Pagina's

zaterdag 22 oktober 2016

Hihaherfst

Als je goed kijkt, zie je meer. (zoek de kinderen op het plaatje hierboven)
Als je goed luistert, hoor je meer.

Twee opdrachten die ik mezelf deze week gaf. Ik ben met drie kinderen op vakantie. Luister en kijk, zei ik tegen mezelf, meer niet. Vet fucking moeilijk. Ben ik superslecht in. Want ik heb een telefoon. En daarop komen mails, apps en geinige foto's van andere mensen met leuke levens/huizen/brave kinderen langs. En daar móet ik naar kijken. En niet naar de zandbak, waar de grote freule al twintig minuten een cursus geeft hoe je een perfecte zandtunnel graaft. Of naar het klimrek, waar de kleine freule heel knap met drie ledematen zichzelf in een ijzeren beugel heeft gewurmd. En waar hun kleine broer is, weet ik niet eens. Vast ergens met z'n sokken in een plas aan het stampen. Dat doet ie namelijk graag.
Behalve die telefoon is er ook nog het dagelijks leven. Ook op vakantie moeten mensen/kinderen eten, badderen, aankleden, poepen, tandenpoetsen, haren kammen, jassen aan, weer eten, ruzie maken en uitgelaten worden. Er is iemand nodig die dat alles faciliteert en die iemand ben ik. Dag. En nacht. Dat is leuk om te doen. En vermoeiend, liefdevol, uitputtend, gezellig en ongezellig en alles tegelijk. Maar je moet het wel doen. En ik hou er niet van als iets moet. En ik hou ook niet van dagelijks leven, zelfs niet op vakantie. De ellende is dat mijn trio daar ook niet zo van is. Die geven niet om hygiëne, een vlekloos- en klitloos voorkomen, of drie voorspelbare eetmomenten per dag. Die houden van stinken in pyjama, honger hebben als ik net het ontbijt heb opgeruimd wegens desinteresse en nooit meer naar bed gaan. Gek. Ik weet niet van wie ze dat hebben. 
Met dat alleen maar kijken en luisteren gaat het dus niet zo best, al leek dat een goed idee. Ik ploeter wat, foeter wat op het niet werkende internet en de kapotte vaatwasser en roep zo nu en dan dat ik graag brave kinderen zou hebben. Haha. En verder doe ik heel weinig. Geen groots vakantieprogramma, maar kijken wat lukt op een dag. Paste goed in m'n kijken-luisteren strategie. Beetje springen op het springkussen buiten, beetje tekenen, blaadjes in duizend stukjes knippen of een hut bouwen in de gangkast. Hoe minder programma, hoe beter eigenlijk. Hoe meer iedereen tot rust komt. Ik vond het een inzicht. Heeft ook iets met kijken te maken. 
En terwijl we zo wat aanklooien, in het bos herten zoeken, of zelf hert spelen met een gevaarlijke tak als gewei, hoor ik eigenlijk meer dan ik dacht. Zoals dit gesprekje met de grote freule: 'Ianthe heeft een vriendinnetje gemaakt. Ze is heel netjes. Net als mijn vriendin.' Ik: 'Eigenlijk is iedereen netjes, behalve wij.' Waarop Savine zegt: 'Maar wij zijn wel leuke mensen.' Haha. Dus.
Maar ze was nog niet klaar met haar wijsheden hoor. Ik complimenteerde haar met haar acrobatische kunsten: 'Dat slingeren aan het rek kan ik echt niet!' Savine: 'Tja, iedereen is anders mamma. Jij bent heel braaf. Dat kan ik echt niet.' Het klopt. Zij kán echt niet braaf zijn. En het nieuwbakken speelvriendinnentje dat hier ineens de deur plat liep, riep ook al allemaal van die ware dingen. Zoals dat het hier behoorlijk vies was. En toen ik daarna maar hysterisch stofzuigend rondliep, verkondigde ze dat het raar was dat de kinderen niet opruimden. Touche. Dat is ook raar. Maar niemand krijgt het voor elkaar om ze dat te laten doen. Ik heb het opgegeven in ieder geval.

