'Stil nu, stil nu, maak nu geen gerucht,
stil nu, stil nu, 't ruist al door de lucht.'
Dit zong ik drie advent maandagen achter elkaar met het ouderkoor op school.
Magische ochtenden waren dat.
Schemerdonker in de hal, op kaarsjes en de kerstboom na.
De kinderen druppelen gehaast binnen, zoals normaal maandagochtenden eruit zien. Maar dan stonden wij er, om te zingen. Een muur, een wolk van gezang en rust. Ik kon twee keer even alleen maar slikken, niet meer zingen. De eerste maandag, toen al die kleuters ineens mee gingen zingen. Och man. Die stemmetjes. Zo mooi. En de laatste keer, toen Sint Lucia werd gevierd en er een meisje in witte jurk met vier brandende kaarsen op haar hoofd binnen kwam schrijden. Zo mooi, zo mooi. En toen was het dan zover. Kerst. En kerstvakantie.
Ik hou van de tradities, van het plechtig stilstaan bij de tijd van het jaar. Van de grote freule die elke dag grote delen van het kerstspel voor ons speelt en zingt. Van de kerstdiners die we traditiegetrouw met de hele familie vieren, maar ook van de kerstkadootjes onder de boom bij oma of zoals dit jaar voor het eerst een diner met 'alleen' ons vijf. De mooiste jurken aan, de haren wel een keer gekamd (extreem goed dit keer wegens de luizenplaag die ik op eerste kerstdag ontdekte (natuurlijk) toen er in de hele wereld geen luizenspul te vinden was, en ik zodoende azijn in ieders kerstcoupe stond te gieten om er vervolgens een kattenvlooienkam op los te laten. Dit alles een uur voor vertrek... De kerststemming was reuze zal ik maar zeggen.) en het lekkerste eten op tafel. Zoals de citroenmerengue taart uit het kookboek van Holtkamp. Mensen, maak dit. GOD-DE-LIJK.
Nou ja, wat gebak en gekook dus, wat omkleden, extreem gekam, kerstpakketten die niet voor kerst werden bezorgd wegens te laat bestellen, in een oververhitte Dille en Kamille een kwartier in de rij staan voor twee kommetjes als vergeten kerstkado met drie dreinende kinderen, heeeeeeeerlijk die kerstdagen! De pais en vree, de kerstige vrede op aard. Op wat stiekeme kleine momenten na waarop iedereen uit pure kerststress woedend tegen elkaar staat te schreeuwen, om een futiliteit als kerstkaarten die al lang op de post hadden gemoeten. (Sorry, sorry, ze zijn nog steeds niet af en op de post. Sorry. Ik meen het goed. Ik wenste jullie echt fijne dagen. Maar ja. Je kent het wel, stress, druk, gedoe enzo. Wel alvast een Gelukkig Nieuwjaar. Die wens komt ook vast niet op tijd, dan heb ik die maar gehad.)
Dat 'Stil nu, stil nu, maak nu geen gerucht,' zit nu al dagen in mijn hoofd. Ik denk dat het lied niet hoort bij de adventstijd, of bij de hysterische kerstdagen, maar juist bij de dagen erna. De uitpuf- en uitbuikdagen. Even helemaal niks, helemaal stil, helemaal zonder plan. Dat doe ik nu. Of vanaf nu. Eerst 'moest' dit blogje natuurlijk nog af. Fijne stille dagen allemaal!
