Pagina's

donderdag 23 april 2015

100 x waar ik sta

Ik kijk best vaak naar beneden. Dat heeft praktische redenen, wil ik niet tien keer per dag struikelen over kruipende baby's, rondslingerende loopfietsjes of strategisch neergegooide schooltassen. Toen ging ik een uitdaging aan, een fotoproject. Op Instagram ging ik, samen met tientallen andere mensen honderd dagen lang mijn voeten op de foto zetten. Tenminste, dat was mijn interpretatie van #100daysof_fromwhereistand. 100 x kijken waar ik sta. En dan niet uit praktisch oogpunt, maar uit esthetisch oogpunt. Anderen maakten mooie stillevens van spullen rond hun voeten, of vonden elke dag een prachtige vloer om op te staan. Ik niet. Dit is wat ik zag:













Duizelingwekkend hè? Honderd dagen mijn voeten... Van een ziek jongetje in het ziekenhuis, tot fijne speeltafereeltjes, van dierentuinen, speeltuinen, moestuinen, zwembaden, schoolpleinen, tot een skivakantie. Een afgeknipte vlecht, een reuzen Nijntje, een nieuwe piano, een schoenenverzameling en uiteindelijk vooral heel veel lieve kindergezichtjes. Tot slot een dubbele mijlpaal: foto 100 en Otto die al juichend per ongeluk voor het eerst los staat. 

Dit zijn mijn lievelings plaatjes: 















Zo. En dan ben ik nu erg blij dat ik niet elke ochtend meer over m'n schoenenkeuze verder hoef na te denken dan 'past dit bij mijn outfit?' in plaats van 'heb ik deze schoenen niet al tien foto's achter elkaar aan?' Honderd dagen is lang hoor. Hoe vaak ik niet in het half duister 's avonds dacht: 'Shit! Mijn voeten vergeten!' En dan wanhopig met een willekeurig voorwerp (een knutselwerk. Een tekening. Een poes. Een traktatie.) op de foto poogde te zetten. Waarom? Dat vroeg ik mezelf ook vaak af. Waarom eigenlijk? Punt 1: dat had ik met mezelf afgesproken. Punt 2: ik vind het leuk om bij andere mensen te zien waar hun voeten staan. 

Toen ik gister alle 102 foto's (ik ben kennelijk niet zo goed in tot 100 tellen) in een filmpje plakte, schoot er een liedje door mijn hoofd. 'Ga in mijn schoenen staan' van De Dijk. Vond ik er mooi bij passen. Maar tegelijkertijd zette het me aan het denken. Zou er nog een hoger doel te verzinnen zijn voor mijn letterlijke standpunt van de afgelopen honderd dagen? Niet dat ik een statement had proberen te maken met mijn voeten, het was meer wat me voor de voeten kwam (hahaha).



En toch kwam ik zo wel bij het échte antwoord op het waarom van mijn voetenfoto's: 'Had je mijn schoenen aan, wat had jij gedaan?' Zoals Huub van der Lubbe zo mooi zingt. Als we onszelf nou eens wat vaker die vraag stellen, zou het volgens mij een stuk beter gaan met de mensheid. Amen. 

 Hier het hele liedje:  


Geen opmerkingen:

Een reactie posten