Zoetsappige liefde

Je kunt er voor kiezen om elkaar een keer per jaar te overladen met hartjes, zoenen, rode rozen en alle andere clichés. Voor Valentijnsdag. Dat kan. Maar je kunt alle zoetsappigheid ook negeren en de rest van het jaar tussen neus en lippen door de liefde vieren. Ik ben meer van die laatste optie. Al probeerde ik het gisteren nog wel hoor. Toen de Timmerman uit de supermarkt belde met de vraag of ik nog iets nodig had. 'Ja, valentijnsbloemen!' was mijn antwoord. Helaas. Hij nam mijn wens niet eens in overweging. Maar hij kwam thuis met biologische gierst. Tja. Dat is voedzaam en gezond en nogal droge kost. Alles behalve zoetsappig. Maar toch ook lief. Denk ik. 

Mijn andere Valentijn, de zoon die altijd overloopt van liefdesboodschappen, maakte me al wakker met het liefste liedje ooit. 'Mamma is de liefste van de wereld!' zong hij op mijn bedrand. Helaas vervolgde hij met de interessante strofe 'En je mag niet meer eten, want dan word je dun en dat wil je.' Hij weet in ieder geval wel heel goed mijn gevoelsleven op het moment te doorgronden. Toch knap van een driejarige. Eerlijk en oprecht ook. Belangrijke kwaliteiten als het op liefde aankomt. 

En ikzelf dan? Nou ja. Ik riep wat over tandenpoetsen, schold wat over te laat komen bij pianoles, vloekte over de in de weg staande fiets, irriteerde me aan niet betaalde rekeningen, en hees me moedeloos in mijn sportpak om maar iets met het liedje van die ochtend te doen. Kortom, ik was mijn aimabele, liefdevolle zelf, zoals altijd. En als vlag op een modderschip overhandigde ik mijn Timmerlief die avond een geknutseld luciferdoosje met de volgende tekst: I think.... we're a match. Ja. Hij was er dolgelukkig mee, dat spreekt vanzelf. 

Ik had ook een geglitterd potje hartjessnoepjes kunnen geven. Die heb ik namelijk ook nog ergens op een plank staan. Want dat luciferdoosje had ik natuurlijk ook niet die ochtend zitten fröbelen. Het waren de knutsels die ik voor een vrolijke Valentijnspagina in het Coop magazine maakte. Ik deed voor die pagina ook nog iets kunstigs met cherrytomaten en een satéprikker. Zeer romantisch allemaal. Op beeld dan. Wilt u ook eens zo'n indruk op uw geliefden maken? Dan raad ik van harte aan om hier (klik) eens een kijkje te nemen. Ik weet zeker dat het ook werkt als het geen Valentijnsdag is!

Voornemens in museum Voorlinden

Soms, heel soms kom je op plekken die iets in je aanraken. Die je vol laten stromen met ideeën, beelden, inspiratie en schoonheid. Als je het al een tijdje niet meer hebt meegemaakt, vergeet je dat het bestaat. Dat er iets bestaat dat je een niveau omhoog kan tillen. Iets wat het bos, een duinwandeling of een verre reis net niet niet heeft. Maar kunst wel. Ik vond het in museum Voorlinden. Een museum waar ik al vele plaatjes van voorbij had zien komen. Fotogenieke plaatjes, vol licht en mooie vormen. Om er te zijn was niet als het plaatje. Het was meer. Veel meer. Helemaal omdat ik er met mijn kinderen liep. Een niet al te rustig trio, dat niet per se een voorliefde heeft voor stilstaande beelden en schilderijen. Ze vonden het fantastisch. Het eerste dat de kleine freule vertelde toen ze na de kerstvakantie weer op school kwam: 'Ik ben in een zwembad geweest waar je niet nat werd. En ik was echt onder water.' En dat terwijl ze de dag ervoor nog vier uur lang in een echt zwembad was geweest waar ze wel nat was geworden. Kortom, ook voor haar was het een belevenis.

Net zo min zal ze de de naakte vrouw vergeten die nogal kouwelijk op een krukje zat, maar helemaal niet echt bleek te zijn. Of het enorme kunstwerk van staal van Richard Serra, waarin je kunt verdwalen en verdwijnen. Terwijl Otto zijn tiende rondje rende, probeerde de Timmerman uit te vogelen hoe het in godsnaam gemaakt was. Nu kan ik verder opsommen wat nog meer heel prachtig was, maar dat zou zonde zijn. Want je moet er dus zelf heen. Om het te ervaren. Hoe mooi het licht is in het gebouw. Wat er te ontdekken is. En om vol energie te lopen. Echt.

