Een heel zwaar leven

In een paar weken tijd waren we op Texel, in Ijhorst en op Vlieland. 'Lekker uitgerust zeker?' vragen mensen dan goedbedoeld. Ik weet niet hoe het bij u zit, maar ik vind weekendjes weg gaan (en weer terugkomen) hard werken. Voordat de hele volksverhuizing op gang is, in auto's gepropt zit, weer uitgeladen is en aan hun tijdelijke onderkomen gewend is denk ik vaak al honderd keer 'laten we gewoon eens een keertje thuisblijven.' Wat we natuurlijk nooit doen. En eenmaal daar, wil nooit meer iemand naar huis en dat moeten we vervolgens toch en dan zijn we weer een week thuis aan het acclimatiseren. En dan heb ik het nog niet eens over de uren denkwerk die in een efficiënt paklijst gaat zitten. Nou goed, u snapt het punt. Ik heb een heel zwaar leven. Echt heel zwaar. 

Vlieland dus. Daar waren we drie dagen. Het is er prachtig. Het is er ook wel eens koud. En regenachtig en stormachtig. Dat weet ik nu. Ze hadden ook een bowlingbaan. Dat was wel een hoogtepuntje. Bowlen naast John de Mol. Stond nooit op mijn bucketlist, maar kan ik nu mooi wel afvinken. En een dieptepuntje? Dat hadden we ook wel. Ik ben spontaan grijs geworden, heb een paar jaar minder te leven door een serie hartaanvallen en ik ben nog nooit zo kwaad op mijn kind geweest. Wat er gebeurde? De oudste freule was kwijt. Echt kwijt. Zoek, weg, niet te vinden. Heel erg lang. Hoe dat ging lees je in deze blog die ik voor de site Ouders Onderling schreef. 

Inmiddels heb ik alle vakantie- en weekendwassen weggewerkt. Dat is al iets. De vakantiefoto's bekijken is nog niet gelukt. En de GROTE vakantie staat alweer bijna voor de deur. Een mens zou nog eens iets als vakantiestress krijgen... 

Dan maar dik (en een dikke vette roddel), voor Ouders Onderling

Ik zit tegenwoordig een paar keer per week op een schoolplein. 

Herstel, ik kom paars hijgend aanfietsen 

en dan staat er altijd een ongeduldige kleuter op mij te wachten. 

De dag dat ik toch eens tien minuten te vroeg ben.... 

Op dat schoolplein zitten wel andere ouders, 

braaf te vroeg, te wachten op hun kroost. 

Ja, ja, denken jullie nu. 

Leuk zeg, doei. 

Maar luister. 

Een paar weken geleden kreeg ik daar ineens een hartaanval. 

Er zat een BN’er! 

Ik ga niet vertellen wie, want dan willen jullie morgen allemaal mee ophalen. 

Maar het is een manspersoon en hij maakt het schoolpleinwachten best wel aangenaam. 

Ja. 

Niet dat hij in de buurt komt van mijn Timmerlief hoor, maar toch. 

Adem in adem uit deed ik toen ik hem voor het eerst zag. 

Doe normaal, het is gewoon een vader, sprak ik mijzelf vermanend toe. 

Ik knikte vriendelijk naar hem, want dat doe je op een schoolplein. 

En hij knikte terug! 

Waarop ik bakvissig naar mijn vriendinnen appte 

dat ik al communiceerde met de BN ‘er in kwestie. 

In hoofdletters uiteraard. 

Van dat normaal doen heb ik dus geen kaas gegeten. 

Ik betrapte mezelf er ineens op 

dat ik mijn haar stond te borstelen voordat ik naar school fietste. 

Keek of ik geen vlekken op mijn jas had. 

Ja. 

Je wilt toch niet dat hij thuiskomt 

en tegen zijn beeldschone en eveneens BN’er vrouw zegt: 

‘Wil jij voortaan ophalen en brengen? 

Er staat zo’n verlepte moeke mij de hele tijd aan te staren. 

Je weet wel die dikke met dat vettige haar en die vettige jas 

en met dat snotterige rotkind dat elke keer ons engeltje van de schommel hoekt…’

Dat laatste is waar. Is niks aan te doen. 

De grote freule is nogal, ehm, duidelijk als het om schommelen gaat. 

Maar dat verlepte, daar kan ik wel wat aan doen. 

Bén ik al wat aan aan het doen.
Ik schreef er een stukje over voor het blog van Ouders Onderling. 

en dat lees je hier >>>>>

Dus als jullie me de komende tijd een pepernoot zien verorberen

Of god betere het, een boterham met kaas,

zeg dan tegen mij: 

Weet je nog, je bent ‘Liever een Quinoakut dan een verlepte bakfietsmoeder’. 

De conclusie van de blog.