Herfst in de war

We hadden herfstvakantie. Die is altijd om binnen te knutselen, een natte boswandeling te maken en warme chocolademelk te drinken. Maar nu even niet. Nu lagen we op het strand, zwommen we, en maakten we zandkastelen. Dat was raar. En nogal leuk. 

Dus ik kan nu een heel verhaal ophangen over klimaatverandering en wat we daaraan zouden moeten doen. Of het nut van vakantie aan het strand voor stadse bleekneusjes. Maar eigenlijk heb ik gewoon geen verhaal. Ik zat ronduit gelukkig in het zand. Te kijken naar mijn zoon die een vishengel had gemaakt van een tak. Naar mijn dochter die de zee inrende. Naar mijn andere dochter die een winkeltje in schelpen begon. Naar een vader en dochter die samen de handstand oefenden. De zon scheen, mijn zoute haar druppelde. Om de hoek zat een terrasje met Texels bier. En dat was alles wat er was. En alles wat er is.

Als ik nou goed in geduld en yoga was geweest, had ik me daar op het strand per direct om laten scholen tot mindfullness coach. Zodat ik daar altijd had kunnen blijven zitten. Helaas. Bourgondische levensgenieter it is. Ieder z'n talent. 

Dat herfstvakanties er elk jaar echt anders uitzien, zie je hier.

Oh, de liefde!

Ooit schreef ik dit blogje (klikkerdeklik) over het feit dat ik vind dat iedereen moet trouwen. Maar dat is eigenlijk niet helemaal waar. Dat blogje schreef ik vooral omdat ik van mening was dat mijn bróer maar eens moest gaan trouwen. Het is alleen zo dat als zussen dat zo maar in persoon tegen hun broer zeggen, dan meestal het tegenovergestelde gebeurt. Ofwel ze willen nooit meer trouwen, ofwel ze nodigen je niet uit omdat je zo'n bemoeial bent, ofwel je woorden verdwijnen in het luchtledige en je broer spreekt een jaar niet meer tegen je. Dus ik dacht zo een slimme list te hebben verzonnen met dat blogje. En jawel. Het duurde even, (Hij moest per se een aanzoek doen op een besneeuwde bergtop waar zij eerst in katzwijm zou vallen voor zijn skikunsten en dat ze dan helemaal alleen op de wereld zouden zijn voor dé vraag. Streber...) maar het heeft verdomd goed gewerkt. Getrouwd werd er!

In juni hadden we een heus huwelijk met alles erop en eraan. Het was zalig. Zie hier een gelukzalige familieaangelegenheid waar ik schaamteloos allemaal foto's van op internet plaats omdat ze gewoon heel leuk zijn. En omdat we allemaal ons best hadden gedaan iets bij elkaar passends aan te trekken. We hadden zelfs onze haren gevlochten en nagels gelakt en nieuwe schoenen gekocht. En omdat we allemaal heel blij en gelukkig waren en zo hard lachten dat we kramp in onze kaken kregen, wil ik dat graag aan jullie laten zien. 

Niet alleen de meisjes waren in hun nopjes als bruidmeisjes. De hele familie was gemobiliseerd. Mijn moeder was voor de gelegenheid een dag ambtenaar van de burgerlijke stand geworden, ik mocht een handtekening zetten bij wijze van goedkeuring van het huwelijk. En in die rol van getuige mocht ik ook het bruidspaar toespreken. Ik dacht 'ik maak een grap en een grol, wens ze veel geluk, en klaar'. Maar zo simpel bleek het ineens toch niet te zijn. Want zoals ik al in dat vorige blogje over trouwen schreef :

Vier de liefde! Wat hoe bijzonder is het als je zo maar iemand tegenkomt in je leven die je nooit meer los wilt laten? Iemand die je ziet, je kent, je doorgrondt, je liefheeft, je snapt, je steunt, er voor je is. Ik denk dat dat een van de mooiste dingen is die je kan overkomen. 

het is dus een van de mooiste dingen die je kan overkomen. Daar kon ik niet even een flauw grapje over mijn kleine broertje bij gaan maken. Dat moest op zijn minst een literair meesterwerk worden, met heel veel diepgang en eyeopeners en het liefst ook met tranen van geluk. Moeilijk joh! Kon ik natuurlijk helemaal niet. Twee dagen voor het hele gebeuren, ik had eindelijk een pak gevonden waar ik niet moddervet in leek (wat ik wel ben, maar dat zag je niet zo goed in de spiegel van het pashokje) en ook nog schoenen waar ik zelfs op kon lopen, kreeg ik er bijna een paniekaanval van. Ik had al vijf uur naar een knipperende cursor op een leeg scherm zitten staren, bijna een huwelijks ABC'tje overwogen, en toen schreef ik het midden in de nacht in een keer op. Wie ik denk dat mijn broertje is, en hoe leuk hij geworden is dankzij zijn -inmiddels- vrouw, hoe leuk ik het vind dat ik er nu een (schoon)zus bij heb en ook allemaal ingewikkelde dingen hoe het leven als getrouwde mensen is.

