Pagina's

donderdag 19 februari 2015

Weg met rommel, knutsel met afval


Soms ben ik ergens weken, zo niet maanden mee bezig voor mijn werk. Vergaderen, ideeën verzinnen, interviews en fotografen regelen, teksten schrijven en knutselpagina's maken. En dan lever ik de hele bubs in bij een opmaker. Er gaan nog wat belletjes en correcties over en weer en dat is dat. Klaar. Af. Zo gaat het in mijn hoofd. Ik hoef niks meer te doen. Maar eigenlijk begint het dan pas voor de rest: een krant/ magazine/ artikel verschijnt en kan door iedereen gelezen worden. Op dat moment hoor ik van de daken te schreeuwen: Kijk! Heb ik gemaakt! Maar dat vergeet ik dus meestal. Omdat ik dan al lang weer met iets anders bezig ben. En omdat het vaak al weken geleden is dat ik aan het project werkte. Stom en zonde! 

Dus daarom, in het kader 'beter laat dan nooit': ik presenteer u: De recyclekrant. Al een maand geleden kregen alle Kidsweek abonnee's hem thuis. Een krant boordevol informatie over recyclen (waarom, hoe dan en hoe werkt dat?) tips, weetjes, testjes, puzzels, proefjes, spreekbeurttips, interviews, een kijkje in de papierfabriek en een knutselpagina. Apetrots ben ik er op, een krant die ik verzon, redigeerde en vol schreef samen met Liesbeth Vijfvinkel in samenwerking met Kidsweek en een heleboel recyclebedrijven. Omdat het altijd leuk is om iets te knutselen, al helemaal met afval zeg ik: allemaal een pennenbak maken. Ruimt ook lekker op. Wie wil dat nou niet in tijden van de voorjaarsschoonmaak?  







Nou ja, en al dit soort foto's met tekst bij elkaar zien er dan zo uit: 



Verder durf ik dus nooit meer oud papier in mijn vuilnisbak te gooien. Of een spaarlamp in de glasbak. Ik overweeg om een tweede vuilnisbak te kopen om plastic in te zamelen. Zo gaat dat als je ineens alles van recyclen weet. 

woensdag 18 februari 2015

Ontsnapping- portretjes #4



Ik geloof dat ik net ben ontsnapt. Ontsnapt uit mijn eigen opgejaagde web van opgelegde regeltjes, voornemens, doe-lijsten, klusjes, verwachtingen, werk, administratie, teleurstellingen en valse beloftes aan mezelf. Het kostte precies twee uur en een kwartier om mezelf te bevrijden. Niet gek, want als een ware Houdini had ik mezelf al weken in dat web verstrikt laten raken. Elke minuut, nee elke seconde moest ik nuttig besteden. Ik had zoveel te doen, er moest veel gebeuren en alleen ik kon het doen. In een tredmolentje rende ik rond en zo kwam ik nergens. Tot dus twee uur en een kwartier geleden. Toen ging ik in de zon op mijn dakterras zitten, vergezeld door twee magazines en een lunch. 


Tien minuten pauze gaf ik mezelf. Maar toen voelde ik de warmte van de zon en dacht: 'Wat gebeurt er als ik blijf zitten?' Eerst: niks. Toen: een schuldgevoel. Daarna: gehaastheid. Ja, terwijl ik dus in de zon niks zat te doen. En toen dacht ik: al dat gehaast zit in mijn hoofd, al die klusjes moeten wel. Maar niet NU, niet HIER en al helemaal niet ALLEMAAL TEGELIJK. Ik bleef zitten en de gehaastheid ging over in een ontevreden gemurmel. En verdween uiteindelijk om plaats te maken voor de gelukzalige gevoelens die lentekriebels heten. Dus allemaal: Weg met de winterwebben! En spijbel! 




Elk jaar leer ik ditzelfde lesje weer: ik kan niet tegen weinig lucht, licht en buiten zijn. Daarom deden we dit weekend ook al een snelle wandeling. Even adempauze. De kleine freule was voor het eerst in haar uppie uit logeren. Een weekendje Amsterdam. Dat was voor iedereen geweldig. Zij had de tijd van haar leven en grote zus kon alle tijd weer eens voor zichzelf opeisen. Met haar lange stelten wurmde ze zich in de draagzak bij haar vader en wilde net als haar kleine broertje rondgedragen worden. Lief. Zo groot en stiekem toch zo klein. Heel lang had ze het geduld ook niet, want op iemands rug valt niet veel te ontdekken. 





