Daar gaat ze...

Vandaag was zo'n dag waar al maandenlang voor wordt afgeteld. Waar we kalenders vol stickers voor hebben geplakt. Een dag die je wist dat zou komen. En hij was eindelijk daar. Ianthe mocht voor het eerst wennen op school. Kijk, de vorige keer dat er zo'n dag was, ging niet alleen Savine wennen. Wij gingen ook wennen. Als nieuwbakken schoolouders. We waren minstens net zo zenuwachtig als de verse kleuter. En deden er een jaar over om ons te schikken in het strikte schoolregime van het op tijd komen, brooddozen inpakken en het immer denken aan de eindeloze benodigdhedenlijst met 'vandaag nemen de kleuters een speelgoedje/bloem/vakantieschelp/lege jampot/euritmietjes/bloemenkrans/uitgeholde pompoen/hun lievelings voorleesboek mee'. Kortom, we zijn zelf een beetje tot de oudste kleuters gaan behoren zoals dat heet. Maar vandaag kwam er een nieuw kleutertje bij. 

Sjonge, ik kan me de vorige wendag nog goed herinneren; hyperzenuwachtig kind, dat intens verlegen werd en daarna kapot was.(dacht ik, maar ik las het net na, maar bleek ik toch het meeste weer vergeten te zijn hoor. Alleen die buien. Maar ach, die heeft ze nog steeds.)  Vandaag was het tegenovergestelde. Nou wist ik al dat de zusjes niet op elkaar lijken. Maar dat het voor een tweede kind zo anders kan zijn om zo'n grote stap te nemen wist ik niet. Daarom, een dagverslag. Want zeg nou zelf. Wanneer ga je nog een keer in je leven voor het eerst naar school?

Vanochtend. De kleren liggen klaar. Vandaag is niet alleen wendag, de schoolfotograaf komt ook nog eens. Dus iets matchends en zonder vlekken is gewenst. De kleine freule weigert net als elke ochtend om 1. uit bed te komen ('Het is zo lekker warm!') en 2. andere kleding dan haar pyjama aan te trekken ('Koud!KOUD! Kooooouuuuuddd. Neeeeeee!') maar uiteindelijk slagen we er toch in om zonder al te veel geweld (grapje. GRAPJE) het kleine ding in kleren te proppen. Het maakt haar niet uit, als ze het maar niet zelf hoeft te doen. Wonder boven wonder: haren borstelen en vlechten en ontbijten gaat bij wijze van uitzondering zonder protest. Ze huppelt en vliegt en is dolgelukkig met haar ingepakte rugzak. 

Kijk. Zo ging ons zonnetje de deur uit: 

 En zo zonnig haalde ik haar ook weer op... 

Al begon ze niet zo stoer en zelfverzekerd. Dralend bij de jassen, een duim in haar mond in de kring. Haar ogen puilden bijna uit haar hoofd om alles in zich op te nemen. De namen, de liedjes, de gebaren...

Maar toen had Ianthe geluk. Vader/timmerlief had een vertelstaf gemaakt voor in de klas. Nu moest hij natuurlijk wel vertellen hoe hij aan die staf kwam. Een mannetje in het bos gaf hem de gouden bol bovenop de staf. Die blijft alleen glimmen als je hem elke dag een verhaal vertelt. En de tak komt van een oeroude boom die alles al een keer gehoord heeft. Nu zou je zeggen, een spannend verhaal, de klas onder de indruk, je zit voor het eerst in de kring en dan hou je je op de achtergrond. Nou ja, dat deed de kleine freule dus niet. Ze voelde zich wel thuis. Zo'n verhaal hoort ze dagelijks, dus van enthousiasme sprong ze maar eens een paar keer van haar stoel en vertelde even de hele klas hoe we die oude tak nou toch hadden gevonden. 

En zo maar, alsof het doodnormaal was, stond ze daarna op om met haar zus deeg te kneden voor de broodjes die ze in de klas gingen bakken. Ik wierp haar nog maar eens een kus toe en droop af, naar huis. Dat was dat. 

Drie uur later kreeg ik me toch op m'n kop dat ik er alweer was! Bovendien had ze een speelafspraak gemaakt, dus hoe moest dat nou toch?  

