Zo tegen het eind van het jaar wil ik graag schoon schip maken. Dit jaar moet afgesloten worden, zodat we fris en opgeruimd aan een nieuwe kunnen beginnen. Alleen, dat is onmogelijk. Nu heb ik het een keer niet over het zwijnenhol waarin ik woon. Dat heb ik al lang opgegeven. Ook mijn werkjaar lijk ik mooi af te kunnen sluiten, met leuke nieuwe klussen op het programma van volgend jaar. Nee, ik heb het over jullie. Over de onwaarschijnlijke verwaarlozing van dit blog. Van de duizenden foto's die klaar staan om bekeken te worden, bewerkt te worden en vooral op de verhalen die erbij verteld moeten worden. Maar het is zo veel. Die opruiming red ik niet op tijd.
Toch moet er iets. Want ik sloeg vandaag een ouderwets fotoboek open. Uit de tijd dat ik nog dingen af liet drukken, en dan inplakte met snedige onderschriften of leuke herinneringen. Het was zo fijn. Een bladzijde en ik wás weer in 2004. Toen ik een scriptie aan het schrijven was of een romantische wandeling in de sneeuw maakte. En daarna liet Facebook me ook een foto uit lang vervlogen tijden zien, te weten vijf jaar geleden, toen de Timmerman met een heel klein Savientje op schoot gewoon midden op de dag een dutje deed. Het vervulde me met weemoed. Niet naar het onderschrift van die laatste foto, want daar stond dat het kind ziek was en de vader wel zes keer eruit was geweest 's nachts, dus dat het schattige slaapje meer een genadeloze uitputting was. Maar wel naar alle tijden die zo snel voorbij vliegen. Die in mijn herinnering eergisteren waren, maar dat dat dus gewoon niet waar is.
Daarom ga ik gewoon dit doen. Foto's die al maanden klaar staan om gedeeld te worden, ook gewoon maar eens delen. En dan niet altijd met een lekker doordacht verhaal. Maar gewoon. Delen, omdat het anders niet gebeurt. En dan vind ik ze nooit meer terug. In de krochten van mijn krakende computer in ieder geval niet. Want als ik eerlijk ben zou ik die als allereerste moeten opruimen. Maar ja. Da's echt lang zo leuk niet als dit blog schandalig vol proppen in deze laatste weken van het jaar.
Dus zie hier. De jaarlijkse cheeeeeesy fotoshoot voor Vaderdag. Die doen we elk jaar omdat Vaderdag daar om vraagt. Zodat er ooit een hele serie is ontstaat van foto's van het trio met hartjes en andere zoetsappige liefdesuitingen. Deze keer was het heel leuk. Savine maakte met twee vriendinnetjes de tekening op de tuinmuur en de dames wilden maar al te graag op de foto voor hun pappa. Maar toen kwamen mijn eigen kinderen. Die dat hele fotograferen zo langzamerhand wel gezien hebben. Tenminste, als ze moeten doen wat ik zeg. Namelijk met z'n drieën dezelfde kant opkijken. Ik probeerde het vorige week weer, in de sneeuw. Onbegonnen werk. Er staat er altijd een te huilen, iemand loopt boos weg en de derde is al weer vergeten dat het ergens mee bezig was. Het lijkt het echte leven wel. En dat is toch wat ik het liefste zie.
Enfin, lieve bloglezers. Houd u vast. Ik ga een stortvloed aan gedachtes en foto's uitstorten. Opgeruimd het nieuwe jaar in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten