Pagina's

maandag 24 november 2014

Dan maar dik (en een dikke vette roddel), voor Ouders Onderling

Ik zit tegenwoordig een paar keer per week op een schoolplein. 
Herstel, ik kom paars hijgend aanfietsen 
en dan staat er altijd een ongeduldige kleuter op mij te wachten. 
De dag dat ik toch eens tien minuten te vroeg ben.... 
Op dat schoolplein zitten wel andere ouders, 
braaf te vroeg, te wachten op hun kroost. 
Ja, ja, denken jullie nu. 
Leuk zeg, doei. 
Maar luister. 
Een paar weken geleden kreeg ik daar ineens een hartaanval. 
Er zat een BN’er! 
Ik ga niet vertellen wie, want dan willen jullie morgen allemaal mee ophalen. 
Maar het is een manspersoon en hij maakt het schoolpleinwachten best wel aangenaam. 
Ja. 
Niet dat hij in de buurt komt van mijn Timmerlief hoor, maar toch. 

Adem in adem uit deed ik toen ik hem voor het eerst zag. 
Doe normaal, het is gewoon een vader, sprak ik mijzelf vermanend toe. 
Ik knikte vriendelijk naar hem, want dat doe je op een schoolplein. 
En hij knikte terug! 
Waarop ik bakvissig naar mijn vriendinnen appte 
dat ik al communiceerde met de BN ‘er in kwestie. 
In hoofdletters uiteraard. 
Van dat normaal doen heb ik dus geen kaas gegeten. 
Ik betrapte mezelf er ineens op 
dat ik mijn haar stond te borstelen voordat ik naar school fietste. 
Keek of ik geen vlekken op mijn jas had. 
Ja. 
Je wilt toch niet dat hij thuiskomt 
en tegen zijn beeldschone en eveneens BN’er vrouw zegt: 
‘Wil jij voortaan ophalen en brengen? 
Er staat zo’n verlepte moeke mij de hele tijd aan te staren. 
Je weet wel die dikke met dat vettige haar en die vettige jas 
en met dat snotterige rotkind dat elke keer ons engeltje van de schommel hoekt…’


Dat laatste is waar. Is niks aan te doen. 
De grote freule is nogal, ehm, duidelijk als het om schommelen gaat. 
Maar dat verlepte, daar kan ik wel wat aan doen. 
Bén ik al wat aan aan het doen.
Ik schreef er een stukje over voor het blog van Ouders Onderling
en dat lees je hier >>>>>

Dus als jullie me de komende tijd een pepernoot zien verorberen
Of god betere het, een boterham met kaas,
zeg dan tegen mij: 
Weet je nog, je bent ‘Liever een Quinoakut dan een verlepte bakfietsmoeder’. 
De conclusie van de blog.

donderdag 20 november 2014

Op de fiets



De grote freule en haar fiets,
dat is een verhaal apart.
Het is een geliefde, zij het enigszins gespannen verhouding tussen die twee.
Waar deze eigenzinnige dame met geen mogelijkheid
te overreden is iets te doen waar ze geen zin in heeft,
(lees sokken aantrekken, haar borstelen, iets anders dan hartjes tekenen
opruimen, haar zus helpen, niet in de box springen
jas dichtdoen, boodschappen doen zonder snoep kopen,
nou ja een lijst zonder eind is dit eigenlijk)
als het op haar fiets aankomt, is álles mogelijk.
En moet alles wijken.
Sinds haar derde verjaardag heeft ze namelijk besloten dat ze kan fietsen.
En als iets in haar hoofd zit...
nou ja, dat vastberaden, verbeten fanatisme gaat haar vast nog ver brengen.
Nu in ieder geval al naar school.