Op de weg terug naar huis zei ze achterop de fiets: 'Mam, mag ik zo alles vertellen wat ik heb beleefd?' Arm ding. Al anderhalf jaar hoort ze de verhalen van haar zus aan, al anderhalf jaar vraagt niemand aan haar met wie ze heeft gespeeld en wat ze heeft gedaan. Het is haar beurt. Minutieus vertelde ze haar dag. Van de appel die de juf tot een ster omtoverde, van de vriendin die ze gemaakt had (haar doel is het leven is volgens mij vooral om alle meisjes waar Savine niet meer speelt tot haar vriendin te bombarderen) waar ze buiten mee ijselfje had gespeeld (dan moet je dansen en zweven) tot aan het maken van een brood toe. Het was geen opgave, maar een verrijking. Ze hoort erbij, ze snapt het en heeft me er toch een partijtje zin in! 

Omdat bijzondere dagen goed gevierd moeten worden, gingen we 's middags high tea-en bij onze kachel. Geen geschreeuw, niks hysterisch, geen kapot meisje. Twee vrolijke gezellige dochters.

De enige die echt moet wennen is dus wederom: Moeder. Aan haar superknappe dochter, die het gewoon wel even allemaal doet. Sjonge...

Dan maar dik (en een dikke vette roddel), voor Ouders Onderling

Ik zit tegenwoordig een paar keer per week op een schoolplein. 

Herstel, ik kom paars hijgend aanfietsen 

en dan staat er altijd een ongeduldige kleuter op mij te wachten. 

De dag dat ik toch eens tien minuten te vroeg ben.... 

Op dat schoolplein zitten wel andere ouders, 

braaf te vroeg, te wachten op hun kroost. 

Ja, ja, denken jullie nu. 

Leuk zeg, doei. 

Maar luister. 

Een paar weken geleden kreeg ik daar ineens een hartaanval. 

Er zat een BN’er! 

Ik ga niet vertellen wie, want dan willen jullie morgen allemaal mee ophalen. 

Maar het is een manspersoon en hij maakt het schoolpleinwachten best wel aangenaam. 

Ja. 

Niet dat hij in de buurt komt van mijn Timmerlief hoor, maar toch. 

Adem in adem uit deed ik toen ik hem voor het eerst zag. 

Doe normaal, het is gewoon een vader, sprak ik mijzelf vermanend toe. 

Ik knikte vriendelijk naar hem, want dat doe je op een schoolplein. 

En hij knikte terug! 

Waarop ik bakvissig naar mijn vriendinnen appte 

dat ik al communiceerde met de BN ‘er in kwestie. 

In hoofdletters uiteraard. 

Van dat normaal doen heb ik dus geen kaas gegeten. 

Ik betrapte mezelf er ineens op 

dat ik mijn haar stond te borstelen voordat ik naar school fietste. 

Keek of ik geen vlekken op mijn jas had. 

Ja. 

Je wilt toch niet dat hij thuiskomt 

en tegen zijn beeldschone en eveneens BN’er vrouw zegt: 

‘Wil jij voortaan ophalen en brengen? 

Er staat zo’n verlepte moeke mij de hele tijd aan te staren. 

Je weet wel die dikke met dat vettige haar en die vettige jas 

en met dat snotterige rotkind dat elke keer ons engeltje van de schommel hoekt…’

Dat laatste is waar. Is niks aan te doen. 

De grote freule is nogal, ehm, duidelijk als het om schommelen gaat. 

Maar dat verlepte, daar kan ik wel wat aan doen. 

Bén ik al wat aan aan het doen.
Ik schreef er een stukje over voor het blog van Ouders Onderling. 

en dat lees je hier >>>>>

Dus als jullie me de komende tijd een pepernoot zien verorberen

Of god betere het, een boterham met kaas,

zeg dan tegen mij: 

Weet je nog, je bent ‘Liever een Quinoakut dan een verlepte bakfietsmoeder’. 

De conclusie van de blog.