Want liever nog dan knuffelen, plukt ze bloemen, zoekt ze kabouterholletjes en spuugt ze van oude bruggen in het water. Ik kon haar eindelijk te pakken krijgen voor de camera, zoals ze is. Eigenwijs, vol ernst, verwondering en vol eigen plannen. Plus in de outfit die ze nooit meer uit wil doen. Opdat we later met weemoedige glimlach terugdenken: weet je nog? Van die roze/geel geruite rok, dat kleine gele t-shirt met konijn, die vale lila maillots en de te kleine roze gympen die je altijd maar aan wilde omdat je net je veters kon strikken? Wat was je toch schattig.

Was het leven altijd maar zo simpel dat het enige echte strijdpunt in je hoofd je kledingkeuze betreft...










zaterdag 14 februari 2015

Keer het om- Voor Kleine Sam

Tot de grote freule haar Vrije School betrad, had ik nog nooit van Maria Lichtmis gehoord. Sterker nog, tot twee weken geleden had ik er nog nooit van gehoord. Toen bleek er ineens een feestje op school gevierd te worden. Vond ik wel een mooi plan, wat gezelligheid zo midden in de donkere depressieve winter. Savine kon me er niet veel meer over vertellen dan dat de juf een kaars van ijs had gemaakt en dat er koekjes waren. Feest geslaagd. Natuurlijk zat er meer achter. Volgens mij betekent de feestdag het zoiets als dat het tijd is om het innerlijk licht weer naar buiten te laten, nu de dagen alweer langer worden. Een omkering eigenlijk en daarom worden er vaak pannenkoeken op die dag gegeten: die moet je ook omkeren. Waarom Savine koekjes kreeg en wat Maria er mee te maken heeft, weet ik (nog) niet. Maar ik vond het een goed idee om een aloude familierecept uit het vet te halen dat je ook om moet keren. En daar schreef ik dan weer een stukkie over voor Kleine Sam



Deze maanden zit geluk in kleine dingen. Het licht is grauw, de dagen te kort, de regen koud. Ja, mijn stemming is wat winterbleu om het zo te zeggen. Dat kleine Otto om de haverklap ziek is, helpt natuurlijk ook niet. En moeders die veelste weinig slapen, moeten dus goed zoeken voor die kleine gelukjes.

Regelmatig vind ik mezelf de laatste weken terug in een soort vegetatieve toestand. Starend tussen de wasmanden en de omgekieperde duplodozen, terwijl ik manisch het Frozen liedje ‘Laat het gaaaaan, laat het looooooos,’ murmel. Klinkt rijp voor opname, maar de ratelende machine die gezin-met-drie-kinderen heet is de afgelopen maand even vastgelopen. Kinderen die ziek zijn, doen niet aan machinerie namelijk. Zo belandden we een maand geleden ineens in het ziekenhuis met een uitgedroogd super zielig hoopje baby. Na drie nachten aan de sonde deed hij het gelukkig weer. Maar een week later kwam er een nieuw virusje om de hoek kijken die naast de inmiddels vertrouwde K3 (Koorts-Kots-dunneKak) liters snot met zich meebracht. Op het nippertje redde hij zichzelf er dit keer uit. Maar liefst vijf hele dagen kon ik hem volproppen zodat hij weer een beetje op zichzelf ging lijken.  En toen: Baf! Weer koorts, weer spugen, weer terug bij af. Nou ja. Nu wacht ik gewoon op de lente.

Lees verder ---->

woensdag 11 februari 2015

De thuisblijfmoeder- Portretten #3








Savine: 'Mamma, ik wil later een thuisblijfmoeder worden. Ik ga ook werken hoor, maar niet op een kantoor. En ik wil denk ik wel twintig, of wel honderd kinderen. Ja hoor, daar kan ik best voor zorgen. Dan ga ik gewoon met heel veel mensen trouwen die me dan kunnen helpen. Ik wil met *noemt eindeloze reeks met namen van vrienden en vriendinnen* trouwen. En met pappa. En met de mamma van Joa, anders moet Joa later zo huilen dat hij zijn moeder mist.'

Ze staat niet op de foto de grote freule. Nog in geen enkele portrettenreeks. Dat komt zo. Ze heeft een eigen leven, met speelafspraken, schooldagen, BSO en middagjes oma. Daar moet ik nog wat aan wennen. Ik zie haar zo weinig en ze wil zoveel op haar eigen manier. Ik heb niks meer te zeggen. Niet over haar kledingkeuze, haar haardracht, een knutselwerkje, een boek om voor te lezen, zelfs niet over waar ze slaapt. Dat is namelijk al weken niet meer in haar bed. Ze heeft zichzelf verhuisd naar het bankje in haar kamer. Ligt voortreffelijk blijkbaar. 