Tot slot, ondanks dat ik haar gewoon een week op vakantie heb meegenomen, riep de grote freule gefrustreerd uit dat ik nooit eens tijd voor haar heb. Dat ik altijd maar iets moet doen. Zit je dan. Voor dat addergebroed te ploeteren. En het is nog ergens waar ook. Zij zit niet te wachten op mijn telefoon, tafel dekken of haren borstelen. Ze doelt op de volledige aandacht. Precies, die van het kijken en luisteren. Vandaag is het half gelukt. In het bos. Daar lukt het eigenlijk altijd. Morgen weer een dag. Dan is m'n Timmerliefje er ook en mag die al het gedoe verzorgen. *gemeen heksenlachje*  
O ja. Deze foto's nam ik op de tweede dag van de vakantie, toen we ook nog een gezellige logee mee hadden en we van heel dichtbij herten bewonderden. We slopen, kropen, fluisterden, vonden heksencakjes in de varens, zochten mooie blaadjes, speelden zelf voor hert met een gevaarlijk gewei van takken en huppelden door de regen. (nou ja, ik dan. Om de rest op te vrolijken) Beetje jammer van al die buien, maar herfst is ook heel erg m'n lievelings. 

donderdag 20 oktober 2016

Reusachtig goed dromen


Op dertien september was het honderd jaar geleden dat Roald Dahl geboren werd. Elk jaar wordt er rond zijn verjaardag een feestweek georganiseerd, dat krijg je met geniën. Bij die week hoort ook een lesboekje dat dit keer over de GVR ging. De GVR, wát een heerlijk boek! De grote freule smult ervan als ik voorlees, de kleine freule verstopt zich onder de deken van de spanning. Die mag dus alleen meeluisteren als het over flitspoppers gaat, of over snoskommers of over pronksjuwelen!

Maar goed, voor dat lesboekje maakte ik de knutselpagina met hoe je zelf dromenpotten kunt maken. Dat klinkt simpel natuurlijk. Beetje brouwen met glitters, kleurtjes en voila, een droom. Maar nee. Zo werkt dat natuurlijk niet.


Nee, een echte droom lééft, golft, beweegt, is iets. Die maak je niet zo maar. Zeker niet als je je lievelings pronksjuwelen daarna ook wilt gebruiken. En een heuse trollenklopper maken, is een gevaarlijk klusje, maar dan ben je daarna ook van je nachtmerrie af. Kortom het vergt heel wat moed, gedachtes en vooral mooie verhalen die je in je dromen wilt stoppen.

Ik heb thuis nu planken vol potten. Dat komt nogal goed uit met bange meisjes die nog wel eens een stomme droom hebben. Daarom kiezen we vaak 's avonds voor het slapen een mooie pot uit, schudden hem om, kijken goed hoe hij beweegt en glittert en glanst en dan verzinnen we samen waar deze droom over gaat. (Oke, zo doet de GVR dat niet, die vangt ze gewoon, maar ja. Ik ben best groot, maar net geen reus. Ik doe het dus zo.)Vaak behelzen de dromen kabouters en egels en Manus de pony als ik het met Ianthe doe. Ik blaas de droom zachtjes over haar heen en ik geloof het of niet, het werkt meteen. Gerustgesteld en vol zin in hetgeen we net verzonnen hebben, valt ze dan in slaap. Het werkt ook als ze 's nachts wakker wordt. Even wat glitter voor haar neus zwieren, en trollenkloppers verdwijnen. Ik zweer het je. Het is echt zo. Handig. Onmisbaar. Hoe kan een mens zonder dromenplank?

