Oh, de liefde!

Ooit schreef ik dit blogje (klikkerdeklik) over het feit dat ik vind dat iedereen moet trouwen. Maar dat is eigenlijk niet helemaal waar. Dat blogje schreef ik vooral omdat ik van mening was dat mijn bróer maar eens moest gaan trouwen. Het is alleen zo dat als zussen dat zo maar in persoon tegen hun broer zeggen, dan meestal het tegenovergestelde gebeurt. Ofwel ze willen nooit meer trouwen, ofwel ze nodigen je niet uit omdat je zo'n bemoeial bent, ofwel je woorden verdwijnen in het luchtledige en je broer spreekt een jaar niet meer tegen je. Dus ik dacht zo een slimme list te hebben verzonnen met dat blogje. En jawel. Het duurde even, (Hij moest per se een aanzoek doen op een besneeuwde bergtop waar zij eerst in katzwijm zou vallen voor zijn skikunsten en dat ze dan helemaal alleen op de wereld zouden zijn voor dé vraag. Streber...) maar het heeft verdomd goed gewerkt. Getrouwd werd er!

In juni hadden we een heus huwelijk met alles erop en eraan. Het was zalig. Zie hier een gelukzalige familieaangelegenheid waar ik schaamteloos allemaal foto's van op internet plaats omdat ze gewoon heel leuk zijn. En omdat we allemaal ons best hadden gedaan iets bij elkaar passends aan te trekken. We hadden zelfs onze haren gevlochten en nagels gelakt en nieuwe schoenen gekocht. En omdat we allemaal heel blij en gelukkig waren en zo hard lachten dat we kramp in onze kaken kregen, wil ik dat graag aan jullie laten zien. 

Niet alleen de meisjes waren in hun nopjes als bruidmeisjes. De hele familie was gemobiliseerd. Mijn moeder was voor de gelegenheid een dag ambtenaar van de burgerlijke stand geworden, ik mocht een handtekening zetten bij wijze van goedkeuring van het huwelijk. En in die rol van getuige mocht ik ook het bruidspaar toespreken. Ik dacht 'ik maak een grap en een grol, wens ze veel geluk, en klaar'. Maar zo simpel bleek het ineens toch niet te zijn. Want zoals ik al in dat vorige blogje over trouwen schreef :

Vier de liefde! Wat hoe bijzonder is het als je zo maar iemand tegenkomt in je leven die je nooit meer los wilt laten? Iemand die je ziet, je kent, je doorgrondt, je liefheeft, je snapt, je steunt, er voor je is. Ik denk dat dat een van de mooiste dingen is die je kan overkomen. 

het is dus een van de mooiste dingen die je kan overkomen. Daar kon ik niet even een flauw grapje over mijn kleine broertje bij gaan maken. Dat moest op zijn minst een literair meesterwerk worden, met heel veel diepgang en eyeopeners en het liefst ook met tranen van geluk. Moeilijk joh! Kon ik natuurlijk helemaal niet. Twee dagen voor het hele gebeuren, ik had eindelijk een pak gevonden waar ik niet moddervet in leek (wat ik wel ben, maar dat zag je niet zo goed in de spiegel van het pashokje) en ook nog schoenen waar ik zelfs op kon lopen, kreeg ik er bijna een paniekaanval van. Ik had al vijf uur naar een knipperende cursor op een leeg scherm zitten staren, bijna een huwelijks ABC'tje overwogen, en toen schreef ik het midden in de nacht in een keer op. Wie ik denk dat mijn broertje is, en hoe leuk hij geworden is dankzij zijn -inmiddels- vrouw, hoe leuk ik het vind dat ik er nu een (schoon)zus bij heb en ook allemaal ingewikkelde dingen hoe het leven als getrouwde mensen is.

Dat hele gepieker over die speech, de woorden die er uit voort kwamen en de tranen die er bij de bruid toch over vloeiden (yes!) vond ik eigenlijk nog wel een van de bijzonderste dingen van de dag. Wanneer zeg je je broer nou wat je van hem vindt, wat je van hem waardeert en hoe veel je van hem houdt? Nooit! Waarop ik weer tot dezelfde conclusie kwam als in die eerste blog: trouw allemaal! Daar wordt iedereen om je heen ook gelukkig van! 

En wil je zelf écht niet trouwen? Haal dan in godsnaam je broer of zus over om het wel te doen. Want dit was het leukste feestje ooit, bijna beter dan mijn eigen huwelijk. Nu had ik wel tijd om uitgebreid taart te eten, met al mijn ooms en tantes te kletsen, ongegeneerd hard te dansen omdat ik geen immense trouwjurk aan had en op afstand te genieten van alle liefde die het bruidspaar over zich heen gestort kreeg. Oh, de liefde...

Credits voor de laatste acht foto's gaan naar fotografe Raisa Zwart

Leve de liefde

Ik roep het al jaren tegen iedereen die het maar wil horen: ga trouwen! Vier de liefde! Wat hoe bijzonder is het als je zo maar iemand tegenkomt in je leven die je nooit meer los wilt laten? Iemand die je ziet, je kent, je doorgrondt, je liefheeft, je snapt, je steunt, er voor je is. Ik denk dat dat een van de mooiste dingen is die je kan overkomen. Bovendien vind ik dat je alles moet vieren in het leven. Van de eerste zomerdag, tot de eerste rabarbercrumble van het jaar, van een overwinning, tot een mijlpaal, van een eerste zwemles tot aan alle diploma's bij elkaar. Dus. Luister allemaal: vier! Ik vier graag mee. 