De dag dat ik NIET huilde

Ik heb net vier bollen Ben en Jerry's opgegeten.
Dat had ik heel erg verdiend.
Meer dan verdiend zelfs.
Vandaag ben ik namelijk zeker 10 jaar ouder geworden
in een half uur.
Dat kwam zo.
Ik had vandaag één taak.
Nee herstel, dat klopt niet.
Ik had één taak naast Otto een fijn leven vol slaapjes, voedingen en rust en regelmaat geven.
En schone billen, die geef ik ook. Heel vaak zelfs.
Nou, dan is één taak dus best veel.
Die taak bestond eruit om Savine van school te halen.
Om precies 13.00 uur.
Het leek goed te gaan.
Tot om 12.30 mijn zoon
(Whah! Dat kan ik nu zeggen. Mijn zoon! Mijn zoon, mijn zoon mijn zoon. Even oefenen hoor....)
wilde drinken.
Hmm. Precies 10 minuten had- ie daar de tijd voor, daar moest hij het maar mee doen.
Dus zo geschiedde.
Even later propte ik een krijsende baby in de maxi-cosi
en liep onverstoorbaar en vastberaden naar de auto.
Daar klikte ik het krijsende kind vast in de bloedhitte.
Minstens veertig graden in zo'n auto hoor, minstens.
Dat u het zich even voorstelt.
Krijsen, hitte.
Maar goed, dit is pas het begin.
Want er komt ellende, hommeles.
Dat kan ik vast verklappen.
En ik verklap ook vast dat ik niet, ik herhaal NIET gehuild heb.
Dus.
Nou goed, ik stapte ook in,
legde mijn zorgvuldig gepakte rugzak naast me en startte de auto.
Althans, dat was de bedoeling.
Maar het ding zei 'hgggnngng'.
Of hoe dat dan ook klinkt als het heet is, er gekrijst wordt en de auto niet aan wil.
En na tien minuten nog niet.
En je man zijn telefoon niet opneemt
en je dochter over vijf minuten klaarstaat op het schoolplein.
Had ik al gezegd dat ik NIET huilde?
Nee.
Ik pakte het gillende kind weer op, en de rugzak en raapte tevens al mijn moed bijeen.
Ik ging fietsen.
Wat moet, dat moet.
Het arme huilende ding propte ik in een draagzak en mezelf drapeerde ik op ons rode vehikel.
En ja hoor, eindelijk nam de man wel op,
maar ja, toen kon ik alleen nog maar schreeuwen dat hij nu de school moest bellen
om te zeggen dat ik heus wel kwam, maar te LAAT!
En toen hing ik op om echt te gaan fietsen.
Met mijn baby, die nog geen drie weken oud is.
En het ging wonderwel eigenlijk.
Ik produceerde zelfs een innerlijke verwrongen glimlach om de belachelijkheid van de situatie.
Apetrots kwam ik even later met een stille, lief slapende baby het haast verlaten schoolplein op fietsen.
Daar zat mijn dochter, achterop de fiets man manlief.
Ja. Daar werd ik ook wat stil van.
Of eigenlijk niet.
Ik werd woest.
Hoezo. was. hij. daar?
Uit zijn werk, nog eerder dan ik?
Nou ja, hij was er.
En had ook nog eens de allereerste speeldate ooit van de freule geregeld.
Die zat te glunderen van trots dat er zo maar iemand met haar mee naar huis ging!

En nu eind goed, al goed?
Nee.
Op de terugweg werden we op een haar na aangereden door een auto.
Maar echt.
Met een krankzinnige snelheid kwam hij de bocht omzeilen
en stopte hij net voor mijn lief en de freule
die bijna op zijn motorkap lagen.
Met gierende remmen en al.
En met moeder van het vriendinnetje die van de schrik wel moest huilen
(denk ik. Zei ik al dat ik NIET huilde?)

Enfin.
Huilend kind, niet startende auto, fietsen met baby, eerste schoolafspraakje van de freule, een bijna-ongeluk,
het was wat veel voor mijn getergde zenuwen.
En niet te vergeten dat ik ook nog bezoek kreeg van Ria Blom
op wie ik altijd op een of andere manier een goede indruk wil maken
door te laten zien dat ik alles onder controle heb.
Dat heb ik dus nooit.
Dat zij Otto in een doek vouwde om hem daarna diep gelukkig vier uur te laten slapen
maakte veel goed.
(Dat hij na die vier uur nooit meer wil gaan slapen is dan weer een ander verhaal.
Voor een volgende keer)

Het mantra dat ik daarna de gehele middag in mijn hoofd had
om mijn stresslevel weer naar een gezond niveau te krijgen luidde als volgt:
'Geef mijn wijn, of wodka of ijs. Anything will do.'
Het werd dus ijs....

