Oh heerlijke zomer!

Oh prachtige zomeravond

onder bomen in de avondzon.

Vol kleedjes heerlijk eten

en kindjes gekroond.

Ijl gezang 

het vuur gaat aan

we dansen om elkaar.

En dan tot slot

een  toneelspektakel

over liefde, list en geluk. 

En geluk dat is het. 

Oh prachtige zomeravond,

wat meer kan er zijn dan dit?

Sint Jan geluk versierd met bloemenkransen. 

Dichterbij een Bolderburenbestaan ga ik nooit komen... 

Texelse tulpen

Ze komen er voor uit Japan, China, de VS; Hollandse tulpenvelden in bloei. Felgekleurde strepen doorkruisen groene akkers. Prachtig. En al 34 jaar zag ik ze nauwelijks. Simpelweg omdat ik niet tussen de bollen woon. Een keer ondernam ik een dappere poging om naar de Keukenhof te gaan. In april, hoogzwanger van Savine. Er bloeiden wat armetierige sprietjes. Het was een koud voorjaar geweest. 

En zoals dat gaat, juist als je er niet naar op zoek bent, vind je het. Texelse tulpen, velden vol. Tussen de frisgroene bossen en duinranden ingeklemd. Ik reed er dagelijks voor om. Gewoon even kijken hoe die kleuren je te gemoed stralen. 

Ons laatste Texelse uurtje ging in, we reden nog een rondje langs vogelmeertjes in de storm. Wat denk je? Een zelfpluktuin vol met de prachtigste exemplaren, geurend en al. In storm en in regen werd mijn moederdagboeket geplukt. Ik moest mijn ogen dichtdoen want het was geheim. Dat deed ik (natuurlijk niet). Texel, je bent nog mooier dan ik dacht! 

Goeie grutjes

Och wat een schatjes hè,
die freules in een bloemenveld.
Liepen ze daar dartelend boeketjes te plukken op een appelplukdag,
enkele weken geleden.
In hun jurkjes, met hun wuivende krullen en op hun hakjes.
Als ik ze zo zie,
wil ik ze wel kussen van schattigheid.
Probleem is, ik weet wie ze écht zijn.
Ik ken ze.
Ze zijn van mij.
En ze zijn dus helemaal niet schattig.
Oke, heel soms.
Als ik naar een feestje moet,
iets zonder vlekken heb aangetrokken,
een laag crème over mijn wallen heen heb gesmeerd
en Savine ineens zegt:
'Mamma, wat ben je mooi!'
Dan wel.
Maar ik ga haast nooit naar feestjes.

En wat ze wel de hele dag zeggen,
is echt niet om aan te horen.
Goed, soms wat schattige peuterpraat
zoals de wijsneus van vier gisteren tegen een vriendinnetje zei:
'Let op, dat is heel kwetsbaar!'
en het vertwijfelde vriendinnetje toen maar vroeg:
'Betekent dat dat ik voorzichtig moet doen?'
Maar ze zeggen dus dingen die ik ook zeg.
Ja.
Dingen die je zodra je moeder wordt niet meer hoort te zeggen.
Of moet gaan spellen.
Maar ja.
Ik zeg niet 'chips' als het brood op blijkt te zijn tijdens de ochtendspits.
En ook niet 'grutjes' als er weer eens een beker water omgegooid wordt.
'Ka-uu-teee' krijg ik mijn strot niet uit
als de kat een gat trekt in mijn nieuwe truitje.

Dus nu zegt dat schattige bloemenmeisje met dat witte jurkje hartgrondig
'Jeeeezus Ianth!' tegen haar zusje als die iets onhandigs doet.
Of 'Gatverdamme!' als ik haar tot een hapje aubergine probeer te verleiden.
'Shit', 'Godver', 'kut', het komt allemaal uit die beeldige mondjes.
En gemeend ook.
En met precies de juiste timing en intonatie.
Daar hebben ze talent voor.

Maar wat nu?
De eerste keer dat ik een 'Jeeeezus' hoorde, moest ik nog grinniken.
Fnuikend hoor, omdat ik donders goed weet dat het mijn schuld is.
Maar inmiddels weet ik niet meer wat ik moet doen.
Ik roep te pas en te onpas
'Dat zeggen we niet,' als er met godvers gesmeten wordt.
'Zeg maar jeetje, of getsie, jakkes of verdorie,' hoor ik mezelf lispelen.
Dat helpt natuurlijk niks.
Zodra je ook nog zegt dat zo'n woord niet netjes is,
kom je er helemaal nooit meer vanaf.
Er zit maar een ding op:
zelf mijn leven beteren.
Zoals met alles als het om die verdomde kinderen gaat,
je moet het goede voorbeeld geven.
Herstel,
als het om die bloedjes van kinderen gaat.
Goeie grutjes nog an toe,
dat wordt een hele uitdaging.