Pagina's

woensdag 29 januari 2014

Miniverbouwing deel #2
















































Waar waren we?
Juist.
We bezaten ineens een huisjesbed.
In een nieuwe kamer voor de oudste freule.
De Timmerman zijn taak zat er op,
het gereedschap kon terug in de kisten.
Mijn glorieuze bijdrage,
het bewoonbaar maken van de kamer,
of kamers, huis, gangen, wat dan ook,
kon van start gaan.
Ik zou eens even mijn stylingtalent gaan toepassen.
Ben ik keigoed in, vooral ook dat opruimen wat er bij komt kijken.
En ik moest achter de naaimasjien,
want een huis heeft gordijnen.

De freule was heel duidelijk geweest:
haar gordijnen zouden roze worden met cakejes.
Ja.
Dus ik troonde haar mee naar de lapjesmarkt
in de veronderstelling haar eens even te laten zien
dat zoiets wanstaltigs niet bestond.
Maar dat ze keuze had uit vele andere beeldige motiefjes.
Bij kraampje drie lag het al...
een grote rol, roze met cakejes.
In haar nopjes stond ze daar
en ik kocht twee meter.
Want, tja wat kon ik tegen zoveel overmacht inbrengen?
Wel sleepte ik de meisjes helemaal tot het einde van de markt mee.
Je weet pas zeker dat je de goede keuze hebt gemaakt
als je alles hebt gezien toch?
Mijn twijfelachtige aard,
ik kan hem niet vroeg genoeg opleggen.

Ik had al een list verzonnen
en die was goed gekeurd.
De roze stof zou aan de binnenkant komen,
(zodat de freule hem extra goed zou kunnen zien, boehahahaha)
voor de buitenkant vonden we rood met witte stippen.
Zo.
Opgelost.
Maar toen zagen we het ineens.
Een veel veel veel mooiere stof.
Met bomen, en vosjes en eekhoorns en alles.
Dralend stond ik daar maar
met al vier meter stof in een tasje.
Voor drie piepkleine gordijntjes.
(meten is voor sufferds)

Nou, van die twijfelachtige aard opleggen
komt ook al niks terecht,
want Savine, de wijze, sprak mij bestraffend toe:
'Maar mamma, het is hier hartstikke druk
en al die mensen vinden deze stof mooi.
Je moet hem niet een andere keer kopen,
want dan is-ie op.
Koop hem nu.'
Ik zei het al: de wijze.
Dus dat deed ik,
en we zouden er een bosdak van maken.

En zoals dat gaat:
alle plannen veranderd,
en nu zijn er bosgordijnen.
En hoor ik niemand meer over cakejes of roze.
(een piepklein stukje gordijn was blijkbaar ook genoeg)

Hoe ik die prachtgordijnen naaide?
Gewoon.
Rechte stukken stof uitknippen
(kunnen mensen dat echt?
of zijn daar trucs voor die mijn oma mij is vergeten te vertellen?)
dan met de goede kanten op elkaar leggen
GOEDE!
ze dus verkeerd tegen elkaar aan stikken,
daar midden in de nacht achter komen,
(omdat je alles zo godvergeten graag in een keer af wil hebben)
de volgende dag een uur lang alles lostornen,
ze zo recht en gelijk mogelijk naaien,
iets met binnenstebuiten omkeren doen,
en nog een tunnel stikken
en dan door een net iets te kort stukje
spiraaldraad halen.
(ik zei het al, meten is voor sufferds)
En ophangen.
Een kind kan de was doen.
Of cakejes verkopen vanuit haar raampje.

(Op mijn fabuleuze styling
kom ik nog wel een keer terug.
Of als we nieuwe boekenkasten hebben
die ergens anders passen
dan in een kinderkamer.
Bovendien vind de 'Wijze'
het vast heerlijk om te ontdekken
zodra ze kan lezen
er meters Nietzsche, Proust, dichtbundels
en andere hoogwaardige literatuur
voor het grijpen staan
naast haar Nijntje boeken.)




dinsdag 28 januari 2014

Miniverbouwing deel #1
















































Mijn Timmerlief moet in een gouden lijstje.
Niet alleen omdat hij op dit moment mijn BTW aangifte aan het doen is,
en de keuken zo gaat opruimen,
maar omdat hij eigenlijk alles doet wat ik vraag.
(Da's niet echt waar, maar het komt aardig in de buurt...)

Zo kregen die zwangerschapshormonen me ineens echt te pakken.
Ik kocht de eerste pakjes, dekens (we hadden er nog maar 4...)
en rompers en die moest ik ergens kwijt.
Een babyhoek wilde ik.
Ergens.
Of we de commode van de oudste freule daarvoor niet konden gebruiken,
opperde ik voorzichtig.
En moest het arme ding niet voordat ze vier werd
in een echt bed gaan slapen,
in plaats van het kleine ledikantje?
Hele reële, niet zulke veeleisende plannen toch?

Hoe we dan toch in een heuse mini verbouwing zijn terecht gekomen,
weet ik ook niet.
Maar op vrijdag trokken we zo maar zeven (7!) kasten van hun plek
inclusief inhoud,
haalden we een oud stapelbedje bij opa en oma op,
kwam Timmerlief toch ook maar met een aanhanger steigerhout thuis
en maakten we 's avonds een plan.
Een bed.
Dat werd niet dat kant en klare bedje.
'Als je vader timmerman is, kun je toch niet in een gewoon bed slapen?'
Zijn woorden, niet de mijne hoor!

En dus kwam er een huisjesbed.
De freule hielp alle uren mee,
zat bij 'de Mier' met de werkmannen koffie te drinken
terwijl pappa de boel op maat zaagde,
gaf alle schroefjes aan
en blies vrolijk het zaagsel in hoeken en kieren.
En na een dag
hadden ze gewoon samen een bed gebouwd.