Van die dagen om vast te houden

Voor je het weet is het normaal
een schoolgaand kind
met een schoolritme
en schoolverhalen.
Maar voor nu
is het een keerpunt
een ommekeer die echt met niks
maar dan ook niks
te vergelijken is in
het leven van de grote freule.

Savine wordt vier,
een magische leeftijd
waaraan ze van alles heeft gekoppeld.
Zo mag je als je vier bent geen knuffels meer in bed.
Of in je neus peuteren.
Nou, van mij mag ze het beide haar leven lang blijven doen.
Ben dol op neuspeuteren
en op een knuffel,
menselijk of niet,
in mijn bed.

Maar school dus.
Het hoogst haalbare
het walhalla
het beloofde land
voor kleine peuters.

En daar ging ze gister voor het eerst heen.
Om een half uurtje fruit te eten.
Je zou zeggen, een activiteit die te overzien is.
Maar niet als je bijna vier bent...
Zie hier onze dag
in fotoverslag.
Omdat het van die dagen zijn
die echt maar een keer gebeuren
en die je stiekem in een lijstje zou willen doen....

Dit grote, kleine meisje stond om 7 uur
aangekleed en wel naast ons bed.
Met wat wonderlijke attributen
die absoluut bij haar schooldebuut hoorden,
want zonder reuze haarspeldjes ben je nergens,
dan snap ik ook wel.
Ik praatte haar nog wel uit de opgepropte
drie maten te kleine blouse onder haar jurk
wat wonderwel lukte
omdat het ensemble blijkbaar toch niet zo comfortabel zat.
En haar 'klompen', ook wel roze gehakte schoenen geheten,
werden bij nader inzien vervangen door gympen.
(al was dat alleen maar omdat er maar een schoen te vinden was)

Goed, 7 uur dus.
Om half 11 moest ze op school zijn.
Dat is l a a a a a a a a a n g
met gierende zenuwen in je lijf.
Dus pakten we heel lang
en uiterst zorgvuldig
haar rugzak in.
Eerst schaap.
En een peer in een bakje
en een boterham in een broodtrommel
en besjes, die bij de boterham moesten.
Nog 2,5 uur te gaan...

Naar de Ap dan maar.
altijd een goede tijdsbesteding.
De schoolrugzak moest mee,
we zouden hem eens kunnen vergeten...

Uiteindelijk maar extra vroeg op de fiets,
ik doe toch twee keer zo lang
over een simpel tochtje,
dus dat was geen overbodige luxe.

Toen was het moment daar.
School.
En je jas ophangen.
Dat was echt te gek
want Savine had al een eigen haakje!
De juf kwam haar dag zeggen
en had 'Welkom Savine' op een bord geschreven.

Moeders en Ianthe mochten tot onze verrassing
ook nog blijven tijdens het fruit eten.
Tot grote opluchting van de freule.
Er werd gezongen
alle namen werden genoemd
de juf toverde appels om tot sterren
of pannen met frietjes
en bananen werden ijsjes en dolfijnen.
Ondertussen zong een oudere klas
op de gang wonderschone liedjes
met pianobegeleiding.
En mocht je zelf sap pakken
én daarna je glas afwassen.

Al met al bijna te veel om te bevatten
(voor mij ook hoor, ik heb een traag brein)
en toen was het alweer tijd om buiten te gaan spelen.
Nog steeds had de freule nog geen woord gezegd,
behalve dan dat ze Savine heette in de kring.
Maar buiten kwam er een huppel.
En nog een.
En ik zag dat het goed was.
En toen mochten wij weg
en zij nog een uurtje blijven...

Dus zo zat ik ineens
met een dochter op het terras
appeltaart te eten.
En zat de andere dochter op school.
Dat alles deed ik zonder tranen.
Is dat niet knap?

Toen we weer mochten halen
zei een kleuter vol praatjes,
die een uur daarvoor nog kleine Savine was
'Mamma, je bent te vroeg met ophalen!'

Zo gaat dat dus.
Van peuter naar schoolkind.

Dat je van anderhalf uur school
minstens 2 uur moet slapen
om je zenuwen weer onder controle te krijgen
is dan maar zo.
Dat zal wel slijten toch?
Net als de hysterische huilbuien
om die zenuwen later je systeem uit te krijgen.
Echt? Toch?

O ja, om het festijn compleet te maken
verstuurden we ook nog eens
hele echte uitnodigingen
voor een heel echt allereerste kinderfeestje.
Ik zou me eens gaan vervelen...