Pagina's

donderdag 27 maart 2014

Van die dagen om vast te houden

Voor je het weet is het normaal
een schoolgaand kind
met een schoolritme
en schoolverhalen.
Maar voor nu
is het een keerpunt
een ommekeer die echt met niks
maar dan ook niks
te vergelijken is in
het leven van de grote freule.

Savine wordt vier,
een magische leeftijd
waaraan ze van alles heeft gekoppeld.
Zo mag je als je vier bent geen knuffels meer in bed.
Of in je neus peuteren.
Nou, van mij mag ze het beide haar leven lang blijven doen.
Ben dol op neuspeuteren
en op een knuffel,
menselijk of niet,
in mijn bed.

Maar school dus.
Het hoogst haalbare
het walhalla
het beloofde land
voor kleine peuters.

En daar ging ze gister voor het eerst heen.
Om een half uurtje fruit te eten.
Je zou zeggen, een activiteit die te overzien is.
Maar niet als je bijna vier bent...
Zie hier onze dag
in fotoverslag.
Omdat het van die dagen zijn
die echt maar een keer gebeuren
en die je stiekem in een lijstje zou willen doen....



Dit grote, kleine meisje stond om 7 uur
aangekleed en wel naast ons bed.
Met wat wonderlijke attributen
die absoluut bij haar schooldebuut hoorden,
want zonder reuze haarspeldjes ben je nergens,
dan snap ik ook wel.
Ik praatte haar nog wel uit de opgepropte
drie maten te kleine blouse onder haar jurk
wat wonderwel lukte
omdat het ensemble blijkbaar toch niet zo comfortabel zat.
En haar 'klompen', ook wel roze gehakte schoenen geheten,
werden bij nader inzien vervangen door gympen.
(al was dat alleen maar omdat er maar een schoen te vinden was)











Goed, 7 uur dus.
Om half 11 moest ze op school zijn.
Dat is l a a a a a a a a a n g
met gierende zenuwen in je lijf.
Dus pakten we heel lang
en uiterst zorgvuldig
haar rugzak in.
Eerst schaap.
En een peer in een bakje
en een boterham in een broodtrommel
en besjes, die bij de boterham moesten.
Nog 2,5 uur te gaan...



































Naar de Ap dan maar.
altijd een goede tijdsbesteding.
De schoolrugzak moest mee,
we zouden hem eens kunnen vergeten...



































Uiteindelijk maar extra vroeg op de fiets,
ik doe toch twee keer zo lang
over een simpel tochtje,
dus dat was geen overbodige luxe.



































Toen was het moment daar.
School.
En je jas ophangen.
Dat was echt te gek
want Savine had al een eigen haakje!
De juf kwam haar dag zeggen
en had 'Welkom Savine' op een bord geschreven.


































Moeders en Ianthe mochten tot onze verrassing
ook nog blijven tijdens het fruit eten.
Tot grote opluchting van de freule.
Er werd gezongen
alle namen werden genoemd
de juf toverde appels om tot sterren
of pannen met frietjes
en bananen werden ijsjes en dolfijnen.
Ondertussen zong een oudere klas
op de gang wonderschone liedjes
met pianobegeleiding.
En mocht je zelf sap pakken
én daarna je glas afwassen.

Al met al bijna te veel om te bevatten
(voor mij ook hoor, ik heb een traag brein)
en toen was het alweer tijd om buiten te gaan spelen.
Nog steeds had de freule nog geen woord gezegd,
behalve dan dat ze Savine heette in de kring.
Maar buiten kwam er een huppel.
En nog een.
En ik zag dat het goed was.
En toen mochten wij weg
en zij nog een uurtje blijven...



































Dus zo zat ik ineens
met een dochter op het terras
appeltaart te eten.
En zat de andere dochter op school.
Dat alles deed ik zonder tranen.
Is dat niet knap?

Toen we weer mochten halen
zei een kleuter vol praatjes,
die een uur daarvoor nog kleine Savine was
'Mamma, je bent te vroeg met ophalen!'

Zo gaat dat dus.
Van peuter naar schoolkind.

Dat je van anderhalf uur school
minstens 2 uur moet slapen
om je zenuwen weer onder controle te krijgen
is dan maar zo.
Dat zal wel slijten toch?
Net als de hysterische huilbuien
om die zenuwen later je systeem uit te krijgen.
Echt? Toch?

O ja, om het festijn compleet te maken
verstuurden we ook nog eens
hele echte uitnodigingen
voor een heel echt allereerste kinderfeestje.
Ik zou me eens gaan vervelen... 





maandag 17 maart 2014

M'n spruitjes







 



Een week voorjaar met zon en bloesem en zo,
doet je haast vergeten dat twee weken geleden
we nog met mutsen en sjaals 
de laatste winterresten uit de moestuin trokken.