Ik val nog steeds van verbazing achterover.
Een dag!
Zo mooi!
Dat kan-ie gewoon!
En ben stinkend jaloers.
Ik wil ook zo'n bedstee!!!
Dag twee kwam een inbouwkast erbij
(er was toch hout over)
en werd het huis enigszins weer bewoonbaar gemaakt.
(E-NIGS-ZINS...7 kasten, waarom?!)

Zondagavond was het dan zover,
het bed ging in gebruik genomen worden.
Sereen zaten de meisjes nog samen een boekje te lezen
op het nieuwe bankje.
(Doen ze nooit, zeldzame neveneffecten zo'n nieuwe kamer...)
En zo gebeurde het
dat niet de freule
maar de Timmerman
het eerste slaapje in het huisjesbed deed...


vrijdag 24 januari 2014

Om te snoepen











































Januari is niet mijn maand.
Het is donker en treurig.
Daarom gaf ik mijzelf een kado
om deze deprimerende wintermaanden door te komen.
Twee heerlijke softboxen vol daglicht
stonden met de postbode op de stoep.
Ik maakte er al een (nog geheime) zonnige en vrolijke reportage mee
waar ik hopelijk snel meer van kan laten zien.
En deze foto's, 's avonds laat in de keuken.
Tis jammer dat m'n hulpkok
zo akelig winters bleek is
anders zou je bijna denken dat het voorjaar al is aangebroken!

Ook binnenkort het recept voor deze cakejes in een potje
want ook die komen (in geïllustreerde vorm) op een heel mooie productie
die nu bij de drukker ligt!
Ik kan niet wachten!

maandag 20 januari 2014

In m'n uppie, voor Kleine Sam





































Ik zei het al
vorige week liep alles in de soep.
Timmerlief weg
piesende poes en zieke zusjes
(en nog een heleboel klein leed,
maar dat zal ik jullie besparen...)
en gelukkig een heleboel hulp
van lieve familie en vrienden.
Ik schreef er hier (klik) over voor Kleine Sam.

Nu is het weer goed,
natuurlijk.
De dag dat vaderlief
weer voet op de drempel zette
begonnen de freules weer te eten en te slapen.
Zo gaan die dingen.


zondag 12 januari 2014

In de soep
















































Terwijl hier thuis dingen in de soep dreigen te lopen
waarover later meer
als ze weer uit de soep zijn bijvoorbeeld,
denk ik al in en uit ademend maar eens terug aan onze vakantie.
Een week/eeuwigheid geleden alweer...
Maar wat is die frisse Texelse waddenlucht toch fijn!

dinsdag 7 januari 2014

Geinig!



Dat is nou geinig...
Zoek ik op mijn telefoon naar plaatjes
staat dit er ineens tussen.
Of geinig, beetje eng wel.
Ik heb dit niet gemaakt.
Dat deed Google voor me.
Zonder dat ik dat vroeg.
Nou ja, dank.
Een jaaroverzicht.
Soort van...

maandag 6 januari 2014

Hoera voor 2014!




 



Op Texel woei 2013 weg.
Dat was fijn.
De laatste dagen van het jaar
wandelend doorbrengen
met opa en oma
die ons zo op de valreep
nog een avondje uit met z'n tweeën gunden.
Dat stond toch al maanden op de 'to do' lijst.
Net op tijd konden we 'naar de bios' afvinken.
We zagen Soof, die moet u ook allen zien hoor.

Opa en oma ruilden we in voor de familie Bakker.
Ik bakte (nee, niet zij, al zou je dat naamsgewijs denken)
zo'n zestig appelflappen in het schuurtje.
Daar vermaakte ik me opperbest
tussen mijn opa's oude regenjas, mattenklopper en keurig gerangschikte gereedschapjes.
Na de helft van die flappen verorberd te hebben
en de 50 oliebollen die er ook waren,
en ook nog een kaasplankje
en kaasfondue
kon geen mens meer normaal denken van al dat vet.
Dus wauwelden we wat over het afsluiten van dit jaar
en wat de toekomst brenge moge.

2014 stormde ons enigszins nat het gezicht in.
Laten we het verfrissend noemen.
Het belooft toch een bijzonder mooi jaar te worden.
Straks zitten we met nog meer op een bankje in de duinen,
dat is me toch wat.
Je zou er bijna sentimenteel van worden...







Uitbuiken













































Ik snap wel waarom zoveel mensen
het nieuwe jaar met diëten beginnen.
Wij zijn nog steeds aan het uitbuiken van alle kerstdiners.
Al heeft dat in mijn geval weinig zin...
Of juist wel, ik buik elke dag verder uit
dat is natuurlijk de bedoeling,
maar zoveel in twee weken ook weer niet.

Nu is het Driekoningen is
(nog een uur)
mogen de laatste kerstvakantieoprispingen nog.
Nog net.
Zelf kan ik geen kerstversiering meer zien.
Dus toen ik gisteren na zeven uur
inpakken, schoonmaken, ontruimen en uitpakken
thuis kwam,
zetelde ik niet op de bank,
maar ging ik de kerstboom te lijf.
Hij verdween vandaag treurig in de vuilniswagen.
Ianthe moest er een beetje van huilen...
'Ikke zo gezellig de kerstboom,'pruilde het arme ding.
Maar goed,
ze weigerde ook al de auto uit te gaan
omdat: 'Ikke nog op vakantie blijven. Ikke zo leuk!'
Ik weet ook niet van wie ze dat soort sentimentaliteit heeft...