Pagina's

donderdag 25 december 2014

Vrolijk kerstfeest!!!




Vrolijk Kerstfeest allemaal!
En alvast een stralend 2015














































De afgelopen jaren ging ik naar Maud Fontein om prachtige foto's te laten maken.
Ik vergat het dit jaar.
Daarom verbouwde ik vorige week onze slaapkamer tot bos.
Soort van. ..



































Nu ga ik een hele vakantie genieten van mijn engelachtige trio.
Fijne feestdagen!

dinsdag 23 december 2014

Styling, of hoe ik jammerlijk faalde





































Ik schreef al dat ik hier tussen de glitters woon.
Daar kan ik niks aan doen.
Ik ging namelijk mijn huis stylen.
Mijn boom is elk jaar een bonte verzameling van sprookjesfiguren.
Zo iets kinderachtigs ging ik dit jaar niet doen.
Welnee, ik ging daar één kleur voor verzinnen
en dan heel minimalistisch aan de slag.
Goud ging het worden trouwens.
Jawel. En koper.
Toen kwam mijn timmerlief thuis met de kerstboom.
Ik had de edele taak om er een uit te zoeken
een keer aan hem overgelaten.
Ik leer het wel dat loslaten.
Hij kwam thuis met een lange tak.
een, ehm, slanke den zeg maar.
En een doos plastic gouden ballen.
Toen wist ik het niet meer.
Dat hele gestyle liep al spoedig compleet de soep in.
Uit mijn dozen (3 ja) kwamen al die bonte figuren
en in combinatie met de freules was er geen houden meer aan.
Het moest en zou allemaal de boom in. 
Nou ja, wie gunt zijn kinderen zulk kerstgeluk nou niet?

Naast de mislukte boom
Wil de rest ook maar niet een oogstrelend geheel vormen. 
Laten we het maar eclectisch noemen
Koper en folklore,
Zwart witte patronen en Amaryllissen
Brooddeegfiguren en viltfiguren. 
Of eclectisch, kringloopwinkelig komt meer in de buurt.

Dan vragen jullie je natuurlijk allemaal af: 
Dat beeldige kerststalletje in een kaars, och wat prachtig!
Waar koop ik dat?
Nou, dat koop je niet.
De grote freule kreeg het van de Sint op haar school.
Dat was meteen een lesje Vrijeschools handwerken voor ouders...
Want wat bleek?
De goedheiligman geeft louter zelfgemaakte kadootjes op school weg
Gemaakt door fijne hulppieten
Alias ouders. 
Zo zat ik een hele avond te kleien met bijenwas en kaarsen uit te hollen.
Een mens zou zich nog eens gaan vervelen he? 
Ik vloekte en tierde ook nog wat
Maarrrr ik voelde me een hele piet toen ie af was.

Zo. En nu ga ik me storten op het eerste kerstdiner.

Fijne dagen! 
En morgen hier mijn digitale kerstkaart.
Woei!

Stralende ster








Er is maar een stralende echte ster hier thuis te vinden
en ze heet prinses Glittertje.
Ze is nogal bazig en duidelijk.
Haar rolmodel?
Victoria uit Kerst met Linus,
het leukste tv-programma op aarde.
Precies, net zo'n bazig type.
Ze houdt van glitter, make-up (lippen-los), ballet,
jurken, hakken en alles wat maar prinsessig is.
Geluk voor haar is
dat de kerstdagen bijna zijn aangebroken.
Dan mag ze elke dag een feestjurk aan
en zal ze in het middelpunt van de belangstelling staan.
Of, nou ja, geluk...
Het duurt nog maar liefst een hele nacht.
Dat is heel heel heel lang in prinsessen tijd...

En zoals je ziet woon ik in een kerstetalage.
We hebben drie kerstbomen in de woonkamer
eentje op z'n kop aan het plafond in de slaapkamer hangen,
verschillende kerststukjes
(M'n lieve moeder kwam net zoals elk jaar ze met de meisjes maken)
en eindeloos veel frutsels.
Misschien heb ik toch een vermoeden waar die voorkeur
voor alles wat glimt vandaan komt...






dinsdag 16 december 2014

Waar blijft de tijd?


