Pagina's

dinsdag 27 oktober 2015

Kleine avonturen


Afgelopen week was ik vaak gelukkig. Ik dronk koffie buiten zonder jas. Ik zag de zon in de zee zakken op een zeldzaam mooie manier. Ik assisteerde de tandenfee bij het ritueel onthalen van de eerste melktand van de grote freule die er (midden in een donkere tunnel in de auto op weg naar vakantie. Tja, sommige momenten heb je niet voor het uitkiezen.) uitviel. Ik wandelde. Ik zat in een duinpan. Ik at lekkere dingen die ik eigenlijk helemaal niet mag maar te lekker waren om niet te eten. (Ik noem en reuzenbokkenpoot. Ik noem twee reuzenbokkenpoten. Vers van de bakker. Je zou voor minder helemaal naar Zeeland rijden.) Kortom; ik had een zalige herfstvakantie. 




Vaak vroeg ik me af wat geluk nou eigenlijk is. Ik weet het antwoord niet. Maar ik weet wel dat elke keer dat ik dacht 'Sjongejonge wat ben ik toch gelukkig, het is toch niet te geleuven...' dat ik heel erg besefte dat ik zo'n geluk had. Dat het heus niet vanzelfsprekend is dat de zon schijnt, de herfstkleuren van het bos spatten en dat ik een hele week de tijd had om naar die drie enorm leuke kinderen van mij te kijken. Dat is geluk. 





Waar ik ook gelukkig van word, is hele kleine avonturen beleven. We proberen van elke wandeling een ontdekkingstocht te maken. Dat begint natuurlijk met kabouterhuizen zoeken. Of trollenhollen. Dat klinkt allemaal heel leuk en gezellig enzo, maar het is bittere noodzaak. Die ellendige freules houden namelijk helemaal niet van wandelen en zijn niet vooruit te branden. Tenzij je ze een sprookjesverhaal verkoopt, dat is het enige waar ze warm voor lopen. Dus: een grot! Kijk! Maar toen bleek de ingang van die grot iets heel anders te zijn. Een donkere tunnel van een bunker. Ik kroop erin met de dames. In plaats van het viezige hol dat ik verwachtte, kwamen we in een ingewikkeld gangenstelsel terecht dat maar eindeloos door bleef gaan. Ik kon gilletjes van plezier nog maar net onderdrukken. Een ondergronds bouwwerk! Onontdekt! Onder een enorme duin! Man, wat hou ik van dat soort verrassingen! 








En tegelijkertijd kon ik ook maar niet bevatten dat er een tijd geweest is dat wij hier in Nederland bunkers in de duinen moesten bouwen. Voor wat? Waarom? Wat is er gebeurd? En dat gedeelte van het verhaal wil ik dan weer helemaal niet weten. En hoe leg je zoiets uit aan twee kleine meisjes? Nu hadden we gewoon een verlaten, verborgen kasteel ontdekt, niet een oorlogsrestant. Noem me maar naïef.


En voordat iedereen denkt, gatver, heb je dat mens weer met al haar gelukzaligheid... ik was heus niet alleen maar gelukkig. Ook mokkig, onredelijk, kortaf, moe, boos, zonder zin in wat dan ook. Omdat de rest van het zooitje waarmee ik bivakkeerde dat ook regelmatig is. (Omdat ze na de ontdekking van dat ondergrondse kasteel ook weer naar huis moesten lopen. Helemaal zelf. Tis ook werkelijk godgeklaagd...) Gelukkig maar hè? Dat zoetsappige geluk maar ook altijd.

maandag 19 oktober 2015

Appelig

We zijn wat appelig de laatste tijd. We zijn namelijk druk bezig om met zijn vijven viertien-en-een-halve kilo's appelen te verorberen. Dat klinkt als een immense hoeveelheid. En dat is het ook. Alleen tijdens het plukken leek het mee te vallen, ieder een tasje. Wij stadse mensen zijn dat natuurlijk niet zo gewend he, live oogsten en dan een beetje hoeveelheden inschatten. Zo midden in de natuur enzo. 







