Pagina's

woensdag 30 december 2015

Stil nu...




'Stil nu, stil nu, maak nu geen gerucht, 
stil nu, stil nu, 't ruist al door de lucht.'
Dit zong ik drie advent maandagen achter elkaar met het ouderkoor op school.
Magische ochtenden waren dat. 
Schemerdonker in de hal, op kaarsjes en de kerstboom na.
De kinderen druppelen gehaast binnen, zoals normaal maandagochtenden eruit zien. Maar dan stonden wij er, om te zingen. Een muur, een wolk van gezang en rust. Ik kon twee keer even alleen maar slikken, niet meer zingen. De eerste maandag, toen al die kleuters ineens mee gingen zingen. Och man. Die stemmetjes. Zo mooi. En de laatste keer, toen Sint Lucia werd gevierd en er een meisje in witte jurk met vier brandende kaarsen op haar hoofd binnen kwam schrijden. Zo mooi, zo mooi. En toen was het dan zover. Kerst. En kerstvakantie. 




Ik hou van de tradities, van het plechtig stilstaan bij de tijd van het jaar. Van de grote freule die elke dag grote delen van het kerstspel voor ons speelt en zingt. Van de kerstdiners die we traditiegetrouw met de hele familie vieren, maar ook van de kerstkadootjes onder de boom bij oma of zoals dit jaar voor het eerst een diner met 'alleen' ons vijf. De mooiste jurken aan, de haren wel een keer gekamd (extreem goed dit keer wegens de luizenplaag die ik op eerste kerstdag ontdekte (natuurlijk) toen er in de hele wereld geen luizenspul te vinden was, en ik zodoende azijn in ieders kerstcoupe stond te gieten om er vervolgens een kattenvlooienkam op los te laten. Dit alles een uur voor vertrek... De kerststemming was reuze zal ik maar zeggen.) en het lekkerste eten op tafel. Zoals de citroenmerengue taart uit het kookboek van Holtkamp. Mensen, maak dit. GOD-DE-LIJK.



Nou ja, wat gebak en gekook dus, wat omkleden, extreem gekam, kerstpakketten die niet voor kerst werden bezorgd wegens te laat bestellen, in een oververhitte Dille en Kamille een kwartier in de rij staan voor twee kommetjes als vergeten kerstkado met drie dreinende kinderen, heeeeeeeerlijk die kerstdagen! De pais en vree, de kerstige vrede op aard. Op wat stiekeme kleine momenten na waarop iedereen uit pure kerststress woedend tegen elkaar staat te schreeuwen, om een futiliteit als kerstkaarten die al lang op de post hadden gemoeten. (Sorry, sorry, ze zijn nog steeds niet af en op de post. Sorry. Ik meen het goed. Ik wenste jullie echt fijne dagen. Maar ja. Je kent het wel, stress, druk, gedoe enzo. Wel alvast een Gelukkig Nieuwjaar. Die wens komt ook vast niet op tijd, dan heb ik die maar gehad.)

Dat 'Stil nu, stil nu, maak nu geen gerucht,' zit nu al dagen in mijn hoofd. Ik denk dat het lied niet hoort bij de adventstijd, of bij de hysterische kerstdagen, maar juist bij de dagen erna. De uitpuf- en uitbuikdagen. Even helemaal niks, helemaal stil, helemaal zonder plan. Dat doe ik nu. Of vanaf nu. Eerst 'moest' dit blogje natuurlijk nog af. Fijne stille dagen allemaal!

donderdag 24 december 2015

Fijn kerstfeest!


Met het eerste kerstmaal vers achter de kiezen wens ik jullie hele fijne feestdagen en alvast een stralend nieuwjaar! 

maandag 14 december 2015

De nachten kort, de dagen lang


Het werd steeds donkerder, de nachten lang, de dagen kort. In lichturen is dat, niet mijn slaapritme ben ik bang. Die zijn meer zoals de titel van dit stukje. Ik denk dat uit die donkerte de behoefte van de mensheid is ontstaan om te vieren wat er te vieren valt. 

Nu de freules naar de Vrije School gaan, komen me er toch een partijtje nieuwe feestdagen bij... Sinds Ianthe op school zit (al maar liefst een maand) stortte ze zich in de volgende feesten: Sint Maarten (met uitgeholde pompoen op school vers gebakken koekjes eten), Sinterklaas (met prachtige door een of andere moederlijke hulppiet gemaakte kado's), Advent (met spiraal lopen en een ouderkerstkoor dat elke maandag voor dag en dauw staat te zingen, inclusief mijn engelenstemmetje) en morgen is daar Sint Lucia. Met echte Lucia broodjes voor de hele klas (uit onze keuken, vakkundig door ons alle vijf gekneed en gerold) en een meisje met kaarsen in het haar. Dat vind ik allemaal het einde. Maar de combinatie met een pakjesavond inclusief heel veel surprises en gedichten en dit weekend ook het verkersten van het huis is een beetje, tja, ehm veel. O ja: en na morgen komt de rest van de week, met kerstvoorstellingen, kerststukjes maken in de klas (met zelfgemaakte strikjes op stokjes bijvoorbeeld, die ik alle zestig liefdevol in elkaar zette) en tot slot een kerstdiner. En daar is dan geloof ik kerstvakantie weer voor uitgevonden. Twee weken niks doen. Ware het niet dat er dan nog wat kerstdiners en jaarwisselingen volgen. (is dit genoeg excuus dat ik er even een week of twee niet was? Hier dan. In het echte leven was ik juist heel erg aanwezig.)

Nou goed. Hier wat zoetsappige plaatjes. Van familieleden die zot zijn op Sint. En op elkaar, zo blijkt tussen de snedige gedichten en confronterende surprises door. We zongen tot de Sint het gehele ruim van de pakjesboot bij ons leegde en waren zielsgelukkig met een Elsapop, dan wel echt waffend hondje, dat ook nog kan lopen. Die Sint toch.


 Ik moest mijn agenda maar eens weloverwogen invullen. Als je dat doet blijkt namelijk dat niet al je plannen er in passen. De taken opruimen en schoonmaken heb ik dan ook maar snel weggemoffeld. 
 Zo rond een uur of 3 's nachts startten mijn ouders een reisbureau (vandaar het kekke jasje). 
 Of overwogen ze hun twijfels nog maar eens.
 Mijn Timmerlief werd gecomplimenteerd met z'n buikspieren. (Of had ik dat nou verkeerd begrepen?)
  En opa kreeg een verstopbord om stiekem z'n krant achter te lezen.

O ja. De Sint had ook nog het lumineuze idee om de kleinzoon des huizes zijn energie op een hockeystick te gaan laten botvieren. Zijn talent om iets te slaan is in ieder geval onmiskenbaar. Maar met stick vanaf nu ook levensgevaarlijk...

Goed. Tot slot is een Sint-familie- weekend niet compleet zonder het maken van de kerstfoto. Dat gaat nooit zoals bedacht. Maar je ziet zo wel hoe we écht zijn. De een licht ontvlambaar. De ander altijd te laat. Of altijd met iemand anders bezig.

Op naar de volgende feestdagen!