Er waren een hele tijd geleden twee kinderen jarig, hoera ...

Voordat ik kinderen kreeg, had ik me toch een partijtje ideeën over dat hele ouderschap. Mán wat zou ik daar goed in worden. Wat zouden mijn kinderen goed luisteren, gezond eten, graag lezen, altijd beleefd zijn en ook heel erg zichzelf trouwens. We zouden alles in harmonie doen als ware we familie von Trap. Of deden die dingen helemaal niet in harmonie? Hoe dan ook, we zouden ons zingend op een bakfiets gelukkig door het leven bewegen. Ik had me er een potje zin in joh! 

Maar toen kwam kind 1. Dat bleek best lastig zo'n baby in leven houden, en jezelf ook nog. Van al dat stralende geluk en gezang bleef alleen maar een wanhopig kreunend 'slaap babytje slaap' over. Maar goed, met wat doorzettingsvermogen werd die baby iets groter en kon ik eindelijk wat van die groteske planning in werking gaan stellen wat betreft het ouderschap. We zouden alles gaan vieren. Te beginnen met verjaardagen. Die moesten voorzien worden van zelfgemaakte taart, een speciaal verjaardags t-shirt, ook zelfgemaakt en een zelfgemaakt kado. Naast de halve speelgoedwinkel, want dat heeft een kind nodig. Speelgoed. Voor de ontwikkeling ofzo. En anders wel om door de kamer te smijten. Dat is heel goed voor, ehm, de motoriek. En de relatie met de buren. 

Maar ja, lang verhaal kort. Er kwamen ook nog kind 2. En kind 3. In vier jaar tijd. Gewoon, omdat het kon. Nee, omdat het zo ging. Van al die waanzinnige plannen kwam nogal weinig terecht. Gewoon de dagen doorstaan was al een hele prestatie. Maar een ding bleef. Vieren zullen we het. Elke mijlpaal, elk hoogtepunt en elke verjaardag. En als je eenmaal ergens aan begint, kun je niet meer afhaken. Dus krabben we ons nog steeds een week voor elk verjaardagsfestijn achter ons oor: een zelfgemaakt kado. Wat dan? En sta ik midden in de nacht nog een t-shirt in elkaar te flansen. Dat middernachtelijk gezwoeg is al een traditie op zich. 

Toch zijn al die zelfgemaakte kadootjes wel waardevol. Voor ons dan. De aandacht die we aan het moment hebben gegeven, het stilstaan bij wat we kunnen maken voor kind 1, 2 of 3. Het is toch anders dan iets aanklikken op bol.com. Vooral het kado dat Otto dit jaar voor zijn derde verjaardag kreeg, vond ik er wel een om in te lijsten. De Timmerman maakte een kabouter boomhut met hijskraan voor hem. Naar idee van, en met de kaboutertjes van fabelachtige Else Besjes, (die je ook heel leuk op Insta kunt volgen voor een sprookjesachtig mooie poppenwereld.) De boomhut is het soort speelgoed waar ik het liefst mijn huis vol mee zet. Want sprookjesachtig mooi om naar te kijken en er wordt ook daadwerkelijk veel mee gespeeld. Daarnaast bleek zo'n kind 3 ook heel praktisch: want daar kun je mooi dat marktplaatsfietsje voor een tientje voor de derde keer als groot verjaardagskado aan geven. Voor hem nog waardevoller: de fiets die al van zijn zussen is geweest! (Dat we daarna nooit meer tijd hebben genomen om hem er ook daadwerkelijk op te leren fietsen, is een schande. En het lot van een nummer 3. Ik hoop dat ie er geen trauma's aan overhoudt.)

Al met al waren we dus heel tevreden over al die verjaardagstradities. Maar. Er komt een maar. Die kinderen worden maar ouder en ouder. En dan komen er ook nog feestjes met kinderen bij. En traktaties. En die moet je ook nog allemaal zelf maken, bedenken, voorbereiden en uitvoeren. Enig hoor, maar wannéér doet een mens dat? Nou 's nachts. Want dat is waarschijnlijk waarom baby's je zo weinig laten slapen, zodat ze je kunnen voorbereiden op de rest van je leven met kinderen. 

En zo, op zo'n kinderfeestje, terwijl er acht lentefeetjes ronddartelen in door mij middernachtelijk genaaide manteltjes, tussen een tovenaar en een dokter die het feestje kwamen opluisteren, voel ik mij dan toch plotseling die moeder die ik me ooit voorstelde te worden. De chaos compleet, de uitzinnigheid ook. Zo wilde ik dat het zou  zijn. En dat luisteren, meerstemmig zingen en beleefd zijn is echt totaaaaal overschat. Feestvierende kinderen, dat is het grootste moedergeluk. (Dat jarigen meestal ook een zenuwinzinking en onbedwingbare huilbuien krijgen op hun feestje, laten we even buiten beschouwing.)