Want wat een stadse gebeurtenis is die hele appelplukdag. Net als vorig jaar (klik) liep heel Utrecht uit om nou eens even met de laarzen in de klei een boerderijbeleving te ondergaan. Lekker idyllisch bloemen plukken en struinen over de boomgaard. En daar dan foto's van maken, omdat we met z'n allen zo fijn oer bezig zijn. Ondertussen onze kinderen uitgebreid onderwijzend over appels en dat ze aan een boom groeien en niet in een zakje in de supermarkt. Nou wisten onze moestuinkabouters dat al lang, maar die waren gewoon hebberig. Uit onze tuin kwam een miezerige aangevreten appel. Daar heb je niks aan. 



  

Viertien-en-een-halve kilo. Ik zeg het nog maar eens. Da's een berg. We maakten een lijstje wat je met zoiets doet. Elke week een nieuw appelrecept was mijn plan. Met een verlekkerende foto erbij, zodat ik uw allen hier op allerhande verukkelijke recepten kon trakteren. Maar weet je? De meeste appelrecepten zien er eigenlijk niet heel aantrekkelijk uit. Appelmoes bijvoorbeeld, waar we liters en liters van maakten en opaten, da's gewoon geel-bruine prut. Kun je in een leuk potje of pannetje presenteren, maar het blijft smurrie. Met een bruine zweem. Rode kool met appeltjes, leek een goed idee. Maar ik heb geen foto, ik was te druk bezig met het voorkomen van een permanente kleursverandering van mijn interieur, aangezien Otto het maaltje dusdanig smerig vond, dat hij er liever mee gooide. Ik maakte tarte tatins, appelpannenkoeken, appelmoes-pannenkoeken, gekarameliseerde appeltjes met vla en  allemaal waren ze op voordat ik ze op de foto had kunnen zetten. Alleen deze jongens kreeg ik aan het poseren: 


De appelflappen. Nou geloof ik niet dat iemand daar een recept voor nodig heeft (vouw in stukjes gesneden appel met rozijnen en kaneel in een plakje bladerdeeg)  dus daar ging mijn appelplan de soep in. Daar zeg je me wat. Zou dat lekker zijn? Appelsoep? Wie weet is het wel fotogeniek... 


woensdag 14 oktober 2015

Daar gaat ze...



Vandaag was zo'n dag waar al maandenlang voor wordt afgeteld. Waar we kalenders vol stickers voor hebben geplakt. Een dag die je wist dat zou komen. En hij was eindelijk daar. Ianthe mocht voor het eerst wennen op school. Kijk, de vorige keer dat er zo'n dag was, ging niet alleen Savine wennen. Wij gingen ook wennen. Als nieuwbakken schoolouders. We waren minstens net zo zenuwachtig als de verse kleuter. En deden er een jaar over om ons te schikken in het strikte schoolregime van het op tijd komen, brooddozen inpakken en het immer denken aan de eindeloze benodigdhedenlijst met 'vandaag nemen de kleuters een speelgoedje/bloem/vakantieschelp/lege jampot/euritmietjes/bloemenkrans/uitgeholde pompoen/hun lievelings voorleesboek mee'. Kortom, we zijn zelf een beetje tot de oudste kleuters gaan behoren zoals dat heet. Maar vandaag kwam er een nieuw kleutertje bij. 

Sjonge, ik kan me de vorige wendag nog goed herinneren; hyperzenuwachtig kind, dat intens verlegen werd en daarna kapot was.(dacht ik, maar ik las het net na, maar bleek ik toch het meeste weer vergeten te zijn hoor. Alleen die buien. Maar ach, die heeft ze nog steeds.)  Vandaag was het tegenovergestelde. Nou wist ik al dat de zusjes niet op elkaar lijken. Maar dat het voor een tweede kind zo anders kan zijn om zo'n grote stap te nemen wist ik niet. Daarom, een dagverslag. Want zeg nou zelf. Wanneer ga je nog een keer in je leven voor het eerst naar school?