Dus. Allemaal, op zoek naar lege potjes, potten, flessen en inimienie potjes! En water, glitter(lijm), olie, ecoline, watten en verf. Er zijn er heel veel manieren om dromen te maken. Immers, elke droom is anders. Een trollenklopper vang je door bijvoorbeeld je pot voor een derde met water te vullen, een kneep verf erbij te doen en te roeren. Prop er vervolgens watten bij en strooi er glitters over. Maak zo nog twee lagen met andere kleuren verf en draai goed dicht. Brr, daar ben je vanaf. Trollenkloppers zien eruit als die potten waar de knuffelige variant van de GVR tegenaan leunt hierboven.

Van die wilde, levendige dromen maak je door een pot half te vullen met water met wat druppels ecoline en glitter. Daarna giet je er olie bij. Het is wonderbaarlijk om te zien hoe deze droom vanaf het begin zijn eigen leven gaat leiden. De glitters klonteren soms zo maar samen om naar de bodem te zakken. En de rest van de glitters wil ineens niet meer in het water komen, hoe hard je deze droom ook schudt. Waanzinnig!
En dan heb je nog de snelle gnifgnuiver, zoals de groene hierboven. Stop een paar stroken crêpe papier in de pot, doe er glitter en water bij, draai dicht en schud. Een instant fascinerende droom.

Tot slot: de lievelingsdroom van de freules, waar nogal vaak ruzie om wordt gemaakt en waarvan ik bang ben dat die dop er op een dag af vliegt, zodat het hele zaakje glitterig het bed in stroomt: het roze pronksjuweel. Die wil je. In het roze of niet. Vul een potje met warm water, doe er wat druppels ecoline in je lievelingskleur bij. En knijp er een tube glitterlijm in leeg. Of twee. Roer net zo lang tot de boel opgelost is. Door de lijm dwarrelen de glitters wat langzamer naar beneden en daarom zijn deze dromen zo mooi om naar te kijken. Als je geen glitterlijm hebt, maar wel glycerine (wat me heel raar lijkt, maar het kan natuurlijk) dan kun je dat er ook bij doen. Geeft hetzelfde effect.

Vang mooie verhalen, stop ze in een pot, schudt, verwonder en droom vooral heel zacht. En (her)lees vooral ook de GVR. 

(mislukte dromen zijn er trouwens ook. Zoals die met een bos van klei op de deksel geplakt. Lelijk. Oef. En die met glow in the dark spul. Dat je dan makkelijk leeg zou kunnen knijpen in een potje. Dat kan dus niet. En als je gaat zwiepen met een opengeknipt staafje, nou ja. Dat begrijpt u vast wel, wat er dan gebeurt. Ik niet. Nu wel trouwens. Succes.)

maandag 3 oktober 2016

Draken verslaan

Hier volgt een staaltje snelle zelfoverpeinzing. (Dat van die vakantieserie lukt even niet. Daarvoor staat er te veel deadlines op het programma. Het komt. Beloofd.) We leven in een snelle wereld. Zelfs de kleine freule heeft er last van. Die zei vorige week tegen me:  'Ik vind dat tijd altijd te snel gaat.' 
Een waarheid waar ik me nogal in kan vinden. Vooral de tijd om leuke dingen te doen. Of even niks doen. Of slaaptijd. Er blijft weinig tijd over om nou eens goed te bedenken hoe dingen in elkaar zitten. Of zouden moeten zitten. In plaats daarvan ben ik meestal op zoek naar mijn huissleutels, onbeschimmelde broodtrommels, de luizenkam, of de luizen zelf (Ja. Jakkes.) of de juiste zinnen om mijn teksten te schrijven. 