Zij weet als geen ander hoe ze het later allemaal aan gaat pakken. Gelukkig wil ze nog wel gewoon met haar vader trouwen. En was ik vanavond de liefste moeder van de wereld. Maar dat kwam denk ik vooral omdat ik niet boos werd toen ze om 21.00 uur voor de dertigste keer haar bed uit kwam en op mijn schoot kroop terwijl ik staarde naar mijn computer. 

Daarom geniet ik maar extra van de twee die wel lekker veel thuis zijn. Al betekent het soms bijzonder weinig beweegruimte (lees de woonkamer en de keuken, de wasmachine en heel soms de wc. Ergens anders geraak ik niet. Een echt uitje? De supermarkt aan het eind van de straat.) ik zie nog alles wat ze doen, denken en leren. Om uren naar te kijken. En te luisteren. Want ook de kleine freule babbelt er gelukkig orakelend op los. Zoals toen ik vanavond van de sportschool terug kwam: 'Mamma, je hebt lippen-los op je wangen! Ze zijn helemaal roze...'


vrijdag 6 februari 2015

Het is van hout



















Vandaag mag het even. Zwijmelen alsof ik een verliefde puber ben. Precies vijf jaar geleden propte ik mijn zeven maanden zwangere buik in een immense trouwjurk om die Timmerman van mij eens even met een ring en een ja-woord voor eeuwig aan me te binden. We vonden het geinig, leuk, en liefdevol om zo'n verkleedfeest te geven. Een wit kasteel, een witte jurk, een bloemenzee en iedereen hoedjes op. Zo hadden we het bedacht. Maar wie wist dat behalve wij, zo ontzettend veel mensen gelukkig zouden worden van het feit dat wij met elkaar gingen trouwen? We werden urenlang overstelpt met lieve woorden, wensen, knuffels verrassingen en heel veel liefde... Ik zweefde, wij zweefden. Van geluk.

Dus vanavond denk ik terug aan...
... die allermooiste bos bloemen die ik ooit van mijn liefje kreeg
... de sterkste man van het bos die me voor het altaar nog kwam opeisen
... en de prinsessen die hem uiteindelijk mee het bos in lokten 
... onze moeders die zo prachtig spraken tijdens de ceremonie
... de bloemen, de hartjes, de slingers, de ballonnen, alles, overal!
... de prachtige muziek die onze lieve vrienden voor ons speelden
... het lieve prentenboek over ons dat mijn getuigen hadden gemaakt!
... die taartentafel. De taarten. Gewoon AL DIE TAARTEN die iedereen voor ons bakte. Ik wil ze nu!
... de brandende vuurtjes
... de lieve woorden van iedereen die Brol de trol gebundeld aan ons gaf
... het vuurwerk
... het verdwalen met ons tweetjes omdat de tomtom in een andere auto zat en wij van gelukzaligheid niet meer konden nadenken of sturen
... het overheerlijke diner met zoveel mooie speeches en ook nog een indrukwekkende trouwkrant
... de hotelkamer waar de cheesy hartjes die de dag overheersten, die kamer helemaal overnamen
... en het moment dat we dachten in diepe slaap te kunnen vallen, maar dat daar toen onze uitzinnige getuigen de kroeg beneden betraden
... en dat we de nacht dus eindigden in badjas met ontploft haar aan de bar. 

... en als laatste, maar eigenlijk als eerste, dat wonderlijke moment dat wij met z'n tweetjes in de auto zaten te wachten om de laatste honderd meter te rijden naar de oranjerie en daar een discussie voerden over de soort kus die we na het ja-woord zouden gaan geven. Lang? Kort en vaak? Nou ja, je snapt het. Ingewikkelde materie. Er stopte een auto, een aftandse eend, waar een harige hond zijn kop uit het achterraam stak en een baardige man en een lappenvrouw ons stralend van achter het stuur aanspraken. Of we er klaar voor waren? Waarop wij zeiden dat we ons vooral druk maakten over de kus. 'Met die kus komt het wel goed,' zei de man. 'De kunst is om het daarna leuk te maken en te houden.' Lachend reden ze weg, ons achterlatend met een tintelend gevoel dat we net in een soort ingewikkeld spiegelbeeld van de toekomst hadden gekeken. Want eigenlijk waren zij veel meer wij, dan het bruidje en de bruidegom die zo opgedirkt in een cabrio zaten.

En nu is het dan vijf jaar later. Wat hebben we hard geleefd. Drie kinderen op de wereld gezet, twee keer ons huis verbouwd, twee eigen bedrijven gestart, een vaste baan aangenomen. Ons huwelijk viert vandaag zijn verjaardag,  het is van hout geworden. Klopt. We zijn robuust en we timmeren er graag op. Proost! 

De prachtige foto's werden gemaakt door  fotografe Annie Hoogendoorn.