Pagina's

zondag 24 december 2017

Magische feestdagen voor iedereen!


We hebben de eerste gerechten gekookt, zien er uit om door een ringetje te halen en zijn helemaal klaar voor de kerstdagen. Rest ons nog een ding:

We wensen jullie magische feestdagen toe! 

Opdat de kerstdagen heerlijk (en vlekkeloos en stressloos) zullen verlopen 
en dat 2018 maar sprankelend en verrassend mag zijn.
(en dat we maar nog veel krankzinnige fotoshoots mogen doen)  

Heel veel liefs van ons en ons wonderlijke trio! 













dinsdag 19 december 2017

In het midden van de zomermaand





De zon straalde, de bloemenkransen waren gevlochten, het picknickveld was gevuld. Wat een heerlijke Sint Jan viering! Het is me toch intens genieten als hele stromen mensen met bloemenkransen op, door de stad fietsen op weg naar Amelisweerd. Het voelt een beetje alsof je bij een geheim genootschap hoort als je de rest van de mensheid je gek ziet aanstaren met je krans op. Ik zit me erom te verkneukelen. Lekker sektarisch en een prachtig gezicht bovendien. Om voor mezelf te spreken: ik vind zo'n picknick met veel kinderen gewoon leuker met bloemenkrans, fles wijn en een vuurtje om overheen te springen. 


Zo gebeurde het dat ik in een gelukzalige roes met volle bakfiets met kleden, manden eten en de kleine freule terug fietste naar de stad. En dat ik toen van het ene op het andere moment om kiepte. BAF. Op het afvalt. Spullen overal. Kind geplet. En net geen auto, thank god, bij het anders altijd zo drukke kruispunt waar we op de grond lagen. Ik weet nog steeds niet wat er gebeurd is, maar ik vermoed dat ik met de velg van het wiel, net een stoeprandje heb geraakt, waardoor we op z'n kant gelanceerd werden. Realitycheck. Van een onaards idyllisch feestje naar het asfalt. Dat was rauw wakker geschud worden uit de midzomernachtsdroom.
Daar we net onze moed getoond hadden door over een vuur te springen, stonden we nu voor een ietswat grotere uitdaging. Gelukkig schoten lieve omstanders te hulp om ons overeind te hijsen, de spullen bij elkaar te graaien en om te kijken of we nog heel waren. Dat bleek een heel eind het geval. De fiets niet. Die duwden we tot een strategisch punt, vlakbij een bushalte. We trokken alle kleren die erin lagen over elkaar aan, sjouwden alle tassen en spullen mee en vervolgden manmoedig onze weg met de bus tot we vlakbij huis waren. Eind goed al goed. 

Iemand op Insta zei me ooit, na het zoveelste mislukte verhaal/ avontuur dat ik deelde: Het Leven Van Marrit Is Nooit Saai. En zo is het. Die zet het nu in als geuzenstrijdkreet als er weer eens wat mis gaat. Nooit saai! 




Hoe de bloemenkransen de vorige jaren stonden, zie je HIER 
(weet je nog, met het jaar dat het niet doorging, en toen baby Otto ook een krans had)

Er waren een hele tijd geleden twee kinderen jarig, hoera ...

Voordat ik kinderen kreeg, had ik me toch een partijtje ideeën over dat hele ouderschap. Mán wat zou ik daar goed in worden. Wat zouden mijn kinderen goed luisteren, gezond eten, graag lezen, altijd beleefd zijn en ook heel erg zichzelf trouwens. We zouden alles in harmonie doen als ware we familie von Trap. Of deden die dingen helemaal niet in harmonie? Hoe dan ook, we zouden ons zingend op een bakfiets gelukkig door het leven bewegen. Ik had me er een potje zin in joh! 
Maar toen kwam kind 1. Dat bleek best lastig zo'n baby in leven houden, en jezelf ook nog. Van al dat stralende geluk en gezang bleef alleen maar een wanhopig kreunend 'slaap babytje slaap' over. Maar goed, met wat doorzettingsvermogen werd die baby iets groter en kon ik eindelijk wat van die groteske planning in werking gaan stellen wat betreft het ouderschap. We zouden alles gaan vieren. Te beginnen met verjaardagen. Die moesten voorzien worden van zelfgemaakte taart, een speciaal verjaardags t-shirt, ook zelfgemaakt en een zelfgemaakt kado. Naast de halve speelgoedwinkel, want dat heeft een kind nodig. Speelgoed. Voor de ontwikkeling ofzo. En anders wel om door de kamer te smijten. Dat is heel goed voor, ehm, de motoriek. En de relatie met de buren. 

