Pagina's

woensdag 30 december 2015

Stil nu...




'Stil nu, stil nu, maak nu geen gerucht, 
stil nu, stil nu, 't ruist al door de lucht.'
Dit zong ik drie advent maandagen achter elkaar met het ouderkoor op school.
Magische ochtenden waren dat. 
Schemerdonker in de hal, op kaarsjes en de kerstboom na.
De kinderen druppelen gehaast binnen, zoals normaal maandagochtenden eruit zien. Maar dan stonden wij er, om te zingen. Een muur, een wolk van gezang en rust. Ik kon twee keer even alleen maar slikken, niet meer zingen. De eerste maandag, toen al die kleuters ineens mee gingen zingen. Och man. Die stemmetjes. Zo mooi. En de laatste keer, toen Sint Lucia werd gevierd en er een meisje in witte jurk met vier brandende kaarsen op haar hoofd binnen kwam schrijden. Zo mooi, zo mooi. En toen was het dan zover. Kerst. En kerstvakantie. 




Ik hou van de tradities, van het plechtig stilstaan bij de tijd van het jaar. Van de grote freule die elke dag grote delen van het kerstspel voor ons speelt en zingt. Van de kerstdiners die we traditiegetrouw met de hele familie vieren, maar ook van de kerstkadootjes onder de boom bij oma of zoals dit jaar voor het eerst een diner met 'alleen' ons vijf. De mooiste jurken aan, de haren wel een keer gekamd (extreem goed dit keer wegens de luizenplaag die ik op eerste kerstdag ontdekte (natuurlijk) toen er in de hele wereld geen luizenspul te vinden was, en ik zodoende azijn in ieders kerstcoupe stond te gieten om er vervolgens een kattenvlooienkam op los te laten. Dit alles een uur voor vertrek... De kerststemming was reuze zal ik maar zeggen.) en het lekkerste eten op tafel. Zoals de citroenmerengue taart uit het kookboek van Holtkamp. Mensen, maak dit. GOD-DE-LIJK.



Nou ja, wat gebak en gekook dus, wat omkleden, extreem gekam, kerstpakketten die niet voor kerst werden bezorgd wegens te laat bestellen, in een oververhitte Dille en Kamille een kwartier in de rij staan voor twee kommetjes als vergeten kerstkado met drie dreinende kinderen, heeeeeeeerlijk die kerstdagen! De pais en vree, de kerstige vrede op aard. Op wat stiekeme kleine momenten na waarop iedereen uit pure kerststress woedend tegen elkaar staat te schreeuwen, om een futiliteit als kerstkaarten die al lang op de post hadden gemoeten. (Sorry, sorry, ze zijn nog steeds niet af en op de post. Sorry. Ik meen het goed. Ik wenste jullie echt fijne dagen. Maar ja. Je kent het wel, stress, druk, gedoe enzo. Wel alvast een Gelukkig Nieuwjaar. Die wens komt ook vast niet op tijd, dan heb ik die maar gehad.)

Dat 'Stil nu, stil nu, maak nu geen gerucht,' zit nu al dagen in mijn hoofd. Ik denk dat het lied niet hoort bij de adventstijd, of bij de hysterische kerstdagen, maar juist bij de dagen erna. De uitpuf- en uitbuikdagen. Even helemaal niks, helemaal stil, helemaal zonder plan. Dat doe ik nu. Of vanaf nu. Eerst 'moest' dit blogje natuurlijk nog af. Fijne stille dagen allemaal!

donderdag 24 december 2015

Fijn kerstfeest!


Met het eerste kerstmaal vers achter de kiezen wens ik jullie hele fijne feestdagen en alvast een stralend nieuwjaar! 

maandag 14 december 2015

De nachten kort, de dagen lang


Het werd steeds donkerder, de nachten lang, de dagen kort. In lichturen is dat, niet mijn slaapritme ben ik bang. Die zijn meer zoals de titel van dit stukje. Ik denk dat uit die donkerte de behoefte van de mensheid is ontstaan om te vieren wat er te vieren valt. 

