Pagina's

donderdag 28 november 2013

En de winnaar is...
































De charmante assistente
naam haar taak zeer serieus.
Ze trok een lootje uit de kom
vol enthousiaste reageerders.
Daarvoor zeer veel dank
want dat maakt het schrijven stiekem
duizendmaal zo leuk
als je weet dat er ook mensen meelezen.
Dus de freule roerde en draaide
en toen werd het nog even spannend
want ze had er twee in haar hand
waarvan ze er een meteen liet vallen.
En de winnaar is...
Annemieke!

Nou ja zeg,
mijn bloedeigen nicht
met wie ik doldwaze plannen maakte
voor een heuse tassenlijn...
Als dat geen voorbode is
van nog een productieve zeefdruksessie?!

Nou zit ik met een volgend probleem,
want ik beloofde de tas ook te vullen
en was van plan het prentenboek Het Hekje
erin te stoppen.
Maar ja, dat heeft Annemiek al
aangezien ze het met mij maakte...

donderdag 21 november 2013

Feestje met kado (voor...?)














Hieperdepiep...
Hoera!
Voor wie?
Voor mij dit keer!
Of tenminste, voor deze blog.
Vandaag precies twee jaar oud.
En dat vind ik persoonlijk wel wat.
Al twee jaar lukt het me om min of meer elke week
iets te posten.
En dat is dan ook het enige voornemen dat ik in al die tijd heb volgehouden.

Voor de schattige babyfoto's van Ianthe,
waar het ooit mee begon,
hoef je hier al lang niet meer te zijn.
Babyfoto's duren nog een maand of 5.
Toch heeft het schrijven van de stukjes mij wat opgeleverd.
Namelijk:
het enige gestructureerde overzicht in mijn foto's/leven/hoofd
een blog voor webwinkel Kleine Sam
en op elke feestje/bijeenkomst/vergadering/ontmoeting met de vrienden van mijn ouders
is het gesprek 'hoe gaat het met jullie?'
overbodig...
Iedereen die hier wel eens een blik werpt
denkt precies te weten wat wij en de freules beleven.
Handig.
En heus niet helemaal waar.

Maar goed.
Ik prakkiseerde en wikte en woog
omdat ik vind
bij feest hoort een kado.
Een zelfgemaakt kado.
Dus ik tekende, sneed, zeefdrukte, naaide en was supertrots...
Niet alleen maakte ik een doek voor de baby,
shirt en sjaal voor Savine,
maar ook....
een handgedrukte, handgemaakte tas.
Het Kado.

Hij was af en toen wilde ik hem niet meer weggeven.
Maar ja.
Een man een man, een woord een woord
(aan mezelf ja, maar mijn psyche werkt nogal krom)
Ik zocht een geinig fotomodelletje met bijpassende outfit
om dat tas te showen
en hem zo begerenswaardig mogelijk te maken.
Dat lukte, want het fotomodel in kwestie
raakte furieus toen ze hoorde dat
het een kado was
met nog onbekende bestemming.
Ik vraag me ook af, van wie ze dat heeft...

Maar nu is dus de vraag
Van wie oh wie
wordt deze met zeer veel liefde gemaakte tas?
Laat een berichtje achter
als je hem graag wil hebben
(of als je hem spuuglelijk vindt,
echt niet wil, maar beleefd genoeg bent om dat niet te laten merken)...
Dan trek ik volgende week een winnaar
en stop ik er misschien nog wel een verrassing in...
(Ik lijk zowaar de goedheiligman wel)

En nu taart!
(en ook dat is niet waar, want ik zit een pita falafel weg te kanen...)






dinsdag 19 november 2013

'Handje gegeven'




































Bij elk plaatje van de Sint
dat we tegenkomen tijdens een fietstochtje in de stad
zegt Ianthe eerbiedig
'Sinterklaas! Handje gegeven...'
En zo is het.
Zijne heiligheid
troffen we na zijn intocht
tussen de Pietendixi en zijn brave paard.
Kortom, de aller-, allerbeste plek voor een indrukwekkende rendez- vous
met ferme handdruk.

zondag 17 november 2013

Zie ginds....




















































... komt de stoomboot weer aan!
We keken een hele week met ernstige gezichten
het Sinterklaasjournaal,
versierden het huis
en haalden de stapels Sintboeken weer uit de kast.
Kortom, zielsgelukkig was ik met twee rondhuppelende pietjes.
En dan gister de grote dag.
De staf weer gevonden,
de stoomboot weer in Nederland.
`Ik ben heel erg blij,´ verzuchtte de grote freule.
Nou ja, je snapt, ik hield het al lang niet meer droog.
Daar heb ik niet eens een stapel kinderen op schoot voor nodig.
De aanblik van de goedheiligman en al die kinderen op de kade is genoeg.
Of gewoon een Piet
die alles net niet in het honderd laat lopen.
En als we dan ook nog met z´n allen
liedjes in de schoorsteen brullen (weet je nog vorig jaar)
én kado´s krijgen,
is de gelukkigste tijd van het jaar weer aangebroken...