Maar ja, lang verhaal kort. Er kwamen ook nog kind 2. En kind 3. In vier jaar tijd. Gewoon, omdat het kon. Nee, omdat het zo ging. Van al die waanzinnige plannen kwam nogal weinig terecht. Gewoon de dagen doorstaan was al een hele prestatie. Maar een ding bleef. Vieren zullen we het. Elke mijlpaal, elk hoogtepunt en elke verjaardag. En als je eenmaal ergens aan begint, kun je niet meer afhaken. Dus krabben we ons nog steeds een week voor elk verjaardagsfestijn achter ons oor: een zelfgemaakt kado. Wat dan? En sta ik midden in de nacht nog een t-shirt in elkaar te flansen. Dat middernachtelijk gezwoeg is al een traditie op zich. 
Toch zijn al die zelfgemaakte kadootjes wel waardevol. Voor ons dan. De aandacht die we aan het moment hebben gegeven, het stilstaan bij wat we kunnen maken voor kind 1, 2 of 3. Het is toch anders dan iets aanklikken op bol.com. Vooral het kado dat Otto dit jaar voor zijn derde verjaardag kreeg, vond ik er wel een om in te lijsten. De Timmerman maakte een kabouter boomhut met hijskraan voor hem. Naar idee van, en met de kaboutertjes van fabelachtige Else Besjes, (die je ook heel leuk op Insta kunt volgen voor een sprookjesachtig mooie poppenwereld.) De boomhut is het soort speelgoed waar ik het liefst mijn huis vol mee zet. Want sprookjesachtig mooi om naar te kijken en er wordt ook daadwerkelijk veel mee gespeeld. Daarnaast bleek zo'n kind 3 ook heel praktisch: want daar kun je mooi dat marktplaatsfietsje voor een tientje voor de derde keer als groot verjaardagskado aan geven. Voor hem nog waardevoller: de fiets die al van zijn zussen is geweest! (Dat we daarna nooit meer tijd hebben genomen om hem er ook daadwerkelijk op te leren fietsen, is een schande. En het lot van een nummer 3. Ik hoop dat ie er geen trauma's aan overhoudt.)
Al met al waren we dus heel tevreden over al die verjaardagstradities. Maar. Er komt een maar. Die kinderen worden maar ouder en ouder. En dan komen er ook nog feestjes met kinderen bij. En traktaties. En die moet je ook nog allemaal zelf maken, bedenken, voorbereiden en uitvoeren. Enig hoor, maar wannéér doet een mens dat? Nou 's nachts. Want dat is waarschijnlijk waarom baby's je zo weinig laten slapen, zodat ze je kunnen voorbereiden op de rest van je leven met kinderen. 






En zo, op zo'n kinderfeestje, terwijl er acht lentefeetjes ronddartelen in door mij middernachtelijk genaaide manteltjes, tussen een tovenaar en een dokter die het feestje kwamen opluisteren, voel ik mij dan toch plotseling die moeder die ik me ooit voorstelde te worden. De chaos compleet, de uitzinnigheid ook. Zo wilde ik dat het zou  zijn. En dat luisteren, meerstemmig zingen en beleefd zijn is echt totaaaaal overschat. Feestvierende kinderen, dat is het grootste moedergeluk. (Dat jarigen meestal ook een zenuwinzinking en onbedwingbare huilbuien krijgen op hun feestje, laten we even buiten beschouwing.)



maandag 18 december 2017

Opruiming


Zo tegen het eind van het jaar wil ik graag schoon schip maken. Dit jaar moet afgesloten worden, zodat we fris en opgeruimd aan een nieuwe kunnen beginnen. Alleen, dat is onmogelijk. Nu heb ik het een keer niet over het zwijnenhol waarin ik woon. Dat heb ik al lang opgegeven. Ook mijn werkjaar lijk ik mooi af te kunnen sluiten, met leuke nieuwe klussen op het programma van volgend jaar. Nee, ik heb het over jullie. Over de onwaarschijnlijke verwaarlozing van dit blog. Van de duizenden foto's die klaar staan om bekeken te worden, bewerkt te worden en vooral op de verhalen die erbij verteld moeten worden. Maar het is zo veel. Die opruiming red ik niet op tijd. 




Toch moet er iets. Want ik sloeg vandaag een ouderwets fotoboek open. Uit de tijd dat ik nog dingen af liet drukken, en dan inplakte met snedige onderschriften of leuke herinneringen. Het was zo fijn. Een bladzijde en ik wás weer in 2004. Toen ik een scriptie aan het schrijven was of een romantische wandeling in de sneeuw maakte. En daarna liet Facebook me ook een foto uit lang vervlogen tijden zien, te weten vijf jaar geleden, toen de Timmerman met een heel klein Savientje op schoot gewoon midden op de dag een dutje deed. Het vervulde me met weemoed. Niet naar het onderschrift van die laatste foto, want daar stond dat het kind ziek was en de vader wel zes keer eruit was geweest 's nachts, dus dat het schattige slaapje meer een genadeloze uitputting was. Maar wel naar alle tijden die zo snel voorbij vliegen. Die in mijn herinnering eergisteren waren, maar dat dat dus gewoon niet waar is. 
Daarom ga ik gewoon dit doen. Foto's die al maanden klaar staan om gedeeld te worden, ook gewoon maar eens delen. En dan niet altijd met een lekker doordacht verhaal. Maar gewoon. Delen, omdat het anders niet gebeurt. En dan vind ik ze nooit meer terug. In de krochten van mijn krakende computer in ieder geval niet. Want als ik eerlijk ben zou ik die als allereerste moeten opruimen. Maar ja. Da's echt lang zo leuk niet als dit blog schandalig vol proppen in deze laatste weken van het jaar. 

Dus zie hier. De jaarlijkse cheeeeeesy fotoshoot voor Vaderdag. Die doen we elk jaar omdat Vaderdag daar om vraagt. Zodat er ooit een hele serie is ontstaat van foto's van het trio met hartjes en andere zoetsappige liefdesuitingen. Deze keer was het heel leuk. Savine maakte met twee vriendinnetjes de tekening op de tuinmuur en de dames wilden maar al te graag op de foto voor hun pappa. Maar toen kwamen mijn eigen kinderen. Die dat hele fotograferen zo langzamerhand wel gezien hebben. Tenminste, als ze moeten doen wat ik zeg. Namelijk met z'n drieën dezelfde kant opkijken. Ik probeerde het vorige week weer, in de sneeuw. Onbegonnen werk. Er staat er altijd een te huilen, iemand loopt boos weg en de derde is al weer vergeten dat het ergens mee bezig was. Het lijkt het echte leven wel. En dat is toch wat ik het liefste zie. 

Enfin, lieve bloglezers. Houd u vast. Ik ga een stortvloed aan gedachtes en foto's uitstorten. Opgeruimd het nieuwe jaar in!