Pagina's

donderdag 31 maart 2016

We vieren... ehm... de lente!

Het was paasweekend. Dat kan u niet ontgaan zijn, want dat was het bij iedereen. Aangezien ik dol ben op tradities en rituelen, zaten wij het ganse weekend te paasontbijten, brunchen en dineren. Met onze paasbeste kleren aan, aan prachtige gedekte tafels met gezellige paasservetten. Daarbij lachten we onophoudelijk naar elkaar en zeiden we nog maar eens hoeveel we van elkaar hielden en dat we het zo leuk hebben met elkaar. Ja. En morgen is het 1 april. Al zeiden we van dat houden van wel echt tegen elkaar. Voordat deze beker sap over tafel gesmeten werd: 
Daarna gingen we naar de boerderij. Daar hoef je niet je paasbeste kleren aan, heb je geen tafelmanieren nodig en daar komt de paashaas nog echt langs. Kortom: de beste paasplek die er maar is. Oh zo heerlijk om die hoofdjes steeds harder te zien stralen bij een groter wordende berg paaseitjes. Het 'chocolaaaaaa!' van Otto, bij het eerste ei dat hij in zijn mond stak. De honden die meededen aan het eierzoeken. En de eierpoeper waarvan niemand begrijpt wat hij eigenlijk doet, wie hij is en waarom hij de paashaas helpt. Otto vertrouwde hem ook voor geen meter, die enorme zwarte vogel. En terecht, vind ik. 







Pasen. Eigenlijk maar een gek iets. Ik deed een zeer korte poging tijdens het ontbijt om aan de kinderen uit te leggen wat er te vieren viel dit weekend. Ik raakte nogal in de knoop. 'Eerst vond iedereen Jezus aardig. Je weet wel Jezus, die baby van kerst. Maar ineens lieten zijn vrienden hem in de steek en vond de koning dat hij dood moest. Ja. Ze hingen hem aan een kruis. Maar hé, daarmee werden wel al onze zonden vergeven. Zonden ja. Dat is als je iets verkeerd doet. Vergeven betekent dat het niet erg meer is. Nee daar hoeft niet altijd iemand voor dood. Gelukkig kwam hij daarna weer tot leven. Dát vieren we.' Ik keek tegen nogal onbegrijpende gezichten aan. De feestvreugde was ver te zoeken. Ik vervolgde: 'Vergeet dit verhaal maar jongens. We vieren dat het weer lente wordt. En wist je dat hazen geen hol hebben? Die slapen in het weiland en in hun bedjes leggen vogeltjes wel eens een ei. Vandaar de paaseieren!' Dat was ook onbegrijpelijk. Maar er ging tenminste niemand bij dood.  
Gelukkig konden we op de boerderij aan de grote schoonmaak beginnen. Dat was een stuk overzichtelijker. Oude troep in een vuur smijten en ontdekken dat het steeds langer licht is. Dát is Pasen. Plus een kilo chocola. Plus op een trekker dan wel pony rijden. 




Zien hoe snel die kinderen groot worden? Kijk nou:


vrijdag 25 maart 2016

Een pracht van een paasei


Tot over mijn oren zit ik in een luxeprobleem. Ik doe te veel leuke dingen. Daardoor hou ik veel te weinig tijd over voor... ehm, alles eigenlijk. Vakantietassen liggen onuitgepakt door het hele huis. Net als vieze en schone was. Overal stapels, dingen, rekeningen, post, gedoe. Had ik maar niet constant op pad moeten gaan. Of elke avond dat ik wel thuis ben, moeten zitten werken. Nu wachten er nog zo'n 1500 foto's om bekeken te worden. En schreeuwen verhalen in mijn hoofd om verteld te worden. Duidelijk is dat ik deze weken goed mijn prioriteiten moet kiezen. Iets met een goed georganiseerd en volwassen gezinsleven zou gewenst zijn. Helaas. Het vrije uurtje dat ik had, vulde ik met iets veel leukers: Paaseieren maken. 



Dat was best nuttig, want ik had school beloofd 12 paaseitjes aan de paashaas te leveren. En Maud had mij veel te enthousiast gemaakt met haar foto's voor Babyccino (klik voor de eierbeschrijving) waarin ze op een fantastische manier eieren gingen kleuren. Dat moest ik gewoon even proberen. Zo kwam het dat ik op de dag dat de wereld in België verging, ik mijn hoofd over iets heel overzichtelijks boog: een heksensoepje maken van uienschillen. Vervolgens knipte ik een panty in stukken en stond ik in een plantsoen plantjes te plukken. Dat vinden mensen in de stad heel raar. Want prompt werd ik aangesproken of het soms heel bijzondere kruiden waren die ik daar had gevonden. 'Ehm nee. Het zijn ondergepieste blaadjes. Die ik pluk om in een panty om een ei te doen,' was mijn bevreemdende maar ware antwoord. 



