Pagina's

vrijdag 24 februari 2017

Ongeorganiseerde organisatie

Er waren eens tijden dat ik tijd had. En nu zijn er tijden waarin ik me afvraag hoe dat ook al weer voelde, de tijd hebben. Ergens kunnen zijn zonder constant de afweging te maken: is dit nuttig genoeg wat ik nu doe? Of moet ik snel overschakelen naar het volgende punt van mijn lijstje? Zo vraag ik me nu al een uur af, echt verder tikken, of maar eens voor 1 uur 's nachts in mijn bed liggen? Het is tikken geworden. Maar dat had u al door. 

Goed, waar ik me dan zoal mee bezig houd.  Het grote hamsterrad dat huishouden heet. Ik ren er elke week dezelfde rondjes in. Wassen, koken, opruimen, weer wassen, boodschappen doen etc. U kent het wel. Elke keer kom ik weer langs dezelfde bende. En dan dingen met werk. De grote freule hing pas een middag bij mij rond op mijn kantoor. Ze kon alleen maar verzuchten dat ze bijna niet kon geloven dat ik zulk leuk werk heb. Dat ik mag knutselen. En dat ik daar dan voor betaald krijg. Ik ben het volledig met haar eens. Ik bedoel, neem de nieuwe invulling van de knutselpagina's van de Coopgids: trakteren. (Ga dat magazine halen! Nu in de winkel! Gratis en voor niets! En met Otto op de cover!) Zo sleepte ik ineens zakken vol snoep ons doorgaans zo veel mogelijk suikervrije huis in. Ik maakte er pinguïns en sneeuwpoppen mee en zette mijn kinderen voor de camera. Ze speelden maar al te graag voor feestvarken, met de belofte dat ze dan ook daadwerkelijk een traktatie mochten opeten.  (en ik vrat ondertussen de overgebleven zakken leeg. Iemand moet het doen)

Hatsa, en zo was deze productie klaar. Alleen zat ik wel met een probleempje. Wat moest ik met die bergen traktaties? Mijn trio mocht dat écht niet allemaal op gaan eten in het kader van bewust opvoeden enzo. Op school kon ik er niet mee aan komen zetten, want daar eten ze louter gezonde, uit onbespoten grond ontsproten en door de zon gerijpte dingen, waar het liefst nog Bach voor gezongen is. En dit waren, godbetert E-nummers en kleurstoffen enzo.  Zo liet ik de pinguïns nog wat dagen in mijn vensterbank sudderen. Totdat de oplossing zich ineens vanzelf aanbood: 'Mam! Ik heb zo een diner bij Scouting. Iedereen neemt wat mee. Wat hebben wij?' In de tien seconden die volgenden brak een tornado aan emoties in mijn hoofd uit. 

*Argh! Diner! Vergeten! Stom, stom, stom! Ik kan ook écht niks... Eten, we hebben niks! Ik kan toch moeilijk een banaan meegeven. Wacht eens even. Suiker! We hebben dingen met suiker! Dat mag op Scouting! Die traktaties! Het kan die kinderen vast niet schelen dat de koekjes zacht en zompig zijn geworden. En de snoepjes uitgedroogd. Haha, ik geef gewoon alles mee.  Wacht eens even, daar denken ze natuurlijk dat ik zo'n manisch geval ben die drie verschillende traktaties in elkaar staat te knutselen op haar vrije zaterdagmorgen! Whaha! Wat een grap! Oh heerlijk. Wat gaat die grote freule gelukkig zijn!* 

Zo zie je maar weer. Je hoeft echt niet altijd een georganiseerd wonder te zijn om het leven er gestroomlijnd uit te laten zien. Of je kinderen zielsgelukkig te maken met  echt snoep, voor een keertje.



In het volgende nummer van Coop komen trouwens gezonde traktaties. Ik heb ze net op de foto gezet en ik kan verklappen: alles was dit keer in een middag op. Sommige dingen haalden de shoot zelfs niet, want als ik me omdraaide, zaten die verdraaide rotkinderen alles op te vreten...