We hebben een heerlijk trouwjaar tot nu toe. Al een paar keer trok in mijn kekke blauwe pakje uit de kast om me onder te dompelen in bloemen, heerlijk eten, de prachtigste versiering, fijne danspasjes en verrassingen. Alleen dat al, al die moeite, al die prachtige versiering, ik hou ervan.

Het leven is geen pinterest moodboard, maar heel, heel soms lijkt het wel zo. Oh Leda en Daan, wat was alles heerlijk en mooi. Ik wil weer! Kunnen jullie het niet een keertje overdoen?

En dan ook Wieke en Jet! Alles, maar dan ook alles op jullie prachtige plekje was perfect. De aankomst, jullie lieve en emotionele woorden, de verrassingen, het heerlijke eten (behalve die rare blauwe taart dan) en voor mij ook stiekem een hoogtepuntje: een moestuinknuffel van onze oude poes Oscar. Hoe fijn mijn neus weer even in zijn vacht te kunnen drukken. En hoe ongelofelijk dat jullie zo samen gelukzalig stonden te stralen.

Dus: doe het! Heb je een liefje dat je wilt houden? Grijp dan deze zomer aan om de liefde van je leven te strikken. Ga op je knieën, roep het van de daken of fluister het in elkaars oor. Ik kom het vieren.

Het is van hout

Vandaag mag het even. Zwijmelen alsof ik een verliefde puber ben. Precies vijf jaar geleden propte ik mijn zeven maanden zwangere buik in een immense trouwjurk om die Timmerman van mij eens even met een ring en een ja-woord voor eeuwig aan me te binden. We vonden het geinig, leuk, en liefdevol om zo'n verkleedfeest te geven. Een wit kasteel, een witte jurk, een bloemenzee en iedereen hoedjes op. Zo hadden we het bedacht. Maar wie wist dat behalve wij, zo ontzettend veel mensen gelukkig zouden worden van het feit dat wij met elkaar gingen trouwen? We werden urenlang overstelpt met lieve woorden, wensen, knuffels verrassingen en heel veel liefde... Ik zweefde, wij zweefden. Van geluk.

Dus vanavond denk ik terug aan...

... die allermooiste bos bloemen die ik ooit van mijn liefje kreeg

... de sterkste man van het bos die me voor het altaar nog kwam opeisen

... en de prinsessen die hem uiteindelijk mee het bos in lokten 

... onze moeders die zo prachtig spraken tijdens de ceremonie

... de bloemen, de hartjes, de slingers, de ballonnen, alles, overal!

... de prachtige muziek die onze lieve vrienden voor ons speelden

... het lieve prentenboek over ons dat mijn getuigen hadden gemaakt!

... die taartentafel. De taarten. Gewoon AL DIE TAARTEN die iedereen voor ons bakte. Ik wil ze nu!

... de brandende vuurtjes

... de lieve woorden van iedereen die Brol de trol gebundeld aan ons gaf

... het vuurwerk

... het verdwalen met ons tweetjes omdat de tomtom in een andere auto zat en wij van gelukzaligheid niet meer konden nadenken of sturen

... het overheerlijke diner met zoveel mooie speeches en ook nog een indrukwekkende trouwkrant

... de hotelkamer waar de cheesy hartjes die de dag overheersten, die kamer helemaal overnamen

... en het moment dat we dachten in diepe slaap te kunnen vallen, maar dat daar toen onze uitzinnige getuigen de kroeg beneden betraden

... en dat we de nacht dus eindigden in badjas met ontploft haar aan de bar. 

... en als laatste, maar eigenlijk als eerste, dat wonderlijke moment dat wij met z'n tweetjes in de auto zaten te wachten om de laatste honderd meter te rijden naar de oranjerie en daar een discussie voerden over de soort kus die we na het ja-woord zouden gaan geven. Lang? Kort en vaak? Nou ja, je snapt het. Ingewikkelde materie. Er stopte een auto, een aftandse eend, waar een harige hond zijn kop uit het achterraam stak en een baardige man en een lappenvrouw ons stralend van achter het stuur aanspraken. Of we er klaar voor waren? Waarop wij zeiden dat we ons vooral druk maakten over de kus. 'Met die kus komt het wel goed,' zei de man. 'De kunst is om het daarna leuk te maken en te houden.' Lachend reden ze weg, ons achterlatend met een tintelend gevoel dat we net in een soort ingewikkeld spiegelbeeld van de toekomst hadden gekeken. Want eigenlijk waren zij veel meer wij, dan het bruidje en de bruidegom die zo opgedirkt in een cabrio zaten.

En nu is het dan vijf jaar later. Wat hebben we hard geleefd. Drie kinderen op de wereld gezet, twee keer ons huis verbouwd, twee eigen bedrijven gestart, een vaste baan aangenomen. Ons huwelijk viert vandaag zijn verjaardag,  het is van hout geworden. Klopt. We zijn robuust en we timmeren er graag op. Proost! 

De prachtige foto's werden gemaakt door  fotografe Annie Hoogendoorn.