Dat hele gepieker over die speech, de woorden die er uit voort kwamen en de tranen die er bij de bruid toch over vloeiden (yes!) vond ik eigenlijk nog wel een van de bijzonderste dingen van de dag. Wanneer zeg je je broer nou wat je van hem vindt, wat je van hem waardeert en hoe veel je van hem houdt? Nooit! Waarop ik weer tot dezelfde conclusie kwam als in die eerste blog: trouw allemaal! Daar wordt iedereen om je heen ook gelukkig van! 

En wil je zelf écht niet trouwen? Haal dan in godsnaam je broer of zus over om het wel te doen. Want dit was het leukste feestje ooit, bijna beter dan mijn eigen huwelijk. Nu had ik wel tijd om uitgebreid taart te eten, met al mijn ooms en tantes te kletsen, ongegeneerd hard te dansen omdat ik geen immense trouwjurk aan had en op afstand te genieten van alle liefde die het bruidspaar over zich heen gestort kreeg. Oh, de liefde...

Credits voor de laatste acht foto's gaan naar fotografe Raisa Zwart

Adem in en uit

Zo nu en dan dringt het besef  door. Dat ik al dertien jaar in hetzelfde huis woon. Al zeventien jaar in dezelfde buurt. Sterker nog, al zeventien jaar met dezelfde man. Terwijl ik groots en meeslepend ging leven. Zo zie je maar. Dat soort dingen moet je je met je jonge kop niet voornemen, maar doen. Kortom, ik zit hier een partijtje ingekakt en burgerlijk te zijn. En heb wel weer eens zin in grote veranderingen. (Alsof drie kinderen krijgen niet al verandering genoeg is. Manisch mens dat ik ben...) Nu stort ik mezelf eens in de zoveel tijd op Funda. Op zoek naar dat Pippi Lankoushuis met veranda dat ik altijd al wilde. Of die verlaten villa op een eigen landgoed. Dat fantastische stadshuis mét toren en verwilderde tuin erachter. Of die idyllische boerderij waar alles anders zou kunnen worden. Maar ja. Nog altijd woon ik hier. Want ik vind het allemaal niks. Te ver, te niks, te duur, te tja, ehm praktisch. 

Maar gillend gek word ik ook in dit stadshuis met stadstuin (lees ommuurde gevangenis plek waar je jezelf kunt luchten). Ik weet het, dit is klagen, want we hébben een tuin. En een balkon. En een huis waar we inpassen. Maar ja. Niet 200 m2 moestuin aan huis. En dat vind ik toch wel een eerste levensbehoefte. Om te kunnen ademen. Want ik weet niet hoe andere mensen met drie kinderen dat doen, maar als ik die kinderen niet naar buiten kan schoppen, dan plak ik ze echt nog een keer achter het behang! Ze slopen alles, maken ruzie, en als ik op plek één aan het opruimen ben, hebben ze op plek twee alles uit de kast getrokken. Volgens mij kun je alleen zielsveel van je kinderen houden, als je ze ook af en toe weg kunt sturen. En dan bij voorkeur niet naar een verlaten speeltuin waar ook junks hangen. Maar naar een tuin die daar geschikt voor is. 

Dus zolang dat landgoed nog niet aan mijn huis zit, gaan wij wel naar dat landgoed toe. En echt, binnen vijf minuten is de stoom uit  mijn oren vervangen door wat lieflijke pluimpjes rook. Zie ik iedereen ontspannen en kunnen we elkaar weer oprecht zeggen hoe lief we elkaar vinden. Hoe minder ik dan tegen het trio zeg, hoe leuker ze de wandeling gaan vinden. Bloemen plukken, sprinkhanen vangen, en spontaan 'Wie komt er in mijn huisje?' doen. Nou ja. Net echt gezellig toch?

Nou goed. Voorlopig zingen we het zo wel uit. Door de week in de stad, in het weekend bij voorkeur in het groen. Mocht je nou een tip hebben voor dat landgoed dat te koop staat? Ik hou me aanbevolen. Ook voor de miljoenen die zoiets kost. Te gekke plannen om samen een landgoed te gaan beginnen zijn ook meer dan welkom trouwens! Hoe leuk zou dat zijn? *En zo droomde ze weer verder...*