Vanochtend. De kleren liggen klaar. Vandaag is niet alleen wendag, de schoolfotograaf komt ook nog eens. Dus iets matchends en zonder vlekken is gewenst. De kleine freule weigert net als elke ochtend om 1. uit bed te komen ('Het is zo lekker warm!') en 2. andere kleding dan haar pyjama aan te trekken ('Koud!KOUD! Kooooouuuuuddd. Neeeeeee!') maar uiteindelijk slagen we er toch in om zonder al te veel geweld (grapje. GRAPJE) het kleine ding in kleren te proppen. Het maakt haar niet uit, als ze het maar niet zelf hoeft te doen. Wonder boven wonder: haren borstelen en vlechten en ontbijten gaat bij wijze van uitzondering zonder protest. Ze huppelt en vliegt en is dolgelukkig met haar ingepakte rugzak. 

Kijk. Zo ging ons zonnetje de deur uit: 

 En zo zonnig haalde ik haar ook weer op... 

Al begon ze niet zo stoer en zelfverzekerd. Dralend bij de jassen, een duim in haar mond in de kring. Haar ogen puilden bijna uit haar hoofd om alles in zich op te nemen. De namen, de liedjes, de gebaren...


Maar toen had Ianthe geluk. Vader/timmerlief had een vertelstaf gemaakt voor in de klas. Nu moest hij natuurlijk wel vertellen hoe hij aan die staf kwam. Een mannetje in het bos gaf hem de gouden bol bovenop de staf. Die blijft alleen glimmen als je hem elke dag een verhaal vertelt. En de tak komt van een oeroude boom die alles al een keer gehoord heeft. Nu zou je zeggen, een spannend verhaal, de klas onder de indruk, je zit voor het eerst in de kring en dan hou je je op de achtergrond. Nou ja, dat deed de kleine freule dus niet. Ze voelde zich wel thuis. Zo'n verhaal hoort ze dagelijks, dus van enthousiasme sprong ze maar eens een paar keer van haar stoel en vertelde even de hele klas hoe we die oude tak nou toch hadden gevonden. 

En zo maar, alsof het doodnormaal was, stond ze daarna op om met haar zus deeg te kneden voor de broodjes die ze in de klas gingen bakken. Ik wierp haar nog maar eens een kus toe en droop af, naar huis. Dat was dat. 



Drie uur later kreeg ik me toch op m'n kop dat ik er alweer was! Bovendien had ze een speelafspraak gemaakt, dus hoe moest dat nou toch?  

Op de weg terug naar huis zei ze achterop de fiets: 'Mam, mag ik zo alles vertellen wat ik heb beleefd?' Arm ding. Al anderhalf jaar hoort ze de verhalen van haar zus aan, al anderhalf jaar vraagt niemand aan haar met wie ze heeft gespeeld en wat ze heeft gedaan. Het is haar beurt. Minutieus vertelde ze haar dag. Van de appel die de juf tot een ster omtoverde, van de vriendin die ze gemaakt had (haar doel is het leven is volgens mij vooral om alle meisjes waar Savine niet meer speelt tot haar vriendin te bombarderen) waar ze buiten mee ijselfje had gespeeld (dan moet je dansen en zweven) tot aan het maken van een brood toe. Het was geen opgave, maar een verrijking. Ze hoort erbij, ze snapt het en heeft me er toch een partijtje zin in! 



Omdat bijzondere dagen goed gevierd moeten worden, gingen we 's middags high tea-en bij onze kachel. Geen geschreeuw, niks hysterisch, geen kapot meisje. Twee vrolijke gezellige dochters.

De enige die echt moet wennen is dus wederom: Moeder. Aan haar superknappe dochter, die het gewoon wel even allemaal doet. Sjonge...


zaterdag 10 oktober 2015

Negen x click


Zoals een enkeling misschien wel is opgevallen, maakte ik deze zomer nogal veel foto's. Dat kwam natuurlijk omdat we extreem veel leuke dingen deden. Maar ook omdat dat van Maud moest. Die gaf me namelijk de opdracht om negen perfecte zomerfoto's te maken voor een collage. Het zomerproject voor mijn fotografiecursus dus. Negen foto's, dat klinkt als een eitje. Nou, ga het maar eens doen. Je hebt er minstens 1500 foto's voor nodig. Heel veel geduld ook. En ideeën, en discipline om ze uit te voeren. Plus enige securiteit bij het uploaden op je computer en ten slotte dan ook nog oneindig doorzettingsvermogen bij het bewerken van al die plaatjes. Dan blijkt dat die negen mooiste foto's natuurlijk voor geen meter bij elkaar passen. Dus het aller, allermoeilijkste van negen perfecte foto's maken, is kiezen. 