Oh, de liefde!

Ooit schreef ik dit blogje (klikkerdeklik) over het feit dat ik vind dat iedereen moet trouwen. Maar dat is eigenlijk niet helemaal waar. Dat blogje schreef ik vooral omdat ik van mening was dat mijn bróer maar eens moest gaan trouwen. Het is alleen zo dat als zussen dat zo maar in persoon tegen hun broer zeggen, dan meestal het tegenovergestelde gebeurt. Ofwel ze willen nooit meer trouwen, ofwel ze nodigen je niet uit omdat je zo'n bemoeial bent, ofwel je woorden verdwijnen in het luchtledige en je broer spreekt een jaar niet meer tegen je. Dus ik dacht zo een slimme list te hebben verzonnen met dat blogje. En jawel. Het duurde even, (Hij moest per se een aanzoek doen op een besneeuwde bergtop waar zij eerst in katzwijm zou vallen voor zijn skikunsten en dat ze dan helemaal alleen op de wereld zouden zijn voor dé vraag. Streber...) maar het heeft verdomd goed gewerkt. Getrouwd werd er!

In juni hadden we een heus huwelijk met alles erop en eraan. Het was zalig. Zie hier een gelukzalige familieaangelegenheid waar ik schaamteloos allemaal foto's van op internet plaats omdat ze gewoon heel leuk zijn. En omdat we allemaal ons best hadden gedaan iets bij elkaar passends aan te trekken. We hadden zelfs onze haren gevlochten en nagels gelakt en nieuwe schoenen gekocht. En omdat we allemaal heel blij en gelukkig waren en zo hard lachten dat we kramp in onze kaken kregen, wil ik dat graag aan jullie laten zien. 

Niet alleen de meisjes waren in hun nopjes als bruidmeisjes. De hele familie was gemobiliseerd. Mijn moeder was voor de gelegenheid een dag ambtenaar van de burgerlijke stand geworden, ik mocht een handtekening zetten bij wijze van goedkeuring van het huwelijk. En in die rol van getuige mocht ik ook het bruidspaar toespreken. Ik dacht 'ik maak een grap en een grol, wens ze veel geluk, en klaar'. Maar zo simpel bleek het ineens toch niet te zijn. Want zoals ik al in dat vorige blogje over trouwen schreef :

Vier de liefde! Wat hoe bijzonder is het als je zo maar iemand tegenkomt in je leven die je nooit meer los wilt laten? Iemand die je ziet, je kent, je doorgrondt, je liefheeft, je snapt, je steunt, er voor je is. Ik denk dat dat een van de mooiste dingen is die je kan overkomen. 

het is dus een van de mooiste dingen die je kan overkomen. Daar kon ik niet even een flauw grapje over mijn kleine broertje bij gaan maken. Dat moest op zijn minst een literair meesterwerk worden, met heel veel diepgang en eyeopeners en het liefst ook met tranen van geluk. Moeilijk joh! Kon ik natuurlijk helemaal niet. Twee dagen voor het hele gebeuren, ik had eindelijk een pak gevonden waar ik niet moddervet in leek (wat ik wel ben, maar dat zag je niet zo goed in de spiegel van het pashokje) en ook nog schoenen waar ik zelfs op kon lopen, kreeg ik er bijna een paniekaanval van. Ik had al vijf uur naar een knipperende cursor op een leeg scherm zitten staren, bijna een huwelijks ABC'tje overwogen, en toen schreef ik het midden in de nacht in een keer op. Wie ik denk dat mijn broertje is, en hoe leuk hij geworden is dankzij zijn -inmiddels- vrouw, hoe leuk ik het vind dat ik er nu een (schoon)zus bij heb en ook allemaal ingewikkelde dingen hoe het leven als getrouwde mensen is.

Dat hele gepieker over die speech, de woorden die er uit voort kwamen en de tranen die er bij de bruid toch over vloeiden (yes!) vond ik eigenlijk nog wel een van de bijzonderste dingen van de dag. Wanneer zeg je je broer nou wat je van hem vindt, wat je van hem waardeert en hoe veel je van hem houdt? Nooit! Waarop ik weer tot dezelfde conclusie kwam als in die eerste blog: trouw allemaal! Daar wordt iedereen om je heen ook gelukkig van! 

En wil je zelf écht niet trouwen? Haal dan in godsnaam je broer of zus over om het wel te doen. Want dit was het leukste feestje ooit, bijna beter dan mijn eigen huwelijk. Nu had ik wel tijd om uitgebreid taart te eten, met al mijn ooms en tantes te kletsen, ongegeneerd hard te dansen omdat ik geen immense trouwjurk aan had en op afstand te genieten van alle liefde die het bruidspaar over zich heen gestort kreeg. Oh, de liefde...