Het leuke van mijn werk is dat ik me telkens in andere onderwerpen mag verdiepen. Zo zat ik vorige week in het Catharijne Convent met een mevrouw te praten over de tijd van de reformatie. En dat- ie eigenlijk wel op deze tijd lijkt. Oorlogen, ellende, uitzichtloze problemen. Alsof het eind der tijden nadert, zo dacht men toen. Het veroorzaakte de reformatie. Met hulp van brieven van Maarten Luther (die op deurposten werden gespijkerd, dat was nog eens grandioze verspreiding van een boodschap!) kwamen veel mensen tot de conclusie dat ze heus niet precies hoefden te denken en te doen zoals de kerk het ze voorschreef. Maar dat ze hun eigen mening mochten hebben. Hun eigen gedachtes, geloof, aanpak. Als ze maar in het reine waren met zichzelf (en God, want dat geloof zat toen doordrenkt in alles.) 

Samen met die mevrouw kwam ik tot de conclusie dat veel hetzelfde lijkt, maar ook niet te vergelijken is. De wereld is nu zo snel. Belangrijke boodschappen vliegen je op de oren op internet, tegelijk met poezenfilmpjes, glamourjurken en rare babynamen. Zie daar maar eens een hogere boodschap uit te halen. Het is nu veel en veel moeilijker om bij jezelf je blijven, je aan iets vast te houden. Kerken zitten vol bejaarden, de boodschap sluit niet meer aan. Maar wat is er dan wel? Zij vertelde dat in de middeleeuwen de kerk de tijd bepaalde. Er waren geen uurwerken, alleen de kerkklok luidde en vertelde je waar het tijd voor was. Als de zon onderging, was de dag voorbij, en als het herfst, winter, lente of zomer werd, dat was dat wat belangrijk was. De seizoenen, met de bijbehorende feesten, het ritme van het leven. Zelfs zonder hogere boodschap al heel erg vervullend en zingevend. 
De volgende dag stapte ik op het schoolplein van onze vrije school een soort parallelle wereld in. Rechtstreeks de middeleeuwen in zou je kunnen zeggen... Er was een smid aan het smeden, het spinnenwiel spon, er werd graan gedorst, die korrels waren groepjes kinderen aan het wannen (ik weet niet eens wat dat is) en daarna werd er druk gemalen. Vers geoogste appels werden appelsap met een grote pers waaraan wel vijf handjes tegelijk trokken. Groepjes kinderen bekeken alles of het doodnormaal was, klommen maar eens in waanzinnig hoge boom en aten daarna een feestelijke pannenkoek, ter ere van dit Michaelsfeest. Een feest om stil te staan bij de tijd van oogsten. Maar ook om het verhaal van Michael en de draak te vertellen. Een draak zo indrukwekkend, maar toch overwonnen. (In de kleuterklas spuwde een draak van klei elke ochtend vuur. Hoe fijn kan je dag beginnen?) 

Die draak is er niet zo maar. Het is er een die in ons allemaal zit. De twijfels, angsten en gedachten die we allemaal voelen. Juist in deze tijd wat sterker, na een heerlijke zomer buiten zijn, ben je nu weer overgeleverd aan jezelf. Met moed ten strijde trekken tegen je eigen draken, dat is wat ons te doen staat.  


Het is zo stom, maar elke keer zo tussen ogenschijnlijk simpele handelingen, symbolen of liedjes, word ik diep geraakt. Sta ik weer tranen weg te slikken, midden in de kleuterklas. Is dat niet waar het deze wereld aan ontbreekt? Stil te staan bij het moment waar we zijn in het jaar? Waar je zelf bent als mens? En al het moois te vieren? Graan is per slot van rekening nog steeds graan waar we brood van bakken, appels moeten we nog steeds plukken en tot lekkere dingen omtoveren en schapen geven nog steeds wol waar we warme kleren van kunnen maken. Echt. Zoveel is er nou ook weer niet veranderd in 500 jaar. 

En nu ga ik me maar eens aan mijn eigen grootste draak wijden: de discipline en doorzettingskracht om al die deadlines te halen zonder dat ik nachten door hoef te werken. Wie weet versla ik hem ooit. Ten strijde!