Pagina's

maandag 4 juli 2016

Sint Jan- de regenman

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik een sucker voor tradities ben. Ik hou ervan als dingen terugkomen. Dingen die mooi zijn, waar je je elk jaar weer op kunt verheugen. De halve perziken uit blik met cranberrysaus met kerst, een uitzinnig gedekte ontbijttafel als er iemand jarig is, en alles wat met sinterklaas te maken heeft. Ik hou er van. Het zijn gelukjes. 

Zo heb ik aan mijn rijtje 'lievelingsdingen in het leven' een paar dingen toegevoegd sinds twee jaar geleden de grote freule naar school ging. Zo bleek ik ineens immens veel gevoelens voor het pinksterfeest te hebben, omdat iedereen dan in het wit naar school mag en om een meiboom gaat dansen, terwijl ze ijl liedjes zingen. Héérlijk! Of Sint Maarten, dat had ik een paar jaar geleden nog nooit gevierd, maar sinds ik een paard bij kaarslicht onder de dom zag met een ridder erop wiens mantel echt in tweeën gesneden werd, wil ik hem nooit meer in mijn leven missen. En dan ook een echt hoogtepunt voor iemand die altijd al in een Astrid Lindgren boek wilde wonen: het Sint Janfeest. De langste dag van het jaar, bloemenkransen in het haar, samen zingen en eten en over vuur springen en eindigen bij een toneelstuk onder een boom. Beter wordt het volgens mij niet. Pure magie. Maar! Maar... Er komt een maar. 
Sint Jan kwam ineens niet dit jaar. Dat had ik nog niet bedacht. Dat tradities ook niet kunnen doorgaan. Ik werd een klein dreinend, recalcitrant kind. Ik wilde mijn feest! Kon mij het schelen dat het wel eens zou kunnen gaan onweren. Over het vuur zouden we springen! Kom op! Maar nee, de boel werd afgeblazen door school. En die avond? Was het bloedheet, zon en in de verste verte geen bui te bekennen. Natuurlijk. Maar feest was het niet. Al zat ik in een park, heel vastberaden te picknicken. Het was toch niet hetzelfde. 
De week erna zouden ze het opnieuw proberen. De buienradar liet dagen aaneen alleen maar regen, regen, regen zien. Ik zag de bui al hangen. (Haha. Sorry. Maar haha.) En twee uur van te voren zag school dat ook. Al miezerde het alleen maar een beetje, het feest ging weer niet door. Daar zat ik dan. Met al mijn zin en verheugingen en alles. Poef. 
Nou goed, lang verhaal kort. Ik was er zo chagrijnig van, dat ik gewoon toch bloemenkransen ging maken. Want waarom ook niet? En toen nodigde ik mezelf ook nog eens uit op een pannenkoekenfeestje bij een schoolvriendinnetje van de freules, want gedeelde smart is halve smart. Zo kregen we toch een beetje zomergevoel terug. Wat misten we nog?  

Juist! Vuur om over te springen! En dat bleek daar gewoon voorradig, al was het in houten vorm. Gesprongen werd er...
 Magie moet je zelf maken. En feest ook. Met je regen...