Kees-Karel

Na een weekend vol kado's van de Sint
(waarover later meer)
kregen we vandaag nog een kado.
Een kijkje in mijn buik!
Daar zat een wild draaiende, trappende en voor zo ver te zien gezonde baby!
Dat was al een vreugdedansje waard.
Maar toch ben ik al uren concentratieloos
rond aan het huppelen
met een glimlach die niet van mijn gezicht te branden is
want....
de freules krijgen een....

BROERTJE!!!!

Dat wist Savine natuurlijk al lang.
Al zong ze het hele weekend
'Ik wil een zusje, ik wil een zusje',
maar als ik dan vroeg wat er in mijn buik zat
zei ze al maanden stellig:
'Een jongetje.'
Dus.
Savine heeft altijd gelijk,
weten we dat ook weer.

Nou vroeg ik de vorige keer
wat jullie dachten.
De meesten hebben een niet te missen intuïtie hoor!
Of zelfs voorspellende dromen!
Over die namen gaan we het nog wel hebben.
Al adopteren we nu Kees- Karel dan maar als werktitel voor ons 'mannetje'.
('Mijn mannetje' is de naam van Savines knuffelschaap
en als zodanig de allerbeste koosnaam
voor het jongensmensje in mijn buik)

En dan beloofde ik ook nog een feestpakket
voor de gelukkige rader.
Die gaat naar:

Els dus!

Laat je weten of je kerstverrassingspost, een kinderboekenpakket of iets gezeefdrukts wil?

En het wordt.....?

Dit weekend liep in door de overvolle stad

met tranen in mijn ogen.

Net had ik mijn timmerlief aan de telefoon gehad

die doodleuk vertelde 

dat de grote freule naast de bakfiets mee fietste op weg naar huis...

Dwars door de stad.

Wanneer is dat gebeurd

dat ze van klein hulpeloos meisje

zichzelf getransformeerd heeft tot 

groooote peuter

die zelf door de stad fietst?

Ik kan dat maar niet bevatten

dat dingen zo snel gaan.

En toen ging de kleine freule ook nog

eens hele sinterklaasliedjes zingen.

Met 'Zie ginds, waaiende wimpels en huppelende paardjes' en al. 

Net twee...

Ik verzuchtte bij mezelf

als ze allemaal zo snel groot blijven worden,

dat ik dan wel wel baby's moet blijven maken...

(en dat is natuurlijk een grapje mensen. Echt)

Maar ook deze baby gaat zo hard!

Volgende week ben ik alweer op de helft.

Wat me op het volgende brengt...

Baby 3 is een ....?

Ik weet het nog niet

jullie wel?

Als jullie nou eens even lekker hardop gaan raden

(en eventuele naamsuggesties erbij)

én het volgende week goed blijken te hebben

ga ik gewoon weer iemand blij maken met een kado. 

De gelukkige rader/winnaar

mag kiezen dan uit

* Kerstpost van mij mét verrassingen erbij 

* iets gezeefdrukt door mij

* een pakketje samengesteld uit de vele kinder- young adult boeken die ik het afgelopen jaar toegestuurd kreeg.

Ik ben benieuwd! 

En de winnaar is...

De charmante assistente
naam haar taak zeer serieus.
Ze trok een lootje uit de kom
vol enthousiaste reageerders.
Daarvoor zeer veel dank
want dat maakt het schrijven stiekem
duizendmaal zo leuk
als je weet dat er ook mensen meelezen.
Dus de freule roerde en draaide
en toen werd het nog even spannend
want ze had er twee in haar hand
waarvan ze er een meteen liet vallen.
En de winnaar is...
Annemieke!

Nou ja zeg,
mijn bloedeigen nicht
met wie ik doldwaze plannen maakte
voor een heuse tassenlijn...
Als dat geen voorbode is
van nog een productieve zeefdruksessie?!

Nou zit ik met een volgend probleem,
want ik beloofde de tas ook te vullen
en was van plan het prentenboek Het Hekje
erin te stoppen.
Maar ja, dat heeft Annemiek al
aangezien ze het met mij maakte...

Feestje met kado (voor...?)

Hieperdepiep...
Hoera!
Voor wie?
Voor mij dit keer!
Of tenminste, voor deze blog.
Vandaag precies twee jaar oud.
En dat vind ik persoonlijk wel wat.
Al twee jaar lukt het me om min of meer elke week
iets te posten.
En dat is dan ook het enige voornemen dat ik in al die tijd heb volgehouden.