En zo zijn er ineens twee weken voorbij. 
Zonder teken van leven hier. 
Maar er werd wel geleefd hoor,
en hoe!
Juist daarom niks hier. 
December, ik been je niet bij...
Ik word heen en weer geslingerd tussen 
advent
sinterklaas
kerst
laatste schoolweken van het jaar
mega deadline
hulpsinterklazen en hulpkersten.

Ik hou van december, echt. 
Intens veel zelfs.
Maar ik hou ook van slapen. 
Dat lukt nooit zo goed in deze maand.
Terwijl ik ploeterend tussen de dozen kerstversiering 
en manden was zat om half 11 's avonds
zette mijn timmerlief dit op:



'Je hebt geen tijd meer voor geluk...'
Dat doet hij altijd als ik het even niet meer weet.
Een liedje dat precies bij mijn stemming past. 
En dan moet ik meteen huilen. 

De avond voor mijn verjaardag luisteren we altijd dit lied: 
Kun je me ook wegdragen...




Kortom, ik ben een sentimentele oude zak
die in de maand december moe, emotioneel en melancholisch is. 
Gelukkig zijn er kerstkransjes. 
(Stt, niks tegen de sportschool zeggen)

En dan nu, omdat ik daar eerder geen tijd voor had
en nu ook niet 
maar ja toch
wat foto's van Sinterklaas.
Ik weet het
jullie willen alleen nog kerstbomen zien.
Maar pech.
Hij kwam namelijk bij ons op bezoek. 
En omdat dat heel heel erg leuk was
en omdat ik het nooit meer wil vergeten
dat ondanks alle moeheid, stress, gedoe, chaos en troep
het dik dubbel dwars het allemaal waard is. 
Zo.
En dan nu echt op naar kerst (vakantie...)










Och man. 
Mooi he?
Nou ja, en dan was er natuurlijk ook nog de hele maand ervoor.
Met intocht
schoenzetten
sinterklaas op school en crèche.
Die man maakt toch overuren. 
Vooruit dan.
Omdat jullie dit helemaal niet willen zien.
Maar ik het wel wil onthouden. 
Meer sint:










De volgende post gaat over kerstversiering.
Beloofd. 
(En al mijn kadootjes van de goedheiligman.
Ik ben namelijk in het bezit van een roze prullenbak.
Dat maakt veel goed joh!
Who needs sleep, when you have a roze prullenbak!?)


maandag 1 december 2014

Driedubbelzien

































De laatste maand van het jaar is ingegaan.
En ook wel de meest krankzinnig drukke week van het jaar.
Sint, heel veel werk, nog meer Sint, adventtijd, en een eindeloze lijst met dingen die ik wil.
Het stemt me melancholisch dat alles zo snel voorbij gaat.

Ineens zag ik Otto
hoe groot hij alweer is.
(ik zag hem niet ineens,
ik zie hem heel veel,
maar ik zág het ineens.
Een jongetje, het baby-ige er alweer bijna af)

Ik bedacht me dat ik al heel lang de 'dubbelzien' foto  (klik) wilde maken
die ik van de meisjes maakte
in het pakje dat ik vroeger ook aan had.
Zij waren ruim 8 maanden toen ik dat deed.
Otto wurmde ik er nog net in
voor straf poepte hij het na de foto
tot de nek vol.

Zoals dat gaat met een derde
moeten dingen snel tussendoor
is er geen tijd meer voor een uitgebreide fotoshoot.
Het ging zo:
Twee zussen zet ik buiten op de stoep.
Wachtend tot we boodschappen zouden gaan doen.
In de gang prop ik baby in een krat
maak er snel een tiental bewogen foto's van
bedenk dat die andere twee dezelfde achtergrond hadden.
bedenk dat dat boven was
en bedenk dat ik niet naar boven kan lopen als de freules buiten staan
bedenk me dan dat het al lang leuk is
als er gewoon een foto van Otto met pak en krat is
en geef het op.
(Dit ook omdat er ondertussen buiten iemand van de fiets gevallen is
binnen baby op de tocht staat
en zus twee heel lief knuffels in het krat gaat proppen.)