 De voldoening die het geeft om na wat gepruttel in een bruinig soepje, een paar oogverblindende eieren uit de derrie te scheppen, is onbeschrijfelijk. Apetrots had ik precies 12 eitjes klaar voor mijn bestelling. Best wel jammer dat toen ik even niet oplette (een mens kan niet alles) de grote freule de eieren vond en even wilde testen of ze wel echt waren. Ja dus. En nogal breekbaar. Toen waren het er nog maar elf. Kon ik fijn 's avonds weer in de weer met panty's, uien en blaadjes. Alles beter dan het journaal kijken of de was doen. Met een fijn lang paasweekend voor de boeg, hoop ik dat jullie allemaal even de tijd hebben om mooie eieren te maken. Om te vieren dat de lente in de lucht hangt. Om te genieten van kleine, fijne dingen. Dat hebben we nodig, ik in ieder geval wel.




zaterdag 12 maart 2016

De juttersdochters

Mijn werk heeft veel voordelen. Een ervan is dat ik op vakantie naar Texel kan gaan, zonder vrij te hoeven nemen. (Het nadeel is wel dat je collega's niet zo werkbevorderend zijn, soms zelfs ronduit lastig als ze door belangrijke telefoontjes gaan schreeuwen, maar ach. Beetje handig in slaaptijden plannen en je hebt zo een werkdag bij elkaar.) Een ander is dat ik mezelf op cursusweekend naar Vlieland kan sturen om daar een beetje de waddenlucht te fotograferen. Alsof ik nog niet genoeg Texelse lucht had gezien de week ervoor. Alvast een groot excuus, er staat jullie nog heel wat waddengeweld te wachten. Later meer daarover. Maar het grootste voordeel van mijn werk is dit: ik mag me elke keer in de fijnste, mooiste, leukste onderwerpen verdiepen. Waarover ik dan aan mijn zeer gewaardeerde 'collega's' aka kinderen vertel. 



Zo ben ik momenteel ontdekkingstochten aan het schrijven voor een prachtig dierenpark dat nog geopend moet worden. Een onderwerp dat daarin aan bod komt, is de vervuiling van de natuur en de zee. Ik vertelde de freules dat er bergen plastic ronddrijven en dat dieren daar dood van gaan of ziek van worden. Tja, je moet die tere zieltjes af en toe een beetje realisme bijbrengen toch? Gewoon zeggen dat al die lieve zeehondjes in Ecomare stikken in visnetten. Nou, dat heb ik geweten. We kunnen nu niet meer naar buiten zonder terug te komen met zakken en zakken vol papiertjes, plastic, dopjes, smerige ondefinieerbare rotzooi en touwtjes. Want! We moeten het opruimen. Voor de dieren. En het milieu. Wat is daar nou tegenin te brengen?


Waar ik al zeer bewust was van de eksterogen van de oudste freule, kwamen nu de juttersogen van de kleine freule aan het licht. Die zag werkelijk elk stukje plastic en elke verwaaide duinpan liggen. Dat is eerst heel lief. En ontroerend. Maar dan weet je nog niet wat juttersdochters met hun buit doen. Die duwen ze namelijk snauwend in hun moeders armen. 'Voor de dieren.' Dus. Sta je dan met een druipende spuitbus, een stinkende plastic fles en meters en meters touw.




Maar goed, voor de natuur doe je alles, dus zo zwoegden we met alle troep door het zand. Dat duurt lang hoor, als elk touwtje opgeraapt moet worden, terwijl je je armen vol hebt. En je dus elke keer de stapel neer moet leggen, de boel moet herschikken om alles weer vast te kunnen houden en dan weer een meter kunt lopen. Kortom, ik was blij toen we weer op de parkeerplaats aankwamen, bij de vuilcontainers. Ho. Had ik daar even een denkfout gemaakt. Waar ik armen vol troep had gezien die we aan het opruimen waren, had de grote freule armen vol schatten gezien, die ze gratis en voor niks mee naar huis mocht nemen. 'Dan kan ik alles mooi neerleggen op de vensterbank.' Goed...
(Pssst, wanneer zouden jullie het een goed moment vinden om het tasje met stinkende resten vissersnet stiekem in de vuilnisbak te deponeren?)

vrijdag 11 maart 2016

Blommig!


Ik ben niet vaak trots op wat ik maak. Want meestal denk ik 'dat kunnen anderen echt veel beter.' Gedachtes van een stomme volwassene. Als ik naar de freules kijk, kan ik wat trots betreft nog veel van ze leren. Elke tekening wordt gekoesterd alsof het een meesterwerk betreft. Gewoon omdat er tien minuten werk in zit en het er gezellig gekleurd uitziet. Maar nu heb ik een knutsel gemaakt die wel mijn goedkeuring kan wegdragen: een bloemenkrans. Van lege eierdoppen. Lulliger kan haast niet, maar serieus, het resultaat is verbluffend. 

Het hele hoe en wat van deze knutsel kun je lezen in de gids van de Coop die nu in de winkel ligt. En
Hier staat ook een stukje. De pagina's kan ik je helaas niet helemaal ongeschonden laten zien, aangezien de grote freule het ding aan de hele school heeft laten zien, waar ie letterlijk verslonden werd. Weer een gevalletje onbeschroomde trots. Maar erg moeilijk is het niet, dat spreekt vanzelf, wel rustgevend. Gewoon lekker eierdozen in stukjes knippen en verven en opplakken. Voila. Dat was eigenlijk de hele uitleg. Nu het toch bijna Pasen is, en je vast omkomt in de eierdozen, zou ik zeggen, begin vandaag! Dat knippen kost wel enige tijd namelijk. En je krijgt er spierpijn in je vingers van. Maar dan heb je ook wat.




Nah! Kijk nou hoe leuk! (Nog een laatste tip, gratis en voor niets: haal zo'n bledje waar 20 eieren op passen, daar knip je de mooiste blommen uit.)