Meisje van acht

Weet je, tijd gaat voorbij. In die tijd word je ouder en wijzer. Is het idee tenminste. Anders heb ik echt geen idee waarom er tijd bestaat en hoe het allemaal in elkaar zit. De grote freule is het met me eens. Die stampte van de week met me in de moestuin rond en legde me uit hoe het zat. ‘Ik leef om te leren. Dat snap je toch wel? Dan ga ik niet allemaal dingen doen die ik al kan. Wat wil jij eigenlijk nog leren mamma?’ Een best wel moeilijke vraag vond ik. Ik murmelende: ‘Hoe ik mijn kinderen nog beter kan opvoeden.’ Waarop mijn wijze kind heel hard begon te lachen en vond dat ik daar dan maar eens mijn best op moest gaan doen.

Eigenlijk gaf ik niet het goede antwoord op haar vraag. Tuurlijk wil ik wel beter opvoeden. Maar ik wil álles wel beter doen. Hoe ouder, hoe wijzer gaat voor mij niet helemaal op. Ik bedoel, ik kan inmiddels wel allemaal dingen die ik op mijn achtste niet kon (autorijden, boodschappen doen en koken, computeren, kattenbakken verschonen, met drie kinderen zonder ongelukken door een stad fietsen, een agenda bijhouden, een was in de machine doen én er ook weer uithalen, vakantieplannen verzinnen en uitvoeren, een bananenbrood bakken zonder dat ik het recept op moet zoeken, en dit is de belangrijkste: me er soms toe zetten om een taakje wat ik niet leuk vind tóch af te maken.) maar ik heb het idee dat ik echt nog helemaal niks weet. Of tenminste dat ik het allemaal een stapje beter en volwassener zou moeten weten. Een handstand kan ik nog steeds niet.

Er zijn een heleboel andere mensen die dat blijkbaar ook vinden, want ik krijg nogal vaak (lieve) adviezen hoe ik mijn leven zou moeten leiden. Wat voor keuzes je hoort te maken, en hoe je dingen moet aanpakken. Het correcte antwoord op de vraag van de freule zou dus moeten zijn: Hoe leer ik met al die andere meningen en mensen omgaan? Zodat ik bij mezelf blijf, me niet van de wijs laat brengen en mijn eigen keuzes kan maken.

Neem mijn 'carrière'. Ik heb regelmatig het idee dat ik nogal ambitieus zou moeten zijn en dat het ene werk aan het andere ondergeschikt is. Dat ik alles op alles moet zetten om daar nu van alles uit te halen. Terwijl, ik vind eigenlijk wel dat ik alles op alles zet om zoveel mogelijk uit het leven te halen. Niet alleen achter mijn computer, maar ook buiten, op het schoolplein, met mijn kinderen of in de vakantie. Ik wil af van de gedachte ‘is dit wel goed genoeg?’. Maar hoe?

Of de goedbedoelde adviezen van georganiseerde mensen over hoe ik mijn huis moet opruimen... Of hoe ik mijn kinderen ’s ochtends zo kan drillen dat we altijd op tijd zijn. Ik weet het, ik vraag mezelf elke dag (hardop) af hoe andere mensen dat in godsnaam doen, dat leven. Maar als ik het op hun manier doe, dan word ik onmogelijk ongelukkig. Dat is het enige wat ik wel al geleerd heb: Mag ik alsjeblieft als het kleine meisje in mij blijven denken?

Onschuldig, naïef, onhandig, meestal te laat en altijd chaotisch. Niet altijd de juiste volwassen prioriteiten op een rijtje. (Echt, wie toch heeft bedacht dat opruimen belangrijker is dan buitenspelen, spoort niet.) Niet per se hoe je als vrouw op middelbare leeftijd (vanaf hoe oud val je in deze categorie?) hoort te zijn. Maar zo ben ik wel een echte, grappigere en blijere versie van mezelf. En ja, dan maak ik fouten.