Driedubbel zien is dus wat overdreven.
Maar overweldigend vind ik deze foto's wel.
Als je ze zo op een rijtje zet,
zie ik het pas.
Ik heb gewoon drie mensjes op de wereld gezet.
Poeh!

(de decembertranen wijt ik nog steeds aan de hormonen.
Hoe lang mag ik dat nog blijven doen?)



maandag 24 november 2014

Dan maar dik (en een dikke vette roddel), voor Ouders Onderling

Ik zit tegenwoordig een paar keer per week op een schoolplein. 
Herstel, ik kom paars hijgend aanfietsen 
en dan staat er altijd een ongeduldige kleuter op mij te wachten. 
De dag dat ik toch eens tien minuten te vroeg ben.... 
Op dat schoolplein zitten wel andere ouders, 
braaf te vroeg, te wachten op hun kroost. 
Ja, ja, denken jullie nu. 
Leuk zeg, doei. 
Maar luister. 
Een paar weken geleden kreeg ik daar ineens een hartaanval. 
Er zat een BN’er! 
Ik ga niet vertellen wie, want dan willen jullie morgen allemaal mee ophalen. 
Maar het is een manspersoon en hij maakt het schoolpleinwachten best wel aangenaam. 
Ja. 
Niet dat hij in de buurt komt van mijn Timmerlief hoor, maar toch. 

Adem in adem uit deed ik toen ik hem voor het eerst zag. 
Doe normaal, het is gewoon een vader, sprak ik mijzelf vermanend toe. 
Ik knikte vriendelijk naar hem, want dat doe je op een schoolplein. 
En hij knikte terug! 
Waarop ik bakvissig naar mijn vriendinnen appte 
dat ik al communiceerde met de BN ‘er in kwestie. 
In hoofdletters uiteraard. 
Van dat normaal doen heb ik dus geen kaas gegeten. 
Ik betrapte mezelf er ineens op 
dat ik mijn haar stond te borstelen voordat ik naar school fietste. 
Keek of ik geen vlekken op mijn jas had. 
Ja. 
Je wilt toch niet dat hij thuiskomt 
en tegen zijn beeldschone en eveneens BN’er vrouw zegt: 
‘Wil jij voortaan ophalen en brengen? 
Er staat zo’n verlepte moeke mij de hele tijd aan te staren. 
Je weet wel die dikke met dat vettige haar en die vettige jas 
en met dat snotterige rotkind dat elke keer ons engeltje van de schommel hoekt…’


Dat laatste is waar. Is niks aan te doen. 
De grote freule is nogal, ehm, duidelijk als het om schommelen gaat. 
Maar dat verlepte, daar kan ik wel wat aan doen. 
Bén ik al wat aan aan het doen.
Ik schreef er een stukje over voor het blog van Ouders Onderling
en dat lees je hier >>>>>

Dus als jullie me de komende tijd een pepernoot zien verorberen
Of god betere het, een boterham met kaas,
zeg dan tegen mij: 
Weet je nog, je bent ‘Liever een Quinoakut dan een verlepte bakfietsmoeder’. 
De conclusie van de blog.

donderdag 20 november 2014

Op de fiets



De grote freule en haar fiets,
dat is een verhaal apart.
Het is een geliefde, zij het enigszins gespannen verhouding tussen die twee.
Waar deze eigenzinnige dame met geen mogelijkheid
te overreden is iets te doen waar ze geen zin in heeft,
(lees sokken aantrekken, haar borstelen, iets anders dan hartjes tekenen
opruimen, haar zus helpen, niet in de box springen
jas dichtdoen, boodschappen doen zonder snoep kopen,
nou ja een lijst zonder eind is dit eigenlijk)
als het op haar fiets aankomt, is álles mogelijk.
En moet alles wijken.
Sinds haar derde verjaardag heeft ze namelijk besloten dat ze kan fietsen.
En als iets in haar hoofd zit...
nou ja, dat vastberaden, verbeten fanatisme gaat haar vast nog ver brengen.
Nu in ieder geval al naar school.

