Pagina's

vrijdag 15 mei 2015

Ieorg Otto ieorg!



Het menselijk lichaam is een wonder. Dat van mij werd eerst dikker en dikker en bouwde de liefste Otto. Vorig jaar maakte ik elke week een foto van dat wonderlijke proces. Ik miste daarna de buik foto's, dus poseerde ik elke maand met mijn groeiende baby voor de spiegel. Het jaar is om, de baby is een dreumes en alle foto's bij elkaar vind ik magisch. Het is gewoon zo, twee keer knipperen en ze zijn groot.

De laatste foto was bijna niet meer te maken. Geen rustig lief babytje op mijn arm, maar een wild bewegende man die 'Ba ba!' riep. Hij wilde een ballon. Zijn lievelingsspeelgoed. Terwijl ik probeerde scherp te stellen op de spiegel, lief te lachen, mijn buik in  te houden én Otto naar voren te laten kijken, smeet hij alleen maar de 'ba' op de grond. Om woest te worden als hij hem niet meteen terug kreeg. 

Hoe graag ik dus ook mijn lieve ventje nog jarenlang op mijn arm voor de spiegel zou willen fotograferen, ik vrees dat dit het einde is. Na het aftellen (hoeveel wéken nog?) kwam het optellen (hij is nu 12 maanden!). Weken werden maanden, maanden worden nu jaren. Groei maar fijn Otto. Ieorg Otto ieorg! Ik blijf naar je kijken, of je nou met me voor de spiegel wil staan of niet. 


(Omdat ik er zelf maar geen genoeg van krijg, ook een filmpje van alle 'voor de spiegel' foto's achter elkaar. 9+12 =21 maanden. 30 seconden. Slik)

dinsdag 12 mei 2015

Nooit meer naar huis

Ik was dus op Texel. Mocht u nu denken; 'Dat mens is constant maar op vakantie. Heeft ze niet iets beters te doen?' , dan is mijn antwoord: 'Dat klopt en nee, ik heb niets beters te doen. Beter dan vakantie wordt het namelijk niet. Tussendoor werk ik heus wel. Op vakantie trouwens ook regelmatig. Voor de geruststelling: mijn Timmerlief is niet constant op vakantie. De arme drommel kon ook dit keer niet (helemaal) mee. Daarom was het voor de tweede keer dit jaar tijd voor de uitdaging alleen-op-vakantie-met-mijn-trio. Het was nog leuker dan de eerste keer. De truc: ze sliepen dit keer. Ha-le-lu-ja. 




Om eerlijk te zijn vind ik het makkelijker om op vakantie te zijn met drie kinderen, dan een dag met het trio thuis. Daar moet ik dingen als wassen, een sociaal leven onderhouden, mail beantwoorden, rekeningen betalen en me druk maken over triviale zaken als gezond eten en er voorkomend uitzien. Op een eiland hoeft dit allemaal niet. Je moet alleen zorgen dat je bed niet te vol zand raakt. Als dat mislukt is het ook niet erg. Als er helemaal niets hoeft, word je van alles gelukkig. 



Zo kun je bijvoorbeeld gaan wandelen. Dat houdt in: een half uur jassen aansjorren, schoenen zoeken, kinderwagens uitklappen, onderwegtassen inpakken, skates aantrekken (voor een boswandeling inderdaad) een emmer zoeken, een boterham smeren, een poepluier verschonen, en dit alles zonder haast of stress. Ditzelfde moet ik namelijk thuis ook doen, maar dan in 5 minuten tijd. En geduld voor maar 10 seconde. 



Dan de wandeling zelf. Dat is helemaal geen wandeling. Het is onthaastende tijdsbesteding. Je duwt de wagen en de dochter op skates. Staat om de meter vijf minuten stil. Want de kleine freule moet elke bloem ter aarde plukken. Na een uur ben je aan het eind van de weg, na anderhalf uur bij het bos. Daar ga je op je kont naast een slootje zitten, net uit de wind. Daar kijk je naar het schouwspel slootje springen, bruggen bouwen, vastzitten in de bramenstruiken, pluizen blazen en slapende baby. Je denkt: ik wil hier nooit meer weg. 







Ik durf haast niet te vertellen dat ik deze zelfde dag ook nog in mijn eentje uit eten ging met drie kinderen. Daarover wellicht een volgende keer meer. 









maandag 11 mei 2015

Texelse tulpen

Ze komen er voor uit Japan, China, de VS; Hollandse tulpenvelden in bloei. Felgekleurde strepen doorkruisen groene akkers. Prachtig. En al 34 jaar zag ik ze nauwelijks. Simpelweg omdat ik niet tussen de bollen woon. Een keer ondernam ik een dappere poging om naar de Keukenhof te gaan. In april, hoogzwanger van Savine. Er bloeiden wat armetierige sprietjes. Het was een koud voorjaar geweest. 


En zoals dat gaat, juist als je er niet naar op zoek bent, vind je het. Texelse tulpen, velden vol. Tussen de frisgroene bossen en duinranden ingeklemd. Ik reed er dagelijks voor om. Gewoon even kijken hoe die kleuren je te gemoed stralen. 