Het ging dus zo.
-3e verjaardag: komst van de Fiets met zijwieltjes.
Drama, drama, drama, ze kon niet meteen fietsen zoals ze had bedacht.
Paar weken later: Zijwieltjes eraf: wegfietsen. Eerste valpartij en deuk in haar ego.
- Weer paar weken later: deuk uitgedeukt. Nieuw drama: de fiets heeft geen standaard.
- Hele jaar: drama over missende standaard en missend slot.
- 4e verjaardag: komst fietstochtjes naar school. Dagelijkse zeurpartijen over zelf naar de andere kant van de stad fietsen door de ochtendspits. Is verboden door haar verstandige ouders. Eeuwige verdoemenis naar hun hoofd geslingerd.
-Koninginnedag 2014: aankoop 'nieuwe' fiets, mét standaard, voor 1 euro. Gelukkigheid ten top.
- Dag later: nieuw drama. Fiets is te groot. Met je voeten remmen kan dus niet, nu moet het met de rem en daar heeft ze geen zin in. Ik herhaal GEEN zin in! Mag niet meer op de grote fiets fietsen. Groeispurt benen ingepland voor de zomer.
- Week later: oude fiets heeft lekke band. Elke dag klagen over dat er niet gefietst kan worden.
- Voorjaar 2014: met opa en oma in een fietsenwinkel je droomfiets zien. Vanaf dan elke dag muntjes sparen voor de fiets ('met standaard en bel en mandje en slot en roze bloemen en  en en en')
-Zomer 2014: op een rommelmarkt een gedroomde fiets tegenkomen: maatje kleiner, roze, standaard. Kortom in de fietshemel bij aankoop. Ronselt er zelf nog een bloemenketting van een andere fiets bij.
- Paar weken later: Lekke band droomfiets. Valt in diepe put.
- Zomervakantie 2014: huurt een ouder-kind tandem op Texel. Is zielsgelukkig de hele dag op een fiets te kunnen zitten.
- Na zomervakantie: bij gebrek aan functionerende fiets elke dag zeuren of ze een zadeltje voorop pappa en mamma's fiets mag, in plaats van een fietsstoeltje. Zelfs bij een meisje uit de klas gaan spelen enkel en alleen omdat zij wel zo'n zadeltje heeft zodat je daarop mee kunt.
- Doorbraak in het niet functionerende fietsenpark in de tuin: banden worden geplakt. Groeispurt zet zoden aan de dijk, ineens kunnen voeten bij de grond bij het berijden grote fiets. Biedt eindeloze mogelijkheden. Deze elke dag opnoemen.
Oktober 2014: Overwinning! Met moeder samen naar bloemetjesmarkt gefietst. Op de grote fiets. Oh gelukzaligheid!
- November 2014. Vader verzint een onzalig plan: samen van Utrecht naar Bilthoven fietsen. Ze voert het zonder morren uit. Al stort ze bij aankomst oververmoeid ter aarde.

En dan deze week. Na een half jaar wachten gebeurde het dus dat we (wonder oh wonder) zeer op tijd klaar waren met ontbijten. Er geen excuus kon worden aangevoerd dat ze niet meer zelf op de fiets kon. Daar gingen ze. Vader en dochter.
Apetrots, zelf door de stad heen.
Scheuren en een kwartier te vroeg op school.
Ik deed de terugweg.
Alsof ik fastforward de tijd in geslingerd werd.
Dit moment had ik over een jaar of wat ingepland.
Als ze zeven werd ofzo.
Daar zat ik, een kind op mijn rug
één voorop
en een van fietsend naast me.

Nu wil ze elke dag heeeel graag naar school.
Voor het fietstochtje...

Op haar verlanglijst voor Sinterklaas?
'Mamma, een slot... Als ik dat krijg, ben ik echt gelukkig. Dan ga ik denk ik zingen en dansen en heel hard lachen.'

To be continued dus.










woensdag 12 november 2014

Ik loop hier met mijn lantaaaaren....




























Nog voordat ik er aan toekom
om de verhalen te vertellen die in mijn hoofd zitten
verschijnen er alweer nieuwe verhalen.
We hadden een magische avond
deze 11 november.

Honderden zelfgemaakte knollen en pompoenen lantaarns
aan de voet van de Dom.
Nou weet iedereen die mij een beetje kent
dat je me niet gelukkiger kunt maken
dan met een beetje magie.
Een brandend kaarsje op een donkere avond
en dat er dan bij voorkeur een spannend of mythisch figuur op de proppen komt.
Extra bonus punten? Doe er een paard bij.

Zo slijt ik mijn halve leven dus al
tussen trollen, heksen, koningen of bokkenrijders
in een duister bos in het oosten van het land.
Nu niet denken dat ik opgenomen moet worden
maar dit is echt.
Er staat daar een boerderij
waar van heinde en verre kinderen, mensen, dieren en dus die koningen
en ons minder goed gezinden
naartoe getrokken worden
om avonturen met elkaar te beleven
in het bos daar.
En als het niet donker is,
dan rijden we er paard.
(Ook als het wel donker is,
dan hebben gemeneriken de pony's gejat)
Of spelen we spelletjes in het bos.
Het is de plek waar ik mijn Timmerman leerde kennen,
(Hij was tovenaar, ik een onooglijk mannetje genaamd Duizelberg.
Het is een godswonder dat hij ooit met mij heeft willen trouwen ja)
waar mijn liefste konijn Lange Wapper begraven ligt,
waar we Ianthe een koninklijke doop gaven
en waar we alle verhalen avond aan avond bezingen.
Kortom, het is er het einde en het is er magisch.







