Dus van alle voornemens voor 2018, waarvan de meesten al lang en breed in de soep zijn gelopen, blijft deze staan: ik ga meer naar musea en voorstellingen dit jaar. Om betoverd te worden en gelukkig naar buiten te lopen. Dat kan ik over de sportschool niet zeggen. 

Magische feestdagen voor iedereen!

We hebben de eerste gerechten gekookt, zien er uit om door een ringetje te halen en zijn helemaal klaar voor de kerstdagen. Rest ons nog een ding:

We wensen jullie magische feestdagen toe! 

Opdat de kerstdagen heerlijk (en vlekkeloos en stressloos) zullen verlopen 

en dat 2018 maar sprankelend en verrassend mag zijn.
(en dat we maar nog veel krankzinnige fotoshoots mogen doen)  

Heel veel liefs van ons en ons wonderlijke trio! 

Opruiming

Zo tegen het eind van het jaar wil ik graag schoon schip maken. Dit jaar moet afgesloten worden, zodat we fris en opgeruimd aan een nieuwe kunnen beginnen. Alleen, dat is onmogelijk. Nu heb ik het een keer niet over het zwijnenhol waarin ik woon. Dat heb ik al lang opgegeven. Ook mijn werkjaar lijk ik mooi af te kunnen sluiten, met leuke nieuwe klussen op het programma van volgend jaar. Nee, ik heb het over jullie. Over de onwaarschijnlijke verwaarlozing van dit blog. Van de duizenden foto's die klaar staan om bekeken te worden, bewerkt te worden en vooral op de verhalen die erbij verteld moeten worden. Maar het is zo veel. Die opruiming red ik niet op tijd. 

Toch moet er iets. Want ik sloeg vandaag een ouderwets fotoboek open. Uit de tijd dat ik nog dingen af liet drukken, en dan inplakte met snedige onderschriften of leuke herinneringen. Het was zo fijn. Een bladzijde en ik wás weer in 2004. Toen ik een scriptie aan het schrijven was of een romantische wandeling in de sneeuw maakte. En daarna liet Facebook me ook een foto uit lang vervlogen tijden zien, te weten vijf jaar geleden, toen de Timmerman met een heel klein Savientje op schoot gewoon midden op de dag een dutje deed. Het vervulde me met weemoed. Niet naar het onderschrift van die laatste foto, want daar stond dat het kind ziek was en de vader wel zes keer eruit was geweest 's nachts, dus dat het schattige slaapje meer een genadeloze uitputting was. Maar wel naar alle tijden die zo snel voorbij vliegen. Die in mijn herinnering eergisteren waren, maar dat dat dus gewoon niet waar is. 

Daarom ga ik gewoon dit doen. Foto's die al maanden klaar staan om gedeeld te worden, ook gewoon maar eens delen. En dan niet altijd met een lekker doordacht verhaal. Maar gewoon. Delen, omdat het anders niet gebeurt. En dan vind ik ze nooit meer terug. In de krochten van mijn krakende computer in ieder geval niet. Want als ik eerlijk ben zou ik die als allereerste moeten opruimen. Maar ja. Da's echt lang zo leuk niet als dit blog schandalig vol proppen in deze laatste weken van het jaar. 

Dus zie hier. De jaarlijkse cheeeeeesy fotoshoot voor Vaderdag. Die doen we elk jaar omdat Vaderdag daar om vraagt. Zodat er ooit een hele serie is ontstaat van foto's van het trio met hartjes en andere zoetsappige liefdesuitingen. Deze keer was het heel leuk. Savine maakte met twee vriendinnetjes de tekening op de tuinmuur en de dames wilden maar al te graag op de foto voor hun pappa. Maar toen kwamen mijn eigen kinderen. Die dat hele fotograferen zo langzamerhand wel gezien hebben. Tenminste, als ze moeten doen wat ik zeg. Namelijk met z'n drieën dezelfde kant opkijken. Ik probeerde het vorige week weer, in de sneeuw. Onbegonnen werk. Er staat er altijd een te huilen, iemand loopt boos weg en de derde is al weer vergeten dat het ergens mee bezig was. Het lijkt het echte leven wel. En dat is toch wat ik het liefste zie. 

Enfin, lieve bloglezers. Houd u vast. Ik ga een stortvloed aan gedachtes en foto's uitstorten. Opgeruimd het nieuwe jaar in!