Voor de schattige babyfoto's van Ianthe,
waar het ooit mee begon,
hoef je hier al lang niet meer te zijn.
Babyfoto's duren nog een maand of 5.
Toch heeft het schrijven van de stukjes mij wat opgeleverd.
Namelijk:
het enige gestructureerde overzicht in mijn foto's/leven/hoofd
een blog voor webwinkel Kleine Sam
en op elke feestje/bijeenkomst/vergadering/ontmoeting met de vrienden van mijn ouders
is het gesprek 'hoe gaat het met jullie?'
overbodig...
Iedereen die hier wel eens een blik werpt
denkt precies te weten wat wij en de freules beleven.
Handig.
En heus niet helemaal waar.

Maar goed.
Ik prakkiseerde en wikte en woog
omdat ik vind
bij feest hoort een kado.
Een zelfgemaakt kado.
Dus ik tekende, sneed, zeefdrukte, naaide en was supertrots...
Niet alleen maakte ik een doek voor de baby,
shirt en sjaal voor Savine,
maar ook....
een handgedrukte, handgemaakte tas.
Het Kado.

Hij was af en toen wilde ik hem niet meer weggeven.
Maar ja.
Een man een man, een woord een woord
(aan mezelf ja, maar mijn psyche werkt nogal krom)
Ik zocht een geinig fotomodelletje met bijpassende outfit
om dat tas te showen
en hem zo begerenswaardig mogelijk te maken.
Dat lukte, want het fotomodel in kwestie
raakte furieus toen ze hoorde dat
het een kado was
met nog onbekende bestemming.
Ik vraag me ook af, van wie ze dat heeft...

Maar nu is dus de vraag
Van wie oh wie
wordt deze met zeer veel liefde gemaakte tas?
Laat een berichtje achter
als je hem graag wil hebben
(of als je hem spuuglelijk vindt,
echt niet wil, maar beleefd genoeg bent om dat niet te laten merken)...
Dan trek ik volgende week een winnaar
en stop ik er misschien nog wel een verrassing in...
(Ik lijk zowaar de goedheiligman wel)

En nu taart!
(en ook dat is niet waar, want ik zit een pita falafel weg te kanen...)

Feest! (en: Wie dit leest is...)

Savine's (en mijn! én oma's) allereerste echte Sint Maarten...
Wat een feest om al zingend
met een lampionnetje (of tampenonnetje in het Saviens) door de buurt te trekken!
Oma hielp knutselen vandaag
en oefende de liedjes
wat neer kwam op een fluisterzacht 'de kindjes allemaal rokjes aan'
Van Savine natuurlijk, oma zong uit volle borst
Wel een kleine teleurstelling:
Die hele Sint Maarten kwam niet opdagen
Wat meeviel: een berg snoep
Verdwaasd keek ze naar de vreemdsoortige verzameling in haar mandje
Drop & een koetjesreep,
da's weer eens wat anders dan een biologisch Bert en Ernie koekje...

Wat ook feestelijk is vandaag: dit blog bestaat precies 1 jaar....
Wat begon als een handig middel om foto's van baby Ianthe aan liefhebbers te laten zien
Is een jaar later toch wel uitgegroeid tot 'iets'
Ik geef mezelf een schouderklopje
Want elke week heb ik iets gepost
een voornemen dat ik nou eens wél uitvoerde.
Ik ontdekte al doende
dat er een volledige blogwereld bestaat,
die ik steeds beter begin te begrijpen

Een van de dingen die in die blogwereld nogal in zwang is
is een weggeefactie (give-away in het blogtaaltje), als je bijvoorbeeld iets te vieren hebt

Nou dat heb ik dus
Maar ja.
Wie zit er op iets van mij te wachten?
Nou blijkt dat ik stiekem op die vraag toch wel een antwoord zou willen
Ik krijg namelijk zelden reacties op de blogs
en ben wel supernieuwsgierig wie meeleest!

Wie durft?
Wie bekent dat- ie dit leest?
Dan heb ik een kado!
(om te verloten onder de duizenden die zich nu natuurlijk kenbaar maken)
Mijn eigen, allereerste, in zeer beperkte oplage uitgegeven, prentenboek 'Het Hekje'!
Die krijg je van mij
met de belofte dat ik meer verhalen ga schrijven.

In ieder geval hier.
En hopelijk nog een keer in een boek!

Nu ga ik 1 (Sint Maarten) kaarsje uitblazen
Hoera!