De freules stookten door het dolle een fikkie
om vegaworsten te gaan roosteren.
Maar ja,
er zijn niet alleen knapperige frisgroene groentes
te vinden op ons tuincomplex,
vooral zuurpruimen eigenlijk.
Die gewoon tegen twee lieve meisjes zeggen;
'Nou, nou, nou dat mag niet hè?
Vuur stoken, dat staat in de reglementen.
En ik heb astma, ugheugheughe..
Zal ik het dan nu komen uitmaken?!'
Let wel, een zuurpruim/buurman die afgelopen jaren regelmatig
hele vieze vuurtjes op liet laaien.
Maar ja.
Nu had hij waarschijnlijk zelf op zijn kop gekregen
en moest hij dat op ons af reageren.
Dus het vuurtje moest uit.
'Ik ben zo verdrietig,' pruilde de oudste freule, 
'waarom zijn er dan regels?'
Tja... Op dat soort ingewikkelde kwesties kan ik ook geen bevredigend antwoord verzinnen.

Dus stookten we thuis de kachel maar eens op
en mikten we de worsten in een pan water
en zetten het op ons binnenvuurtje.
Feestvreugde weer hersteld.
En een klein trauma erbij voor de freules
dat je in de wereld niet mag doen wat gewoon het allerleukst is.
Omdat er regels zijn. 

En voor wie denkt dat spruiten vies zijn?
Of dat kinderen dat niet blieven?
Echt, dat is pertinente onzin.
Je moet ze gewoon uit je eigen tuin halen,
Dat is én lekker,
én heel mooi en leuk: 
een groene ballenboom
die je leeg mag plukken
en op mag eten. 
Vraag maar aan die spruitjes bij mij thuis!



zondag 9 maart 2014

Naar beneden!
















































Hopsakee!
Zo vlogen wij -en famille- een week lang de berg af.
Ik wilde met mijn bolle buik
toch echt niet eenzaam en treurig in Nederland achterblijven.
Maar man! Wat is dat een tantaluskwelling,
mij op een besneeuwde berg zetten
met de mededeling dat ik niet mag skiën...
Opa, oma, oom, tante en vader zwaaiden wij meisjes elke ochtend uit
en dan moesten we onze eigen winterpret gaan zoeken.
Ik verheugde mij immens op de skilessen die ik Savine zou geven.
Ik zag het helemaal voor me
op zo'n zonovergoten heuveltje
zou ik haar eindeloos geduldig de pizzapunt uitleggen
en haar met handen op de knieën naar beneden laten glijden.
Tja.
Maar ik ben haar móeder.
Was ik even vergeten.
Dat is namelijk een synoniem voor
'persoon waar ik hoe en wat dan ook niet naar ga luisteren'.
Dus na vijf minuten
stond ik met twee krijsende freules in de sneeuw
en kreeg ik van een skilerares het nogal dringende verzoek
me uit de voeten te maken,
ik zou haar les verstoren.
Weer een stukje van mijn ooit zo idyllische moederbeeld afgebroken.
En ook een stukje van het wereldbeeld van de oudste freule,
want die kon het maar moeilijk verkroppen
dat je zoiets futiels als skiën
niet gewoon kon,
maar dat je dat moest leren.
Met vallen en opstaan enzo.

Lang verhaal kort,
ze ging drie ochtenden op skiles
met een heuse ski juf
die 'skrotsieskrotsie' tegen haar sprak,
een Zwitserse variant van
'Je mag een vis in een hoepel gooien, dan door glibberen naar dat bewegende ding daar, daar moet je dus op gaan staan en boven weer eraf, en dan naar beneden glijden met je handen op je knieën. Begrijp je?'.
Heel geschikt voor brave kinderen die ook braaf doen wat de rest doet,
iets minder voor onze oudste freule.
Die brulde dag twee het gehele skigebied bij elkaar
tot een Nederlands sprekend persoon haar verzekerde
dat haar ouders haar echt weer zouden komen ophalen...
Bijkomend voordeel: met ons op pad gaan
was ineens erg leuk, uitdagend en gezellig.
Zo kwam het dat uiteindelijk aan het eind van de week
vader en dochter samen van een heuse rode piste afzwierden,
de freule zonder angst en vol overgave aan de knieën van vaderlief geklemd.

De jongste freule krijste ook het ganse dal bij elkaar
omdat ze juist heel graag wilde skiën
maar er geen skischoen in maat 22 bleek te bestaan.
Dus wij gingen sleeën.
Dat vond men namelijk wel verantwoord voor zwangere vrouwen.
Wat ze niet wisten is dat ik met een gondeltje naar boven ging
en dan met een bloedgang me een hele berg afstortte
met dappere Ianthe voorop.
Ik vertelde dus maar niemand dat ik een stuk beter ski dan slee,
dat zou maar voor moeilijkheden zorgen.

Zo hadden we een week lang winters vertier
en togen we allen gelukzalig weer naar huis.
Zoals dat hoort bij een vakantie.





vrijdag 7 maart 2014

Aftellen, voor Kleine Sam







































Omdat ik rond, dik, en onuitstaanbaar ben
maar daar natuurlijk absoluut niks aan kan doen
schreef ik maar een column (klik!)
voor de webwinkel Kleine Sam.
En niet denken dat het hier een en al stress is hoor.
Ben je gek.
Daar doen we niet aan.
Maar dan zou het zo'n saai stukkie worden,
begrijp je wel...