Als tijd vliegt...
















































Een week geen tijd
en er lijkt een eeuwigheid voorbij...
Een weekend zonder freules hadden we vorige week.
En konden we eens doen waar wij zin in hadden.
Dat bleek opruimen te zijn (echt?! Nee natuurlijk niet, maar laten we doen alsof')
De zolder ging ´leeg´
en Ianthe´s kamer kreeg de drie jaar geleden voorgenomen opknapbeurt.
Er stond nog een pot verf klaar
En toen was er ineens een muur donkerpaars.
De heerlijk eerlijke reactie bij thuiskomst:
´Neeeeheee! Ikke boos, ikke niet mooi, ikke wille niet.´
Nou ja.

En toen was het de volgende dag ook al Sint Maarten.
Savine had heel goed geoefend
op een liedje.
Maar alle peuters uit de straat hadden een compleet repertoire
en daar kwam het simpele
´sinte sinte Maarten, de koeien hebben staarten´
niet in voor.
Niet getreurd.
Ze playbackte keurig mee
en haalde een jaarvoorraad suiker en E stoffen op.
De bio snoepjes die ze bij onze deur kregen zullen
wel vies zijn tegengevallen!
En vraagje aan ervaren Sint Maarten vierders:
mogen jullie kinderen echt al dat snoep opeten?
Ik heb stiekem de helft achterover gedrukt...

woensdag 6 november 2013

Perfectionisme














































Tot slot hoort bij jarig zijn ook trakteren.
Vol goede moed ging ik met de dames aan het bakken.
Brownie mixen, so far, so good.
Maar toen moest ik ingewikkelde manoeuvres uitvoeren
(kleverig beslag in een spuitzak lepelen)
en moesten de freules zichzelf niet onder smeren.
En moest het ongelofelijke roze 'tostiapparaat' mooie ronde balletjes van de brownies maken.
Nou ja, dat lukte dus allemaal niet.
Want beslag dat naar chocopasta smaakt,
komt natuurlijk overal aan.
En als je zo'n apparaat niet invet,
krijg je verkoolde, verbrokkelde stukken oneetbare cake.
'Weet je,' zuchtte ik tegen Ianthe, 'anders gaan we zo wel rozijntjes kopen..'
'Joepie joepie joepie!'was haar eerlijke maar toch wel confronterende antwoord.
Rozijntjes kopen? Wat dacht ik wel niet.
Mijn eer te na.
Of ze nou wil of niet, 'we' trakteren iets dat zelf gemaakt is.

Dus, ik beken, ik stuurde de meisjes de keuken uit.
Bakte uiteindelijk toch nog wat ronde, niet aangebrande bollen
smolt chocola
rolde fondant
dipte het een en ander
en riep de meisjes weer binnen.
Ze mochten toekijken hoe ik de spookjes in elkaar zette
en uiteindelijk, sámen met mij, de oogjes op de spookjes tekenen.
Missie geslaagd.

En toch voel ik me nu dus schuldig.
Want hoezo moeten die spookjes eruit zien zoals ik dat wil?
Die peuters die ze krijgen verscheuren ze meteen.
Bovendien zijn ze net zo blij, zo niet blijer met rozijntjes...
Wanneer kan ik mijn eigen perfectionisme loslaten
en de meisjes zelf laten kliederen met cake, chocola en al die andere rotzooi?
Is het feest dan niet nog groter?
Nou ja, voor je het weet heb ik drie verjaardagen per jaar te vieren.
Eens kijken wat er dan nog van mijn dadendrang en ploetermoedergedrag overblijft!

(overigens ging Ianthe vanochtend in een drafje naar de crèche
om iedereen zo snel mogelijk de spookjes te laten zien.
Ze vond ze dus wel leuk. Phiew!)