Nu de freules naar de Vrije School gaan, komen me er toch een partijtje nieuwe feestdagen bij... Sinds Ianthe op school zit (al maar liefst een maand) stortte ze zich in de volgende feesten: Sint Maarten (met uitgeholde pompoen op school vers gebakken koekjes eten), Sinterklaas (met prachtige door een of andere moederlijke hulppiet gemaakte kado's), Advent (met spiraal lopen en een ouderkerstkoor dat elke maandag voor dag en dauw staat te zingen, inclusief mijn engelenstemmetje) en morgen is daar Sint Lucia. Met echte Lucia broodjes voor de hele klas (uit onze keuken, vakkundig door ons alle vijf gekneed en gerold) en een meisje met kaarsen in het haar. Dat vind ik allemaal het einde. Maar de combinatie met een pakjesavond inclusief heel veel surprises en gedichten en dit weekend ook het verkersten van het huis is een beetje, tja, ehm veel. O ja: en na morgen komt de rest van de week, met kerstvoorstellingen, kerststukjes maken in de klas (met zelfgemaakte strikjes op stokjes bijvoorbeeld, die ik alle zestig liefdevol in elkaar zette) en tot slot een kerstdiner. En daar is dan geloof ik kerstvakantie weer voor uitgevonden. Twee weken niks doen. Ware het niet dat er dan nog wat kerstdiners en jaarwisselingen volgen. (is dit genoeg excuus dat ik er even een week of twee niet was? Hier dan. In het echte leven was ik juist heel erg aanwezig.)

Nou goed. Hier wat zoetsappige plaatjes. Van familieleden die zot zijn op Sint. En op elkaar, zo blijkt tussen de snedige gedichten en confronterende surprises door. We zongen tot de Sint het gehele ruim van de pakjesboot bij ons leegde en waren zielsgelukkig met een Elsapop, dan wel echt waffend hondje, dat ook nog kan lopen. Die Sint toch.


 Ik moest mijn agenda maar eens weloverwogen invullen. Als je dat doet blijkt namelijk dat niet al je plannen er in passen. De taken opruimen en schoonmaken heb ik dan ook maar snel weggemoffeld. 
 Zo rond een uur of 3 's nachts startten mijn ouders een reisbureau (vandaar het kekke jasje). 
 Of overwogen ze hun twijfels nog maar eens.
 Mijn Timmerlief werd gecomplimenteerd met z'n buikspieren. (Of had ik dat nou verkeerd begrepen?)
  En opa kreeg een verstopbord om stiekem z'n krant achter te lezen.

O ja. De Sint had ook nog het lumineuze idee om de kleinzoon des huizes zijn energie op een hockeystick te gaan laten botvieren. Zijn talent om iets te slaan is in ieder geval onmiskenbaar. Maar met stick vanaf nu ook levensgevaarlijk...

Goed. Tot slot is een Sint-familie- weekend niet compleet zonder het maken van de kerstfoto. Dat gaat nooit zoals bedacht. Maar je ziet zo wel hoe we écht zijn. De een licht ontvlambaar. De ander altijd te laat. Of altijd met iemand anders bezig.

Op naar de volgende feestdagen!

woensdag 25 november 2015

Geen beter geloof dan in Sinterklaas

Ik zou een hele verhandeling kunnen houden waarom ik niet in goden en religies geloof, maar wel in Sinterklaas. Ik zou daarbij heel veel argumenten kunnen gebruiken met dingen als: geven en delen, aandacht voor elkaar hebben, de magie van wonderen, de liefde voor taal aanwakkeren door te dichten en de heerlijkheid om vilein commentaar vrolijk te brengen. Maar dat doe ik niet. 





Het is nog veel simpeler. Het geluk van deze weken met de Goedheiligman in ons midden is het hoogst haalbare voor mij als moeder. Dat. Die gezichten. De opwinding. Het heilige Sinterklaasjournaal. De intocht. Het schoen zetten, met z'n allen zingen voor de kachel met de accordeon. En de opgewonden kreten als er de volgende ochtend iets uit te pakken is. En vooral hoe serieus ze de vermanende gedichten nemen die er bij hun kadootjes zitten. Het voorlezen van onze vele Sint boeken. Het knutselen van pieten, boten en mijters. Het verkleed als Piet naar school gaan. Het is alles. Kijk maar naar die gezichten. Extase, spanning, geluk, puur geluk. Dat kunnen we allemaal wel een beetje gebruiken. 








