rade. Heb ik ook een #metoo? Ik moest er lang over nadenken. Er schoot me niet iets te binnen waar ik ernstig mee zat. Toch was ja de conclusie. Maar of het nou zo erg was, wist ik niet. Zo gaat het toch in de wereld? bagatelliseerde ik het al snel voor mezelf. Ik was er niet door beschadigd, ik had er geen last van. Ik hoefde toch geen dingen uit een ver verleden op te rakelen om daar een beetje over te gaan janken dat het zo oneerlijk is als vrouw zijnde enzo? Hop en weer door. 

Maar dat hop weer door bleek toch niet helemaal te kunnen. De #metoo's bleven aan me knagen. Het deed me beseffen dat ik had geaccepteerd hoe scheef de normen en waarden in elkaar zitten. Dat er nogal grote gradaties in de #metoo's zitten. Dat je daar niet over praat. Dat je je erover schaamt als iets is gebeurd. Het vooral zo snel mogelijk wil vergeten. En dat ik een ingebouwde buffer heb ontwikkeld die angst heet. Angst voor onveiligheid. Die is er al zolang ik me kan herinneren. Ik was een bang kind, een bange puber en een bange student. Niemand die het zag, ik heb een grote bek. Alleen slapen vond ik de hel. Alleen in een donker huis, in een schemerige gang de deur op slot doen voor je gaat slapen? Ik durfde het niet. Van de Uithof naar huis fietsen 's avonds laat? Dat deed ik alleen als ik ondertussen een half uur met iemand kon bellen. Met een volle blaas, want ik had ergens gelezen dat je het best meteen in je broek kon plassen als er iets gebeurde. 

De lijst angstomzeilende gewoontes is lang besefte ik me. Maar op mijn 37e vroeg ik me daar niks meer over af, ze waren er gewoon. Tot Anne Faber verdween. Anne, een meisje dat ik niet kende, maar wel heel vaak gezien heb. Ze werkte in het Huis Utrecht, waar ik ook een paar keer per week zit te werken. Ik ken haar collega's, ze fietste dezelfde routes als ik deed, we wandelen vaak op de plekken waar ineens vijvers afgezet werden met rood wit lint. Mijn wereld kantelde. De diepst liggende angsten die ik had weggestopt bleken toch werkelijkheid te kunnen zijn. De reden waarom ik niet een donkere gang op wilde en 'savonds niet alleen durfde te fietsen, was dat er plotseling 'iets' kunnen zijn. Na 37 jaar had ik mezelf ervan overtuigd dat die scenario's niet bestaan, die mensen er niet echt zijn, de angst belachelijk is. En toen bleek het wel te kunnen. Ik huilde. Om Anne, om het onvoorstelbare, omdat je niet kunt fietsen in de regen door het bos, om alle angsten die ineens gegrond bleken te zijn.


Daarna moest ik alleen met drie kinderen naar een huisje op Texel. Iets wat ik al een paar jaar doe, vol zelfvertrouwen. Want ik ben een groot mens en ik kan dat. Ik wilde niet meer. Alleen aan de rand van het bos zijn. Uit donkere schuurtjes nog een kinderbedje halen, de deur op slot doen. Ik vond het belachelijk van mezelf. Ik ging toch, natuurlijk. Aan angst toegeven is het domste wat je maar kunt doen. Zwijgen over waar die angsten, misschien, vandaan komen ook. De wereld is niet veilig in ieder geval. Dat is vaak genoeg bevestigd. En dat is waar de #metoo's over gaan.


Ik beschouwde het altijd als grappige en sterke verhalen. Maar het is mijn #metoo blijkt nu. Dit is voor de jongen die het geinig vond mij op de glijbaan van het zwembad tijdens een kinderfeestje in mijn kruis te graaien. Op een plek waar ik me tot dan toe nog niet eens van bewust was dat ie bestond. Hij bleef maar achter me aan zwemmen. Zodat ik een uur naast een moeder aan de kant zat omdat ik het zwembad niet meer in durfde. (en misschien ook wel voor de moeder die dus niks aan deze hele situatie deed maar mij daar gewoon liet zitten). Voor de potloodventer (die bestaan dus echt) die langs mij liep op de schemerige woningboulevard. Voor de man die zich tijdens mijn interrailreis in de trein tegenover m'n nichtje en mij ging zitten aftrekken. Voor de Amerikaan die tijdens een dansfeest overdreven hard tegen mij aan gingen staan rijden. En toen ik zei dat ik daar niet van gediend was met 'playing hard to get?' antwoordde en lekker doorging. En voor al die andere situaties waarvan ik me nu realiseer dat die eigenlijk helemaal niet normaal zijn.

Veiliger wordt de wereld niet van dit stukje tekst. Ik hoop wel een beetje opener en eerlijker. Zodat mijn kinderen zich zonder mijn angsten vrij kunnen bewegen.