Hier volgt een stuk dat van elk restje koelbloedigheid en schaamteloosheid is gespeend. Het ging zo:
Maandagochtend, mijn favoriete deel van de week, het was koud, ik had de kinderen onder luid protest de deur uitgewerkt en ging heel even bijkomen van de dingen des levens. Zoals twee keer in een week in het ziekenhuis met een kind belanden. Ook ging ik een nieuw doel voor mezelf vinden, met veel opdrachten en een uitdaging en meer van die dingen waar mijn brein over tobt als het januari is. Dat bijkomen gaat altijd op dezelfde manier. Kachel even opstoken, lekkere koffie voor mezelf maken, de krant uit elkaar trekken totdat ik de column op de achterpagina van de Volkskrant te pakken heb. Het liefst Aaf Brandt Corstius. Want die vind ik leuk, heel leuk. Ze schrijft namelijk meestal wat ik denk. Of zou willen denken. Of beter nog: had moeten denken en had willen schrijven.
Ik begon te lezen en moest glimlachen. Het stukje ging over Instagram en dat Aaf daar met een klein gevolg foto's van kinderen mag delen en emoji's met hartjesogen kan gebruiken. Dat wíst ik al, want ik zit in haar kleine gevolg. Daar belandde ik op een wonderlijke manier die ik me niet meer helemaal voor de geest kan halen, zoals dat gaat met Sociale Media, waar je diep in iemands timeline kan verdwalen en zo op leuke mensen stuit. Wat ik nog wel weet is het moment dat zij terug volgde. Ik liep in een duinpan op Texel en moest een vreugdedansje onderdrukken. Dat vind ik ook eng van mezelf ja, dat ik de plek en het moment nog weet.
Ik worstelde een tijdje met de gedragscode van hoe dat nou werkt met het volgen van een bekend iemand. Je kunt niet elke foto gaan zitten liken, want dan lijk je een freak zonder eigen leven. Je kunt niet zomaar het eerste beste commentaar dat je te binnen schiet posten, want halló, het is Aaf. Bovendien, zij zit toch niet op een commentaar te wachten van een wildvreemde vrouw uit Utrecht?
Maar zoals dat gaat, na een tijdje wen je er aan dat er foto's langskomen van iemand die je graag leest. En je vergeet je eigen opgelegde regels en zegt dan per ongeluk onder een foto iets van 'grappig!' of 'hahaha!' of 'Hé, die kachel heb ik ook!' Dat doen mensen op Instagram. Zo tipte ik Aaf eens mijn VVV hoogtepunten van Texel: kokosmakronen halen bij bakker Timmer (deed oma altijd) en naar de ballenbak in de Scapino als het regent. (Ze kocht die makronen nog ook!) Ik haalde naar aanleiding van een column over pizzeria's speciaal Italiaans bier voor onze flinterdunne pizza- avond, omdat ik het wel een goede grap vond daar een foto van te posten.
Terug naar maandagochtend, de krant voor de kachel. Er kwam een zin: 'Van mijn bescheiden schare Instavrienden ken ik de meesten in het echt en zijn er een paar die ik zomaar tegen het virtuele lijf ben gelopen.' Haha dacht ik. En toen volgde deze zin: 'Een vrouw uit Utrecht die dezelfde houtkachel heeft als ik.' DAT. BEN. IK! DAT MOET WEL! HOEVEEL VROUWEN WONEN ER NOU IN UTRECHT MET DEZELFDE KACHEL? Mijn brein explodeerde heel even.
Wat daarna kwam, had ik niet kunnen vermoeden. De rest van het stuk ging namelijk over een andere vrouw die ze ook zomaar tegen het virtuele lijf was gelopen: instafenomeen Liesbeth Rasker. En daar explodeerde ik weer! Want! Liesbeth verdient niet alleen zo'n heel erg leuk stukje omdat ze knap en grappig is en briljant kan schrijven, Liesbeth kén ik ook. In het echt. Van vroeger toen ik nog vaak een ponymeisje en trol was en Liesbeth ook. (Liesbeth was trouwens nooit trol, maar altijd prinses. Natuurlijk.) Dat kon Aaf helemaal niet weten. Ook wist ze niet dat we praktisch familie zijn, want onze katten hebben dezelfde moeder. En we hadden vroeger dezelfde lievelingspony. #lucky4evah. Nou vraag ik je, dat is toch te toevallig?
Zo werd maandag ineens een hele leuke dag. Het voelde een beetje als de doorbraak waar ik op had zitten wachten: ik stond in de Volkskrant. Een stukje duiding in mijn leven. Kijk Liesbeth mag dan geroemd worden om alles wat ze is en doet, ik ben gewoon een vrouw uit Utrecht met een houtkachel. Dat helpt hoor, als alles tegenzit. Dat je dan gewoon even kan denken 'maar ik ben die vrouw uit de krant met dezelfde houtkachel als Aaf.' Mensen met dezelfde houtkachels zijn toch een soort van virtuele BFF's. Lijkt me.