Het ging dus zo.
-3e verjaardag: komst van de Fiets met zijwieltjes.
Drama, drama, drama, ze kon niet meteen fietsen zoals ze had bedacht.
Paar weken later: Zijwieltjes eraf: wegfietsen. Eerste valpartij en deuk in haar ego.
- Weer paar weken later: deuk uitgedeukt. Nieuw drama: de fiets heeft geen standaard.
- Hele jaar: drama over missende standaard en missend slot.
- 4e verjaardag: komst fietstochtjes naar school. Dagelijkse zeurpartijen over zelf naar de andere kant van de stad fietsen door de ochtendspits. Is verboden door haar verstandige ouders. Eeuwige verdoemenis naar hun hoofd geslingerd.
-Koninginnedag 2014: aankoop 'nieuwe' fiets, mét standaard, voor 1 euro. Gelukkigheid ten top.
- Dag later: nieuw drama. Fiets is te groot. Met je voeten remmen kan dus niet, nu moet het met de rem en daar heeft ze geen zin in. Ik herhaal GEEN zin in! Mag niet meer op de grote fiets fietsen. Groeispurt benen ingepland voor de zomer.
- Week later: oude fiets heeft lekke band. Elke dag klagen over dat er niet gefietst kan worden.
- Voorjaar 2014: met opa en oma in een fietsenwinkel je droomfiets zien. Vanaf dan elke dag muntjes sparen voor de fiets ('met standaard en bel en mandje en slot en roze bloemen en  en en en')
-Zomer 2014: op een rommelmarkt een gedroomde fiets tegenkomen: maatje kleiner, roze, standaard. Kortom in de fietshemel bij aankoop. Ronselt er zelf nog een bloemenketting van een andere fiets bij.
- Paar weken later: Lekke band droomfiets. Valt in diepe put.
- Zomervakantie 2014: huurt een ouder-kind tandem op Texel. Is zielsgelukkig de hele dag op een fiets te kunnen zitten.
- Na zomervakantie: bij gebrek aan functionerende fiets elke dag zeuren of ze een zadeltje voorop pappa en mamma's fiets mag, in plaats van een fietsstoeltje. Zelfs bij een meisje uit de klas gaan spelen enkel en alleen omdat zij wel zo'n zadeltje heeft zodat je daarop mee kunt.
- Doorbraak in het niet functionerende fietsenpark in de tuin: banden worden geplakt. Groeispurt zet zoden aan de dijk, ineens kunnen voeten bij de grond bij het berijden grote fiets. Biedt eindeloze mogelijkheden. Deze elke dag opnoemen.
Oktober 2014: Overwinning! Met moeder samen naar bloemetjesmarkt gefietst. Op de grote fiets. Oh gelukzaligheid!
- November 2014. Vader verzint een onzalig plan: samen van Utrecht naar Bilthoven fietsen. Ze voert het zonder morren uit. Al stort ze bij aankomst oververmoeid ter aarde.

En dan deze week. Na een half jaar wachten gebeurde het dus dat we (wonder oh wonder) zeer op tijd klaar waren met ontbijten. Er geen excuus kon worden aangevoerd dat ze niet meer zelf op de fiets kon. Daar gingen ze. Vader en dochter.
Apetrots, zelf door de stad heen.
Scheuren en een kwartier te vroeg op school.
Ik deed de terugweg.
Alsof ik fastforward de tijd in geslingerd werd.
Dit moment had ik over een jaar of wat ingepland.
Als ze zeven werd ofzo.
Daar zat ik, een kind op mijn rug
één voorop
en een van fietsend naast me.

Nu wil ze elke dag heeeel graag naar school.
Voor het fietstochtje...

Op haar verlanglijst voor Sinterklaas?
'Mamma, een slot... Als ik dat krijg, ben ik echt gelukkig. Dan ga ik denk ik zingen en dansen en heel hard lachen.'

To be continued dus.