Zo kwam het, precies zoals altijd alles bij mij gaat, dat ik drie uur voordat ik mijn eindproject moest presenteren nog geen collage had. Ik had namelijk zeven collages. Heel verschillende. Een heerlijk strand samenraapsel, een zwart-wit portretten verzamelingetje, een mengelmoes van staande en liggende vakantiefoto's, en dan ook nog de collage die ik uitkoos: negen staande boerderijfoto's. Waarom werd het deze? Niet omdat ik staande foto's wilde (juist niet), niet omdat de allermooiste foto's erin staan (die waren liggend of pasten niet in het kleurpallet) maar wel omdat ik voor het eerst van mijn leven een fotografieplan had gemaakt, en dat ook nog uit had gevoerd. Ik vond dus dat ik er trots op moest zijn. Dus mag ik presenteren..... MIJN ZOMERPROJECT:

Goed. Zomer-in-de-regen-project kan ie ook wel heten. Of man-die-foto's-kennen-we-al-lang. Maar toch ga ik even vertellen wat het idee is. Dat zien jullie natuurlijk meteen, maar toch. Kijk, ik kom mijn leven lang al op een boerderij waar we magische avonturen beleven. En als ik magisch zeg, dan is dat ook echt magisch. Paleizen op een kerstboomberg, geheime tempels in een donker woud, ronddwalende rode lichtjes en gekleurde geingeesten, die dingen. Het is een sprookje, maar dan echt. Op een boerderij. Een doodgewone Hollandse boerderij. Mijn foto's moesten allemaal dat magische sprankje hebben, zonder dat het er bovenop lag. De kinderwereld, de fantasie, de vrijheid dat alles kan en mag, een plek waar je jezelf mag zijn. Ik sloeg aan het Pinteresten om voor mezelf te bepalen welke sfeer ik wilde hebben. Dat werd dit: 


Geinig, paarden, tutu-tjes, mooi licht, een kip, een trekker. Moest te doen zijn. Maar het reeeeeeeeegende. De godganse week. De mooie strijklichtplaatjes maakte ik later in Frankrijk. Maar ja, die pasten dus niet meer in de sfeer van de zompige Hollandse klei die op de andere foto's stonden. Kortom, ik worstelde en puzzelde, werd nooit tevreden en maakte er iets van, een collage die warempel nog een roze themakleur bleek te hebben ook. Bij elkaar werd het toch iets wat ik voor ogen had: de ultieme vrijheid van het buiten zijn.Verwilderd en smerig, maar dan wel met je balletpak aan. Precies zoals mijn kinderen zijn.

Dank je wel Maud voor maanden van inspiratie, het inspreken van moed om me op moeilijke technische terreinen en in nabewerkingsprogramma's  te begeven en al je lieve woorden! Ik heb er van genoten! Met nog een hoogtepuntje; de fotoshoot voor een webshop op het Noordwijkse strand. Het licht, de modellen en de styling, alles klopte. Ik wil dat wel elke donderdagavond doen!



En dan mijn valsspeeltroef, wat extra collages. Die wel zomers zijn. Met andere mooie foto's. Ik weet het, ik ben een ramp. Vol twijfels, keuzestress en grootheidsdrang. Negen foto's, het is precies goed. Maar voor mij niet genoeg vrees ik. Negen collages daarentegen...



donderdag 1 oktober 2015

Tot slot: Walhalla in het water- Zomerse OTN-avonturen deel #7

De laatste restjes zomer zijn deze week verdwenen. Al staan er nog velden vol bloemen te stralen, het ís gewoon ineens herfst. Het ruikt ernaar, het licht is zo, de ochtenden ineens weer koud en vochtig. En weet je? Ik heb er wel zin in ook. Dat hele zomerse gedoe met zwemmen, zonnen, ijsjes eten voelt als een eeuwigheid geleden. Zo gaat dat dus, een maand na de zomervakantie is alle opgedane uitgerustheid verdwenen, zit je weer volledig in de doordraaimodus en denk je al niet eens meer aan Zuid Franse taferelen op het strand. Daarom hoog tijd voor het laatste deel van de Zomerse avonturen waarin we de groene oase in Limoges verruilden voor zand en hysterische kustplaatsen. En warmte en zon. 

