Af en toe denk ik dat ik er wel wat verstand van heb, hoe een leuke kinderkamer eruit zou kunnen zien. Een paar jaar geleden maakten we bijvoorbeeld een huisjesbed. Een soort bedstee, met plankjes, nisjes en een venster dat open en dicht kan. Een bed om nooit meer te verlaten. Dachten we. Twee jaar later dacht de rechtmatige eigenaresse daar heel anders over. Elke keer als we op vakantie waren riep ze bij het zien van de soort ziekenhuisbedjes die in vakantiehuisjes staan verrukt uit: 'Dit! Precies zo'n bed wil ik!' Waarop wij stamelden, 'maar je hebt een bed. Het leukste bed van de wereld.' Maar nee, het huisjesbed voldeed niet meer. Het was niet hetzelfde als dat van haar vriendinnen, je kon er niet makkelijk op zitten en nog meer onnavolgbare redenaties volgden over alle verschrikkelijke eigenschappen van de bedstee. Ze wilde een gewóón bed. Tss.
Tegelijkertijd was er nog een freule in ons huishouden die zich best bescheiden opstelt. Alles is wel goed. Maar die begon ook ineens te morren over haar bed. Een lief stapelbedje. Waar ze niet meer in zou passen. Toen we nog eens goed keken bleek het magere scharminkel inderdaad nogal klem te liggen tussen de latjes en alleen moeilijk opgevouwen op haar matrasje, formaat ledikant, te passen. Goed. Oke. Ze had een punt. Haar wens? Een huisjesbed. Nah.
Een en een is twee: we gingen van kamer ruilen! Hoppa, een beddenwens vervuld. Ik deed wat leuke styling, met egeltjes, objectjes, plantjes en andere dingen die wel eens in een magazine staan. Haalde zelfs een hele kast leeg voor wat minimalistisch effect. En was bijna tevreden. De kleine freule niet. Die deed alle stilistisch verantwoorde prullaria in een hoek, zette prominent een pastelkleurig plastic kasteel in haar kamer en bevoorraadde haar bed met duizenden onooglijke knuffels. Wat dacht ik ook wel niet.
Nou goed. Project twee: het maken van een perfect normaal, gewoon, ontzettend saai en degelijk bed. Voor een meisje van vijf met een Timmerman als vader. We ontwierpen wat en nog wat en lieten heel veel leuke plaatjes zien. De klant keurde dit alles geen blik waardig. Er zat niks anders op. Wilde ze ooit weer gaan slapen, dan moest en zou er een gewoon bed komen. Zo'n matras tussen een hoofd en voeteneind. Zodat ze haar bed lekker netjes kon opmaken. Want dan doen meisjes van vijf blijkbaar heel graag. Gelukkig kregen we er op het laatste moment nog een heel fijne gadget in gefietst: het doodgewone bed mocht ook uitgerust worden met een logeerfunctie! Ha! Een middagje zagen en toen had dat fantastische Timmerliefje dat samen met een vriend gewoon maar weer gefixed.
De logeerfunctie valt zeer in de smaak. Je kunt er met je vriendinnen alle poppen uit het hele huis in te bedde leggen. Je zusje mag in de weekenden bij jou komen slapen. En als je ziek bent, kan je vader gewoon de hele week naast je liggen.
Ja, ook hier deed ik nog een manmoedige poging tot styling. Maar goed. Alle leuke kleedjes liggen inmiddels op zolder een ingestorte hut vol kattenhaar voor te stellen, het plantje heeft sinds aanschaf geen water meer gekregen en op van die leuke kartonnen doosjes met grafische print voor gevonden schatten zijn inmiddels barbiestickers geplakt. I give up.
Ik weet niet hoe al die mensen met perfecte huizen in een stijl dat toch doen, maar hier lukt het niet. Hier wonen mensen met uitgesproken meningen. Die kun je maar beter alle vrijheid van een eigen kamer geven. Wat zeg ik, eigen verdieping. Dat komt de wereldvrede ten goede. En de nachtrust. Want daar waren die kamers per slot van rekening voor.