Een magie die ik tot vanavond bijna nooit ergens anders vond.
Maar daar aan de voet van de Dom
kwam een oeroud verhaal op dezelfde manier tot leven
als in de Ijhorster bossen.
Trillende kinderen door het donker,
een klein lichtje waar je goed voor moet zorgen,
een vuur
een verhalenverteller in pij
een volkje met lantarens op de achtergrond.
En toen... een paard met ridder erop.
Hij sneed zijn mantel indrukwekkend door het midden
en gaf het weg aan een bedelaar
die natuurlijk geen bedelaar bleek te zijn.
Het was mooi, erg mooi.
Helemaal de stoet die daarna door de oude straten van de stad trok
de lampionnen en het ijle gezang
over lantarens, lichtjes, de sterren die stralen
en een heleboel liedjes waar ook geen touw aan vast te knopen is.



























Ik geloof echt dat je zo deze wereld moet beleven
als een plek waar je met rituelen en vertellingen
samen nieuwe verhalen maakt
en stil staat bij waar je bent.
Vanavond was zo'n avond
waarop alles net een beetje mooier was.

-Einde melancholisch en zweverig geleuter-











zondag 9 november 2014

Verjaardagsgeluk #2









Ik ben niet zo goed in dingen half doen.
Ik trek liever áltijd álles uit de kast.
Letterlijk.
Zo kun je hier regelmatig niet met goed fatsoen over de vloer komen.
Want de freules houden ook van kasten leegtrekken.
Maar goed, soms neem ik me dingen voor
dat het wel wat minder kan bijvoorbeeld.
Omdat ik ook wel eens moet slapen
(Is vandaag mislukt, ik hoor de Dom middernacht slaan
maar ik heb nog zoveel verhalen te vertellen! New York wacht nog en
dit weekend vol onverwachte wendingen...)
of gewoon, omdat het ook wel minder mag.

Zo zijn er ongemerkt in de vier jaar dat ik nu kinderverjaardagen mag vieren
heel wat tradities ingeslopen.
Daar hou ik van.
Dingen vieren volgens een bepaalde manier
zodat je je er van te voren al zo op kunt verheugen.
Maar de verjaardagstradities lopen een beetje uit de hand.
Zo moest ik én een ontbijttafel met jaarring, bloemetjes, kadootjes en verse croissantjes dekken
én een zelfgemaakte verjaardagskroon daarbij klaarleggen
én een feestje met een indrukwekkende marsepeinen taart organiseren
bovendien blijven al mijn vrienden altijd plakken
dus er hoort complete catering bij zo'n feestje.

Dan zijn we er nog lang niet.
Want de meisjes krijgen altijd een zelfgemaakt kado van ons,
en een zelfgemaakt verjaardags t-shirt
en gaan we op de echte verjaardag met z'n allen naar de dierentuin
en trakteren we iets wat we lekker met elkaar kunnen bakken.
Goed.
Ik ben nu moe van het opsommen van dit lijstje.
Jullie van het lezen ervan waarschijnlijk
en dus moest het dit jaar maar niet allemaal.

Nou ja, wat ik van dit lijstje niet uitvoerde?
Ik vergat de verjaardagskroon.
En vond een rondslingerend exemplaar van de grote freule
(die inderdaad al 1,5 jaar gewoon slingert)
de jarige was er gelukkig mee.
Ik niet.
Want ik had dat verjaardags t-shirt ook nog niet gemaakt.
En zo stond ik (wederom na middernacht)
te knippen en te strijken aan een shirt,
terwijl de verjaardag, ook de echte, al was afgelopen.
Uit schuldgevoel...
Maar, ze moest nog wel trakteren, en daar hoort ook een feestoutfit bij
en... nou ja. Zo gingen de hormonen weer eens met me aan de haal.
Ik ben niet goed snik, ik weet het.
Toch heb ik hoop dat het ooit goed komt.

Dus zie hier de gelukkige drie Jarige
met traktatie
die ze zelf graag wilde maken. Koekjes.
Ik vond dit een nogal simpel plan,
Gewoon koekjes in een zakje.
En lekkere, echte koekjes met suiker enzo
want dat mag vanaf volgend jaar niet meer
met verantwoorde schooltraktaties....
Werd ik toch weer aangekeken
als dat irritante wijf dat de lat van trakteren veel te hoog legt.
Tenminste, niet dat iemand je echt vuil aankijkt hoor,
maar ik hoor het als ze kraaien
'wat creatieeeef!'
Gelukkig zijn kinderen veel blijer met de flesjes bellenblaas
en stempels die de rest uitdeelt
en dat vind ik een geruststellend idee.
Dat ik het lekker toch een beetje voor niks doe
dat hele gebak.

