Pagina's

donderdag 27 augustus 2015

Aan de Amsterdamse grachten- Zomerse OTN-avonturen deel #2


Toen ik van de week de freules ophaalde bij een vriendinnetje, speelden ze 'woonbootje'. Op de zandbak hadden ze een knus plekje gebouwd met kussens, dekens, lekkere dingen, touwen. De radartjes in mijn hoofd begonnen langzaam te draaien. 'Schattig,' dacht ik. 'Een woonboot. Hoe komen ze daar nou op? En het lijkt wel een beetje op de boot van .. o ja! Dat deden we óók nog deze vakantie! Logeren bij Meta! Op de woonboot.' Ja ik vind het ook zorgwekkend dat ik zoveel woorden nodig heb voor een stukje gedachtestroom. 

Maar goed, het bewijst maar weer eens dat ik hersenloos ben en de freules bepaald niet. En dat zij de allerleukste belevenissen niet met foto's vastleggen, maar goed opslaan in zichzelf. De écht leuke dingen laten ze zichzelf herbeleven door het nog een keer te spelen. Man, da's toch wel een gave die verloren gaat met de jaren hè?  





Dus. Woonboot. Amsterdam. Wij provinciaaltjes uit Utrecht genoten er intens van. De kleine man uit logeren, de dames en de vader met de trein op avontuur. Een compleet heerlijk programma werd ons bezorgd door de bovenstebeste Meta.

Weet je, van alle dingen die er veranderen zodra er kinderen komen, vind ik het misschien wel het lastigste dat je niet meer spontaan met vrienden kunt afspreken. Gewoon van: Zin in wijn? Ja. Dan kom ik er nu aan. En dan de deur uitlopen. Van in de agenda kijken, etentjes plannen, oppassen regelen en gewoon gaan, daar heb ik geen kaas van gegeten. En van de hele bubs inpakken en meenemen naar een gezellige afspraak ook niet. Dan zijn er dus vrienden -zonder kinderen en met hele drukke banen- die dat gewoon snappen en dan zonder enige wroeging altijd naar jou toe komen. Sterker nog: opbellen of ze voor je mogen komen koken. Én boodschappen doen. *insert heel veel hartjes* voor Meta. Want die is zo'n vriendin. En zo kwam het dat we al vier jaar niet bij haar waren geweest. Dat kon geen seconde langer. We mochten komen logeren. Mét volledig verzorgd programma.




We aten ijs, haalden veel te lekker eten en fietsten naar de gele onderzeeër van haar moeder, borrelden, stapten op een te gek bootje, vaarden en vaarden en vaarden en aten en dronken, kletsten en keken en waren intens gelukkig. We werden afgeleverd bij haar woonboot, waar de meisjes gelukzalige kreten sloegen dat iemand zó fantastisch kon wonen.




De volgende ochtend was Meta ook nog jarig en aten we verjaardagsontbijt op het beste terras van Amsterdam: dat van haar woonboot. Ik heb denk ik nog nooit op zoveel (toeristen)foto's gestaan met slaaphoofd en in pyjama. Zal dat even lelijk tegenvallen als ze thuiskomen...



Dus lieve Meta: dank voor alles. Voor dit fantastische weekend, voor al je avonden gezelligheid en voor al je lieve diners. En fijn dat je morgen weer helemaal naar ons toekomt.....

** Volgende keer in de serie 'Zomerse OTN-avonturen'; Hoe een moeder een week lang drie kinderen, een kudde pony's, vier puppy's, drie honden, een konijn, een cavia en een zooitje kippen in leven houdt in de stromende regen. ** Dat wil je niet missen!

dinsdag 25 augustus 2015

Beginnen bij het begin- Zomerse OTN-avonturen deel #1



Nu ik in totale zenheid terug ben van vakantie en compleet mindful mijn huishouden en werk run, heb ik alles moeiteloos onder controle. Ik weet wanneer zwemles begint, de schoolrugzak staat keurig voor vertrek klaar en mijn agenda is vol, doch overzichtelijk en duidelijk bijgehouden. Ja joh, dat soort effecten hebben wat weken vrij op mij. Dus ik weet ook wat me te doen staat met alle foto's die ik vol liefde heb gemaakt en die in de vergetelheid dreigen te geraken in de krochten van mijn zeer goed georganiseerde computer. Ik begin bij het begin. Dat is mindful, zen, overzichtelijk, efficiënt en alles wat nog meer onontbeerlijk is in deze tijd, tegelijk. 




Het begin stamt uit de weken voor de vakantie, toen het allesbehalve zen was waardoor de foto's zelfs nooit zijn bekeken. (Dit herinnert mij eraan dat ik in de herfst van 2014 in New York was, het daar bereleuk had en duizend duizelingwekkende foto's schoot, deze nooit heb terug gekeken en dat ik dat ga doen als ik zenner dan zen ben na een volgende vakantie.) Goed, de week voor het eind van het schooljaar is hel. Dan kan niemand meer, moet er heel veel en wordt bij ons iedereen ziek. Ik pakte de kinderen en wat spullen in en reed naar Texel alwaar mijn ouders resideerden in ons familiehuis. Waddenlucht doet elk mens goed, zeker in combinatie met een hittegolf. Oorontstekingen werden weer dragelijk, koorts zakte en zo konden er ijsjes op het strand worden gegeten (en in de tuin aan opdrachten worden gewerkt door mij). Had alles maar zo'n doeltreffende oplossing als wat waddenlucht. 


Nou goed. Het begin is dus Texel. Altijd goed voor een instant vakantiegevoel, met of zonder zieke kinderen. 



** Volgende keer in de serie 'Zomerse OTN*-avonturen'; hoe de freules met hun ouders een weekend gaan logeren op een heuse Amsterdamse woonboot. ** Dat wil je niet missen!

* het mysterieuze OTN staat voor op ten Noort. Jawel, gewoon onze achternaam. 

Vakantiekater


Vier weken was ik hier niet. Hier is op m'n blog. Maar hier is ook thuis. Nu ben ik er wel, maar niet vrijwillig. Nee, ik lijd aan een nogal heftige vakantiekater. Nou zult u zeggen, mens, mens stel je niet aan, maar écht ik stel me niet aan. Het is een aandoening. Ik ben gewoon heel erg slecht in thuiskomen en het doodgewone alledaagse leven dan enorm leuk vinden en het geheel weer levenslustig oppakken. Nee, het is meer zo: ik huil en grien. Echt. Als een klein kind. En als ik niet grien dan ben ik nog chagrijniger dan de booste puber die u zich kunt voorstellen. En als ik niet huil, of chagrijnig rondstamp, dan ben ik kinderachtig boos dat ik niet meer op vakantie ben. Zo. Nu weet u het. Mijn allerslechtste eigenschap. Ik heb ook goede eigenschappen, zoals daar zijn: vakantie víéren. Keigoed ben ik daar in. Genieten tot in mijn tenen, dingen bejubelen, alles. Maar ja. Heb je niks aan hier thuis. 

Gelukkig hebben we de foto's nog. Dat zijn er alleen meer dan 1500. Het duurt dus even voordat ik punt 1. deze kater verwerkt heb en punt 2. de moed heb verzameld om iets met die berg foto's te doen. Pluspunt van de foto's is dat je er een klein beetje vakantiegevoel mee kunt oproepen. Minpunt is dat je daar dan heel melancholisch naar gaat zitten staren en er weer niks komt van de 12 vakantiewassen en de 30 onuitgepakte tassen die op me staan te wachten. Nou ja. Nu weet u hoe het er voorstaat. Even geduld dus nog. Ik zal terugkeren, herboren, opgeladen en al.