Ons laatste Texelse uurtje ging in, we reden nog een rondje langs vogelmeertjes in de storm. Wat denk je? Een zelfpluktuin vol met de prachtigste exemplaren, geurend en al. In storm en in regen werd mijn moederdagboeket geplukt. Ik moest mijn ogen dichtdoen want het was geheim. Dat deed ik (natuurlijk niet). Texel, je bent nog mooier dan ik dacht! 





donderdag 7 mei 2015

Schoon - portretjes #6







Golvend haar, twinkel ogen, liefste lachjes. Stop haar in een schattig jurkje en Ianthe is een freule. Vol ongenoegen vraagt de grote freule dan aan haar: 'Waarom ben jij zo mooi? Waarom is jouw haar zo lang? Die jurk is trouwens van mij!' Hoezeer haar grote zus ook op schoonheid gesteld is, aan Ianhte is het niet besteed. Haar? Irritant gedoe dat geborsteld moet worden, in je ogen en mond hangt en in je cavia met wieltjes verstrikt raakt (vanochtend wilde de cavia er zelfs niet meer uitkomen, een pluk moest eraf geknipt...) Een jurk? Leuk om rondjes in te draaien. Niet leuk om in te spelen, eten of wat dan ook. Helemaal niet als zoiets geacht wordt redelijk schoon te blijven. 

Want dit popje gooit elke dag zo'n twee keer een glas om, hangt altijd met haar mouw in haar bord, lukt het maar niet om de inhoud van haar lepel van bord naar mond te transporteren zonder onderweg de lading in haar schoot te deponeren of om de knieën van leggings en maillots lang heel te laten. Een roze jurkje staat haar prachtig, maar ik ben het met haar eens: wat een onzin. Wat heb je aan schattig als je er niet mee de modder in mag?  

zaterdag 2 mei 2015

Hij leve hoog!



Nou ja, toen was mijn kleine baby ineens één jaar oud! Hoe kan dat? Tijd, ik blijf het raadselachtig vinden hoor. Mijn kleine mannetje, wil zelf graag groot worden. Hij slaapt ineens door, roept om de haverklap 'eten!', stapt sinds een week aan m'n hand de kamer door, wordt dolgelukkig van ballen en ballonnen en is intens tevreden als hij met spullen kan smijten en eten over tafel kan blaasspugen. Hij is woest, wild, trekt graag haar en wangen uit je hoofd, maar knuffelt ook heel graag en kan verbazingwekkend veel van z'n -niet zo voorzichtige- zussen hebben. En zo niet, dan schreeuwt hij de boel wel bij elkaar.

Gek toch wat zo'n eerste verjaardag met je (lees met mij) doet. De laatste week kon ik alleen nog maar dwepend naar mijn telefoon staren terwijl ik schattige babyfilmpjes van Otto keek. Ik moest van mezelf de bevalling van minuut tot minuut weer herbeleven (Weet je nog? Nu belde jij de verloskundige en moest ik kotsen. Prettige herinneringen.) en ik stond ineens met veel te kleine babykleertjes en veel te kleine luiers in mijn hand die eindelijk maar eens uit zijn kast moesten verdwijnen (iemand nog behoefte aan luiers maat 2?). Alsof ik deze week de tijd probeerde stop te zetten. Of op zijn minst hem probeerde bij te benen. 





De grote kleine man kreeg minifeestjes. Eerst op de crèche, waar hij op spookjes trakteerde. (Echt. Maak dit. Voor elke moeder/vader die geen tijd heeft, of zin, maar wel veel lof wil oogsten. Men neme: mandarijnen: servetten en elastiekjes. Laat kleuters de mandarijnen inpakken, teken oogjes met stift en klaar. Of als je gek wilt doen: steek er een prikker in en zet ze rechtop.)









Op zijn 'echte' verjaardag kreeg hij wat vrijmarkt vondsten (arme man. Dat zal zijn leven lang wel zo blijven... ) een zelfgemaakte auto van m'n Timmerlief (Hij had een uur de tijd. De wielen draaien niet echt. Maar nou én.) bakten de freules en ik een suikervrij appeltaartje voor hem, opa, oma en tante kwamen zingen en hij zelf kreeg er geen genoeg van om met z'n armen in de lucht Hoera! te juichen. 

Daarna propte ik drie kinderen en duizend tassen in de auto en reden we naar Texel. Bij voor het eerst jarig zijn hoort ook lang in de file staan, heel lang op een boot wachten en tot slot soort van midden in de nacht een kleffe broccoli en lauwe nepknakworst eten. Dolle pret. Op naar weer een jaar vol overwinningen, sprongen, groot worden (lopen, praten, zelf eten en wat zal hij allemaal nog meer gaan leren?!) en heel veel slik momentjes voor z'n melancholische moeder.

(was Ianthe niet ook net 1 geworden? Nee, kijk maar (klik). Dat is toch wel echt lang geleden.