Credits voor de laatste acht foto's gaan naar fotografe Raisa Zwart

Twee violen en een traktatie en een taart

Je zou zeggen dat je er met een beetje spetterend kinderfeestje wel bent, wat verjaardagen betreft. Maar nee. Een jarige heeft ook nog (zelfgemaakte) kado's nodig, feestkleding, een traktatie en een grote mensenfeest. Zie hier. Dat alles. Van ons driedaagse-degrotefreuleisvijf-festival. Eigenlijk is het krankzinnig. Dat hele twee violen en een traktatie en een taart gebeuren... 

Maar kijk nou. Voor dat blije hoofd doe je dat dan allemaal... 

Dus daar gingen we. Aan al onze zelfopgelegde tradities voldoen. 1. het verjaardagsshirt. Check. Zie hierboven. De uitvinding van de eeuw: de Timmerman vormpjes laten snijden. Kan ie knettergoed. Scheelde zo weer een uur nachtrust. 2. Nieuw stekertje in de verjaardagsring. Check. Hierboven zet ze hem erin. Heerlijk als ze zich er zo op verheugen.

3. Verjaardagskleren/ kleine kadootjes/ ontbijt met croissantjes/ verjaardagshaar check. Pff, maar gelukt. 

4. Hét ding. Ons zelfgemaakte kado. Ik had een best wel goed idee. En de Timmerman is echt best wel goed in het uitvoeren van moeilijke projecten. Dus zo konden we ineens weer een levensgroot object aan onze woonkamer toevoegen: de kromme plank. Of te wel, een soort Wobbel . Een fantastisch concept en een instant hit bij de kinderen. Dus heb je geen geniale Timmerman in huis lopen die heel veel flinterdunne latjes op elkaar lijmt en dan om een mal spant, bestel er dan een. 

Hier hebben ze de hele dag ruzie om wie er aan de beurt is, er worden elk uur talloze tenen en vingers geplet in de strijd, maar vooral er wordt heel veel gestunt! Van wiebelend 'planken' (dit wordt de nieuwste sportschooltrend, mark my words) tot liggend schommelen tot extreem 'surfen'. Het is fantastisch. Ik wil er ook een.

5.Taart eten met met opa's en oma's en ooms en tantes en andere lieve mensen. Ook check. Dat was heel feestelijk en geinig, want we mochten ook met het nieuwe speelgoed spelen. En ik liet de Timmerman de taarten bakken. Zo sprokkelde ik zowaar weer wat uurtjes slaap.

6. En dan moest er ook nog getrakteerd worden. Dat was leuk, want daarvoor maakten we iets uber nostalgisch. Vlinderwafeltjes! Een traktatie zoals mijn moeder hem vroeger voor mij maakte. Al jaren liep ik met het plan in mijn hoofd om die herinnering van vroeger nu nieuwe leven in te gaan blazen. Dat zou moeten kunnen, want al sinds ik op kamers ben gegaan, verhuist het gietijzeren vormpje en het handvat met me mee. Waar een ander het al twintig keer weggegooid zou hebben wegens ondefinieerbare troep, wachtte ik op het juiste moment om het te gebruiken. Na achttien jaar dus, toen ging ik maar eens googelen op recepten. En jawel! Ik vond iets dat op een recept leek op een nogal extreem enge en gladde site. Waar kookfilmpjes op staan waarin ze vertellen dat hun hippe geschenk verkrijgbaar is in een 'luxe casette'. Nou dan weet je het wel. Daar krijg je meteen zin van om wafels te bakken. Het ding dat ik heb is bepaald niet hip, maar wel degelijk super truttig. Zoals het hoort als het om keukengerei gaat.   

Zo kwam het dat we op Ianthe's oudejaarsavond een soort variant van oliebollen stonden te bakken. Vlinderwafeltjes dames en heren, knoop die in je oren. Ze gaan groot worden, wat ik je brom. Lijken heel veel werk, smaken heerlijk, kinderen vinden ze prachtig en het is dus eigenlijk helemaal niet veel gedoe om er zo dertig uit de pan te toveren. Willen we allemaal, indruk maken met weinig moeite. Bij deze. Mijn tip.  

Dat was het dan. Ik was van plan me eigenlijk niet meer te verroeren tot, zeg, eerste kerstdag. Maar ja. De leven. Daar staat morgenavond afzwemmen op het programma en vrijdag sint Maarten en zaterdag een etentje en zondag de intocht van Sinterklaas, en volgende week... Nou ja. Zonder hier u mijn complete agenda door de strot te duwen, begrijpt u het wel. De leven is druk. En meestal nogal feestelijk. Vooral dat laatste, onthou dat.