woensdag 18 november 2015

Van die momenten
















Soms wil ik, heel kinderachtig misschien, me opsluiten in mijn eigen luchtbel. De rest even vergeten. Dat gaat ook wel noodgedwongen, omdat het dagelijks leven gewoon doorgaat, ook al vergaat de wereld een paar uur rijden verderop in Parijs. Herman van Veen zong er een prachtig liedje over (dat ik vast al eens eerder deelde, maar ach): 

Ik wil niet dat de angst de overhand krijgt, ik wil niet hoeven denken als ik naar een concert ga, of met de trein 'wat als..?'. Ik wil het niet, maar mijn hoofd is in opperste staat van paraatheid. Ik schrik 's nachts wakker van schreeuwende mensen op straat. Ze schreeuwen al jaren onder mijn raam op de terugweg van het café,  maar ik sliep er al een tijdje doorheen. Nu niet. Elke nacht sta ik weer uit het raam te kijken of het allemaal wel goed gaat en of die knal mijn fiets is die omgetrapt werd, of toch iets anders. Niets helpt tegen die paraatheid, geen nieuwsartikel, herdenkingsgebaar, wijze woorden van een slachtoffer of nabestaande of columnist. En geen mens heeft wat aan mijn overprikkelde zenuwsysteem. Daarom kijk ik maar naar mijn kleine bubbel en wat voor moois daaruit komt. Dat helpt. Het ontzenuwt. Sterke kinderen in deze wereld grootbrengen, met liefde voor alles en iedereen om hen heen, dat is volgens mij wat we moeten doen. Het is in ieder geval mijn manier. 


Daarom wat plaatjes van gelukkige momenten, van ergens gewoon zijn, met elkaar. Het waren de laatste dagen van de herfstvakantie, m'n timmerlief was terug naar zijn werk, dus ik ging weer eens over tot een missie-alleen-op-vakantie-met-m'n-trio. We deden alleen dingen waar iedereen zin in had. Dat bleek een klimparcours te zijn door het bos, waar de grote freule zich als een aap door de bomen slingerde. Haar zus stond op de grond haar met  afgrijzen en open mond aan te kijken. Geen haar op haar hoofd dat zij ooit in een boom klimt, veel te hoog. Zij wandelde liever door naar het strand, waar we een hele middag van duinen rolden, kastelen bouwden, pootje baadden en uiteindelijk de zon zagen onder gaan. Terwijl we zo door de branding sjokten, verzuchtte Savine tegen mij 'Dit was denk ik het allerleukste van alle vakanties ooit.' Wat 'dit' was? Ik denk gewoon het zijn, het mooie licht, de zon, het strand, elkaar. Soms is er helemaal niks anders nodig om gelukkig te zijn, dan een hoofd dat gelukkig wíl zijn en van een moment kan genieten. 


dinsdag 10 november 2015

Hieperderpiep en in de gloria! Vierjaardag to the max


Ik ben een beetje moe. Ga dan eens naar bed, hoor ik u denken. Als je moe bent, ga je geen blog zitten tikken, dan ga je slapen. Ja. Daar heeft u helemaal gelijk in. Maar mijn dochter was jarig. En werd vier. VIER! Weet je hoe groot dat is? En hoe levensveranderend dat is? Voor haar, maar ook voor mij. Ik heb nu twee schoolgaande kinderen. En daar moest ik een week lang stiekem om snikken. Hoezo werd mijn kleine kabouter ook ineens een schoolkind? En ik moest deze gebeurtenis ook drie keer vieren. Vandaar dat beetje moe.