Dat is precies de bedoeling volgens de oudste freule, die soms buiten zichzelf van woede kan raken als ik haar verbeter. Als ze mij dan stampvoetend toeschreeuwt: ‘Doe niet zo! Waarom moet ik van jou altijd alles goed doen? Laat me! Laat me fouten maken. Daar léér je van!’, dan weet ik dat zij gelijk heeft en niet ik. Dat ik van haar het meeste leer. Doordat ze me zo kan spiegelen. Haar verlangen is mijn verlangen. Laat me dat niet meer vergeten. Ik hoef niet alles goed te doen. Fouten maken mag. Mens, wat heb ik nog veel te leren om ooit zo wijs te worden als zij is... 

Nog meer grote freule, gisteravond zittend op haar bed. Voor als u verlegen zit om een levenwijsheidje van grote orde: 

'Ik heb soms vriendinnen die altijd in alles de beste, de langste, de mooiste willen zijn. Alles moet beter zijn dan bij de anderen. Maar dat is helemaal niet leuk. Ik wil gewoon op mezelf lijken. Oké, ik zou wel meer zoals vriendin F willen zijn, die is altijd hulpvaardig, aardig, liegt nooit, haar haar is zó mooi. Maar dat kan helemaal niet. Andere vriendinnen zeggen dan weer dat ik mooi haar heb. En misschien wil ik dan volgend jaar weer op iemand anders lijken. Dat is zo onhandig. Dus ik wil gewoon mezelf zijn.'

Nah. Als ze dit blijft denken tot en met de pubertijd, komt het wel goed denk ik zo. De grote freule, ook inzetbaar als goeroe. 

Verzamel(h)aar

Ik verzamel graag. Het maakt eigenlijk niet uit wat. Als ik iets zie, kan ik het al niet meer wegdoen. Zo heb ik denk ik minstens 40 theedoeken, 50 paar schoenen, 16 lege mooie opschrijfboekjes, tientallen lege potjes voor als ik jam wil maken, zo’n 10 jassen, ontelbaar veel tassen, tasjes, shoppers en mooie plastic zakjes en, nou ja. Je snapt het. Ik heb alles. Ook een verzameling bierdopjes. En veren. Zakken met schelpen. Dozen met knutselspullen. Drie kinderen. Heel veel extra kilo’s die geen afscheid van mij willen nemen en, daar gaat dit stukje over, heel veel haar. Hoofdhaar hè, ho, ik ben wel een geciviliseerd mens. Okselhaar verzamel ik niet.

En ineens verstikte het me. Al die dingen, overal spullen, alles om me heen. Ik las over een Japanse opruimgoeroe, Mari Kondo, en dacht, dat moet ik. Iemand die me vertelt dat ik juist gelukkiger word als ik alles kan laten gaan. Dat ik niet alles maar vast wil blijven houden. Maar ik durf niet. Ik durf er niet aan te beginnen, want ik weet hoe on-ge-lo-fe-lijk veel werk het gaat zijn. Bovendien had ik net bedacht dat ik er geen boeken meer bij kan hebben, dus een opruimboek al helemaal niet.

Geen boek dus. Maar wel tijd voor verandering. Ik begon met iets rigoureus. Iets dat niet per se erg in de weg stond of veel ruimte in nam. Maar het moest toch weg. Mijn haar. Mijn hele lange vlecht. Ik dacht, als ik daar afscheid van kan nemen, kan ik het van alles. Goed, ik zit nog steeds met een extra babykamer op zolder. En 16 dozen vol te kleine kinderkleren. Een la met lege lijstjes. Een doos schoolschriften.  Maar vanmiddag lag er wel een losse vlecht in mijn handen. 

Haar dat al jaren lang op mijn hoofd groeide. Dat ik elke dag aaide, waar Savine liefkozend over streek, waar Otto graag mee speelde. Haar dat ik elke dag vlocht. Maar haar dat ook elke keer verschrikkelijk in de knoop zat, de hele dag nat bleef na het wassen en dat eigenlijk best zwaar was als je het in een staart deed. Het moest weg. Niet alles en wel met een goede reden: ik doneerde het.