- Maakt allen uw borst maar nat: ik plemp hier in een keer alle vakantierestanten op uw bord. En ik hou van volle borden.-


Nou ja, wíj gingen naar Zuid- Frankrijk en dan weet je het wel. Ook daar ontstaat meteen noodweer van ongekende proporties. Wat u hier ziet is het resultaat van een buitje dat een half uur duurde. De rest van de dag bleef het op deze manier wateren en zo hielden we onszelf bezig met het bouwen van dammen rond de tent, aangezien het bed van Otto dreigde weg te drijven. Hele afwateringssystemen verzonnen we, hé je bent een Hollander of niet. 




Maar gelukkig komt na regen altijd zonneschijn. En daar brak zowaar de meest relaxte tijd van onze vakantie aan. We hoefden niet meer te verkassen (na een klapband met de vouwwagen waren we wel weer even klaar met ons avontuurlijke leven, bovendien bleef het in de rest van Frankrijk regenen en bij ons niet.), er waren een zwembad, strand en een rivier om de hoek, de kinderen hoefden we een week lang niet meer aan te kleden want één zomerjurk voldeed en ze haalden zelf croissantjes voor het ontbijt bij de alleraardigste Zweedse camping eigenaresse. Na drie dagen kwam er zelfs een heus animatieteam voor de freules bij, in de vorm van zes allerschattigste Belgische meisjes. Drie blond, drie donker, vol spellen, liedjes, toneelstukjes, zwemwedstrijdjes en energie. Kortom deze laatste week werd een gevalletje 'Nooit meer naar huis'!











Zo ziet de perfecte vakantie eruit. Je zou zeggen: niks meer aan doen, zeven dagen strand en iedereen gaat krokant gebakken en uitgerust naar huis. Maar we moesten ook nog de rivier in de buurt ontdekken. En dat was maar goed ook, want het was me daar toch een partijtje adembenemend mooi en fijn en leuk! 








En daar gebeurde het. De grote freule overtrof zichzelf weer eens. Kijk, dat ze uitgerust is met een grote portie zelfvertrouwen, moed, wil en overtuigingskracht, dat wisten we al. Maar dat ze alles durft, dat wisten we nog niet. Het begon er al mee dat ze zonder spoor van twijfel deze stromende rivier overzwom. Ze had maar liefst twee zwemlessen gehad, dus natúúrlijk kon ze dat. (Dat ze de rest van de vakantie het liefst zonder bandjes het zwembad overzwom is weer een ander verhaal. Maar ze deed het, ik zweer het.) Zie hier haar 'ik kan de wereld aan en dat zal ik eens even laten zien' pose. Want dit is was ze ging doen: 

Nu denken jullie natuurlijk: ach wat knap. Dat kind is een enorm hoge rots opgeklommen. Knap hoor. Ja. Maar dat klimmen had een reden. Ze ging er namelijk afspringen. Van deze rots. Ja. Ik deed het zelf ook en ik kan een ding zeggen: H O O G.  Oke, twee dingen; D O O D E N G! Als een gillende keukenmeid stortte ik naar beneden. Dit is was Savine deed: 
(Met haar vader. We vonden het toch wel een beetje gek om haar alleen aan te moedigen zichzelf vijf meter naar beneden te laten vallen en daarbij dan lachend toe te kijken. Ik weet niet, ik denk dat daar een zweem verantwoordelijkheidsgevoel opspeelde.) 





Zo. Dat was het dan. Onze magische zomerse avonturen. Ik heb me ingehouden, dat u het even weet. Ja. Zeven delen, ik weet het, geen kattenpis. Maar toch. Er was méér.

En omdat u er vast geen genoeg van krijgt (muhahahaha), hier de laatste zomerse stuipen:  




 Het was me een genoegen. Dag lieve zomer, tot volgend jaar!