Dan nog een ding dat ik niet deed:
we gingen niet naar de dierentuin.
Maar speelden met het verse speelgoed.
Dat kinetic sand, man wat een goed kado!
Dat moet iedereen in huis halen.
Urenlang kneedplezier.
Geen kind aan.
Daar kan geen olifant, aap of tijger tegenop!





maandag 3 november 2014

Stralend verjaardagsgeluk #1






























Mijn kleine freule is niet meer zo klein.
Ze wordt morgen namelijk drie.
DRIE!
En gisteren was ze nog een baby.
Die zo knap was dat ik de hele dag foto's van haar maakte.
waardoor ik deze blog begon om maar iets met al die plaatjes te doen.
Zo'n schattige, voorbeeldige baby die fijn sliep en at en lachte naar iedereen.
Nu is ze nog steeds heel lief en schattig
maar ook best wel heel groot.
En ze lacht dus niet meer altijd
maar roept ook heel hard NEE!
(als je soms dacht dat de fase 'twee is nee' afliep bij het behalen van je derde verjaardag,
hebt je het heel erg mis. Tegenvallertje ja.)
En dat slapen...
Laten we het er op houden dat ze goed is
in slechte gewoontes van haar zus afkijken.
In andere dingen is ze vooral het tegenovergestelde van haar zus,
en dat wil ik graag zo houden.
Bescheidenheid bijvoorbeeld.
We vroegen de bijna jarige wat ze nou graag zou willen krijgen.
Ze zuchtte eens diep, keek om zich heen en zei: 'Nou, niks eigenlijk.'

Je begrijpt, we hebben haar overladen met kado's voor dit antwoord.
Ze had uiteindelijk wel wensen.
En die waren volgens mij expres het tegenovergestelde van haar zus.
Die vertelt namelijk elke dag aan willekeurige vreemden dat ze wel/niet op haar feestje mogen komen
(afhankelijk van hoe geïnteresseerd de vreemde in haar verhaal is)
en dat ze dan een roze prinsessentaart krijgt.
Ianthe wilde geen prinsessentaart, maarrr
een rode trekkertaart.
Die ik moest maken.
Eitje.
Tot ik nog een uur had voor het bezoek kwam en ik alleen wat hompen luchtig gebakken cake op het aanrecht tot trekker probeerde te modelleren.
Ik word soms zooooo moe van mezelf en m'n perfectionisme en streberigheid.
Maar ja hè, wat doe je er aan.
Die taart kwam soort van goed,
ondanks de snedige Heel Holland Bakt voiceovers die mijn Timmerlief onderwijl in mijn oor fluisterde...
('Hoe lost Anouk dit op? Nog een uur de tijd en alles lijkt tegen te zitten. En dat terwijl Menno zijn taarten al staan op te stijven.)
Ja, eikel.
Zijn taarten waren nog lekkerder en populairder ook.
Dus heb je zin in taart?
Kom maar langs. Je kunt kiezen uit een stuk huifkar, of motorkap. Wielen heb ik ook nog in de aanbieding. Overigens, de smaak is voortreffelijk, al zeg ik het zelf.

Waar had ik het over?
O ja, hoe anders de kleine freule dan de grote is.
Ik herinner me namelijk het vorige 3-jarige feestje nog heel goed.
Dat draaide toen namelijk geheel om de roze 'jaardagsprinses' en haar grote wens De Fiets.
Die kreeg ze.
En toen mocht niemand in de buurt komen of kijken naar de fiets.
Je mocht ook niet tegen haar praten.
Of kado's geven, want ze had al de Fiets.
Waar ze op wilde Fietsen.
In de woonkamer die hinderlijk vol bezoek stond.
De feestvreugde was van zeer andere orde dan die van gisteren.
Ianthe kan dat wel heel goed, stralen in het middelpunt van belangstelling.
En oprecht blij kadootjes uitpakken.
Geen fiets voor haar, maar een zelfgetimmerde boerderij door pappa.
Dat is wat ze uiteindelijk verzon als kado.
En het bezoek bracht de veestapel mee.
Bijzonder goed idee.

(En in het kader van 'Van de oudste freule moet je het hebben' een groot compliment bij het naar bed brengen na alle feestvreugde. Verrukt aaide ze mijn buik en zei: 'Mamma! Je buik is weer dik! Je krijgt weer een baby, dat had ik gewenst!' Lekker dan, één stuk taart zondigen en je wordt meteen zwanger verklaard door het addergebroed.)