Vanmiddag liep ik naar de kapper. Ik zei koelbloedig, terwijl ik liever weg wilde rennen: ‘ik kom mijn staart doneren,’ de kapper trok een meetlint tevoorschijn, bond mijn haar voor de laatste keer samen, vlocht en zei toen: ‘Je weet het zeker?’ 'Nee!,'schreeuwde alles in mij. 'Nee, natuurlijk niet!' Ik wilde heel graag mijn haar houden. Maar waarom eigenlijk? Omdat het er is? Omdat het bij mij hoort? Het groeit gewoon weer aan! Dus ik zei ja. En alsof er een lichaamsdeel geamputeerd werd, ging de schaar erin. Ik kon er niet naar kijken zonder buikpijn. Dag vlecht.

In de spiegel verscheen een gezicht dat ik van vroeger kende. Een jonger meisje, maar dan in dames vorm. Zo zag ik er jaren geleden uit. Het klopte wel. Met een heel licht hoofd, letterlijk ook, liep ik even later de lentezon in. Dag vlecht. Fijn dat je een pruik wordt voor zieke kinderen. Ik heb  heel veel van je gehouden. En ik mis je echt best heel erg. Maar dat is goed. Iemand interesse in een deel van mijn collectie bloempotten?

Stop- en portretjes #1

Soms heb je het zo druk met de gewone dingen, dat je het vergeet wat het is. Je leven. Het bestaat uit de boodschappen, de was, stofzuigen, rekeningen, deadline, vuilnis buiten zetten, koken en de eindeloze to do lijst die zichzelf maar aan blijft vullen. Je knippert met je ogen en er zijn weer weken, of soms zelfs maanden voorbij. Poef. Tijd die niet meer terugkomt. Helemaal weggeploeterd. En je hebt het niet eens door. Want je denkt dat het belangrijk is, een opgeruimd huis, een gevulde koelkast, op tijd komen en betaalde rekeningen. 

Zo ook hier. Tot ik mezelf dit weekend terugvond op een begrafenis. Een intens verdrietige, want mensen mogen niet zo maar, te jong uit hun leven vallen. Maar dat gebeurt wel. Er werden mooie verhalen verteld. Over hoe iemand was, hoe iemand dacht, hoe iemand deed. Over huishouden of enige sleur ging het niet. Natuurlijk niet. Het is een klusje dat je er nou eenmaal bij hoort, geen herinnering. Het deed me beseffen dat je niet moet wachten met dingen die je graag wilt. Niet wachten op de goede baan, goede omstandigheden, goede plek, goede moment. Je moet alles zelf, nu en hier doen. 

Nu ik dit zo heb geschreven, weet ik helemaal niet wat ik er mee moet. Ga ik nu subiet een nieuw huis zoeken, die boerderij die ik altijd al wilde? Koop ik morgen een hond? Reis ik volgende maand met de hele bubs naar Amerika voor die roadtrip die al jaren bovenaan mijn bucketlist staat? Nee dus. Ik ben een te schijterig type voor 'het roer om'.  Wat ik wel ga doen, is kijken. Góed kijken naar wat ik hier en nu heb. Die weken nooit meer wegploeteren. Elke dag en minstens elke week moet het waard zijn om een goed verhaal over te vertellen. Om een mooie foto van te maken. Gelijk een goede smoes om onder dat stofzuigen uit te komen: sorry het is hier smerig, maar ik moest vandaag nog portretten van mijn kinderen maken.... 

Mocht je nu denken, die is gek geworden. Omdat ze in het hier en nu wil leven en foto's van haar kinderen wil maken, stopt ze haar baby in de góotsteen?! Euh, nee. Of, nou ja, ik badderde Otto inderdaad in de wasbak. Maar niet thuis. Dit was nog tijdens onze vakantie op Texel. In het huisje van mijn opa en oma, waar ik zo'n 33 jaar geleden ook in een wasbak werd gepropt door mijn moeder. Omdat zij daar toen ook foto's van maakte en van genoot.