Soms, heel soms kom je op plekken die iets in je aanraken. Die je vol laten stromen met ideeën, beelden, inspiratie en schoonheid. Als je het al een tijdje niet meer hebt meegemaakt, vergeet je dat het bestaat. Dat er iets bestaat dat je een niveau omhoog kan tillen. Iets wat het bos, een duinwandeling of een verre reis net niet niet heeft. Maar kunst wel. Ik vond het in museum Voorlinden. Een museum waar ik al vele plaatjes van voorbij had zien komen. Fotogenieke plaatjes, vol licht en mooie vormen. Om er te zijn was niet als het plaatje. Het was meer. Veel meer. Helemaal omdat ik er met mijn kinderen liep. Een niet al te rustig trio, dat niet per se een voorliefde heeft voor stilstaande beelden en schilderijen. Ze vonden het fantastisch. Het eerste dat de kleine freule vertelde toen ze na de kerstvakantie weer op school kwam: 'Ik ben in een zwembad geweest waar je niet nat werd. En ik was echt onder water.' En dat terwijl ze de dag ervoor nog vier uur lang in een echt zwembad was geweest waar ze wel nat was geworden. Kortom, ook voor haar was het een belevenis.
Net zo min zal ze de de naakte vrouw vergeten die nogal kouwelijk op een krukje zat, maar helemaal niet echt bleek te zijn. Of het enorme kunstwerk van staal van Richard Serra, waarin je kunt verdwalen en verdwijnen. Terwijl Otto zijn tiende rondje rende, probeerde de Timmerman uit te vogelen hoe het in godsnaam gemaakt was. Nu kan ik verder opsommen wat nog meer heel prachtig was, maar dat zou zonde zijn. Want je moet er dus zelf heen. Om het te ervaren. Hoe mooi het licht is in het gebouw. Wat er te ontdekken is. En om vol energie te lopen. Echt.
Dus van alle voornemens voor 2018, waarvan de meesten al lang en breed in de soep zijn gelopen, blijft deze staan: ik ga meer naar musea en voorstellingen dit jaar. Om betoverd te worden en gelukkig naar buiten te lopen. Dat kan ik over de sportschool niet zeggen.
