Pagina's

woensdag 25 april 2018

Meisje van acht




Weet je, tijd gaat voorbij. In die tijd word je ouder en wijzer. Is het idee tenminste. Anders heb ik echt geen idee waarom er tijd bestaat en hoe het allemaal in elkaar zit. De grote freule is het met me eens. Die stampte van de week met me in de moestuin rond en legde me uit hoe het zat. ‘Ik leef om te leren. Dat snap je toch wel? Dan ga ik niet allemaal dingen doen die ik al kan. Wat wil jij eigenlijk nog leren mamma?’ Een best wel moeilijke vraag vond ik. Ik murmelende: ‘Hoe ik mijn kinderen nog beter kan opvoeden.’ Waarop mijn wijze kind heel hard begon te lachen en vond dat ik daar dan maar eens mijn best op moest gaan doen.

Eigenlijk gaf ik niet het goede antwoord op haar vraag. Tuurlijk wil ik wel beter opvoeden. Maar ik wil álles wel beter doen. Hoe ouder, hoe wijzer gaat voor mij niet helemaal op. Ik bedoel, ik kan inmiddels wel allemaal dingen die ik op mijn achtste niet kon (autorijden, boodschappen doen en koken, computeren, kattenbakken verschonen, met drie kinderen zonder ongelukken door een stad fietsen, een agenda bijhouden, een was in de machine doen én er ook weer uithalen, vakantieplannen verzinnen en uitvoeren, een bananenbrood bakken zonder dat ik het recept op moet zoeken, en dit is de belangrijkste: me er soms toe zetten om een taakje wat ik niet leuk vind tóch af te maken.) maar ik heb het idee dat ik echt nog helemaal niks weet. Of tenminste dat ik het allemaal een stapje beter en volwassener zou moeten weten. Een handstand kan ik nog steeds niet.


Er zijn een heleboel andere mensen die dat blijkbaar ook vinden, want ik krijg nogal vaak (lieve) adviezen hoe ik mijn leven zou moeten leiden. Wat voor keuzes je hoort te maken, en hoe je dingen moet aanpakken. Het correcte antwoord op de vraag van de freule zou dus moeten zijn: Hoe leer ik met al die andere meningen en mensen omgaan? Zodat ik bij mezelf blijf, me niet van de wijs laat brengen en mijn eigen keuzes kan maken.

Neem mijn 'carrière'. Ik heb regelmatig het idee dat ik nogal ambitieus zou moeten zijn en dat het ene werk aan het andere ondergeschikt is. Dat ik alles op alles moet zetten om daar nu van alles uit te halen. Terwijl, ik vind eigenlijk wel dat ik alles op alles zet om zoveel mogelijk uit het leven te halen. Niet alleen achter mijn computer, maar ook buiten, op het schoolplein, met mijn kinderen of in de vakantie. Ik wil af van de gedachte ‘is dit wel goed genoeg?’. Maar hoe?


Of de goedbedoelde adviezen van georganiseerde mensen over hoe ik mijn huis moet opruimen... Of hoe ik mijn kinderen ’s ochtends zo kan drillen dat we altijd op tijd zijn. Ik weet het, ik vraag mezelf elke dag (hardop) af hoe andere mensen dat in godsnaam doen, dat leven. Maar als ik het op hun manier doe, dan word ik onmogelijk ongelukkig. Dat is het enige wat ik wel al geleerd heb: Mag ik alsjeblieft als het kleine meisje in mij blijven denken?

Onschuldig, naïef, onhandig, meestal te laat en altijd chaotisch. Niet altijd de juiste volwassen prioriteiten op een rijtje. (Echt, wie toch heeft bedacht dat opruimen belangrijker is dan buitenspelen, spoort niet.) Niet per se hoe je als vrouw op middelbare leeftijd (vanaf hoe oud val je in deze categorie?) hoort te zijn. Maar zo ben ik wel een echte, grappigere en blijere versie van mezelf. En ja, dan maak ik fouten.

Dat is precies de bedoeling volgens de oudste freule, die soms buiten zichzelf van woede kan raken als ik haar verbeter. Als ze mij dan stampvoetend toeschreeuwt: ‘Doe niet zo! Waarom moet ik van jou altijd alles goed doen? Laat me! Laat me fouten maken. Daar léér je van!’, dan weet ik dat zij gelijk heeft en niet ik. Dat ik van haar het meeste leer. Doordat ze me zo kan spiegelen. Haar verlangen is mijn verlangen. Laat me dat niet meer vergeten. Ik hoef niet alles goed te doen. Fouten maken mag. Mens, wat heb ik nog veel te leren om ooit zo wijs te worden als zij is... 


Nog meer grote freule, gisteravond zittend op haar bed. Voor als u verlegen zit om een levenwijsheidje van grote orde: 

'Ik heb soms vriendinnen die altijd in alles de beste, de langste, de mooiste willen zijn. Alles moet beter zijn dan bij de anderen. Maar dat is helemaal niet leuk. Ik wil gewoon op mezelf lijken. Oké, ik zou wel meer zoals vriendin F willen zijn, die is altijd hulpvaardig, aardig, liegt nooit, haar haar is zó mooi. Maar dat kan helemaal niet. Andere vriendinnen zeggen dan weer dat ik mooi haar heb. En misschien wil ik dan volgend jaar weer op iemand anders lijken. Dat is zo onhandig. Dus ik wil gewoon mezelf zijn.'

Nah. Als ze dit blijft denken tot en met de pubertijd, komt het wel goed denk ik zo. De grote freule, ook inzetbaar als goeroe.