 Nou goed. Nu hielpen al die feestjes er wel bij dat de feestvreugde overheerste en niet de melancholie. Bovendien hoefde ik me ook niet te vervelen, want er moest natuurlijk een kado komen, een zelfgemaakt kado. Want dat hebben we nou eenmaal er als een soort traditie in laten sluipen. Ik stikte in de avonduren van de vakantie een tipi in elkaar. Dat klinkt alsof ik dat heel normaal vind, maar dat is natuurlijk niet zo. Ik kan namelijk helemaal niet naaien. Of precies werken, of me aan werkbeschrijvingen houden. En ik twijfel bij elke handeling of ik toch een heel ander ontwerp moet maken. Doodvermoeiend om mij te zijn. En om mij aan te horen in dit helse tipi proces. Het was wel een heel voordelig kado: ik recyclede een kersttafelkleed, de timmerman had nog wat stokken over, economisch voordeel tot en met. Verder raakte ik een naaivoet kwijt (ja dat kan blijkbaar) ging verder met een soort ritsnaaivoetje dat het ook best deed, tornde weer eens wat los, stikte dingen weer aan elkaar en toen stond daar gewoon een wigwam. Minimalistisch en al. Dat was misschien wel de allergrootste overwinning. Dat het ding niet hels gekleurd is met allerlei tirelantijnen. 



Je zou zeggen, klaar! Maar er moest ook nog worden getrakteerd (de lelijkste kabouters ooit!), een verjaardagsshirt worden gemaakt (ook volgens de traditie om half 1 's nachts) en een kabouterfeest worden georganiseerd. Met kaboutermutsen en zo. De naaimachine stond er toch. 






 Het feest was echt allerschattigst. Na elk kado stamelde de jarige: 'dit is precies wat ik wou....'. Die precieze wensen bleken uit een schoffel te bestaan. En knutselpapier. Had ik al eens gezegd dat de kleine freule een fijn kind is? Nou bij deze. Ianthe is een heel, heel fijn kind.

Toen waren er ineens kabouterschatten kwijt en schreef kabouter Spinnenbin ons brieven. De schatten en ook nog paddenstoelen werden weer gevonden, we deden moeilijke spelletjes, kregen nog meer briefjes met boodschappen en eetbare steentjes en kabouterstenen die mee naar huis mochten in een zelfversierd doosje en poffertjes. En een fles wijn toe. (voor mij, weest gerust.) Oh ja, en er was ook een vijfjarige dochter die als een draak om de vijf minuten een krijsbui kreeg. Omdat zij niet alle kado's kreeg, als eerste mocht of heel belangrijk was. Tis me wat hoor, verwend zijn. Dat zag ze uiteindelijk zelf ook wel in toen ze snikkend zei: 'Ik mag altijd alles als eerste he mam, Ianthe nooit. Dat vind ik heel moeilijk.' Toch fijn wat zelfinzicht. En knap ook wel. Nu dat gekrijs nog afleren. 
 Kortom, genoeg feestvreugde voor een jaar. Maar toen kwamen de grote mensen nog. Daar bakte ik nou eens geen taart voor, maar kocht er een (en liet mn timmerlief de rest bakken. Zo ben ik.) Zo sneuvelde er toch een van de verjaardagstradities. Maar serieus, als je mij m'n gang laat gaan, komt er elk jaar een traditie bij, en dan kan ik straks mijn baan opgeven en het hele jaar alleen nog maar feestjes voorbereiden. Dat lijkt ook weer niet de bedoeling. Nou goed, dat met grote mensen bleek ook heel gezellig en daar mocht ik in de openbaarheid wijn drinken, dus dat was weer mooi meegenomen. 
En nu ben ik moe. Is iedereen moe. Want van afscheid nemen van de crèche, beginnen op school en feestvieren word je uiteindelijk onhandelbaar. Hoe kan het dat ik dat ook al weer was vergeten?

(Gelukkig huilt Otto al dagen nachten als ik zijn hand niet vast hou, moet ik nog twee pompoenen in Sint Maarten lampionnen omtoveren, iets met werk en reportages en deadlines doen, het sinterklaasjournaal kijken en de intocht voorbereiden, (dit klinkt als een bijzaak, maar nee echt, dat is het niet. Ik geloof zelfs dat het bovenaan mijn prioriteitenlijst in het leven staat. Ik moet namelijk zorgen dat de freules de spanning aankunnen en dat ik niet al te hard huil van ontroering. En dat Otto leert een pietenmuts op te houden. Echt. Meer is er niet. ) maar ik vermoed dat ik volgende week weer zou moeten kunnen gaan slapen. Tot dan!)