Pagina's

donderdag 9 april 2015

Een hand vol


Ik voel me een nieuwbakken moeder. Zo eentje die alles nog moet uitvinden, hoe dat nou werkt een kind grootbrengen. Maar nieuwbakken, nah. Noem me maar eerder een zeer slome leerling. Vandaag vierde ik namelijk mijn eerste moeder-lustrum. Vijf hele jaren oud is die grote Savine ineens. Ik weet echt niet wanneer dat is gebeurd. Ik kan me nog herinneren hoe de moestuin rook, toen daar m'n vliezen braken. Ik weet nog hoe ik een week later voor het eerst met baby buiten de bloesemende bomen zo overweldigend vond. Het eerste badje, de gebroken nachten, de eerste stapjes, woordjes, alles weet, voel en ruik ik nog. Alsof het eergisteren was. 


Maar het allergekste vind ik dat ik zelf nog weet dat ik vijf werd. Ik had een roze jurk, de allermooiste verjaardagskroon, en rolschaatsen. Ik was met dat alles intens gelukkig. Ik weet het nog, en daarmee was ik al heel erg ik. Die herinnering hoort bij mij. Dat hele kleine kindje dat ik ooit kreeg, is Savine vanaf nu echt niet meer. Ze maakt nu eigen herinneringen die ze niet meer zal vergeten. Ze is zichzelf al geworden en kan dat nu alleen nog maar meer worden. 



Nou goed, deze sentimentele oude moeder moet duidelijk naar bed. Maar niet voordat ik heb verteld hoe het kwam dat er in mijn woonkamer ineens een immens roze- paars oorbellenwinkeltje kwam te staan. Dat ging zo: er moest een kado komen. Nee, een Kado. En tot nu toe is het ons gelukt om de freules voor elke verjaardag iets te geven wat we zelf hebben gemaakt. Dit jaar liet ik het aan mijn Timmerman over. Hij trok met twee werkvrouwen naar 'de Mier' (zijn werk dus) om iets te maken wat ik zo ongeveer omschreef als: 'leuk een klein soort keukentje voor in de tuin. Gewoon een plank waar we een bakje water in kunnen hangen weet je wel?' Dat soort omschrijvingen moet je dus nooit, NOOIT aan een timmerman geven. Die begrijpen daar niks van en gaan dan met enorme platen hout in een enorme werkplaats aan de gang. En dan bouwen ze iets enorms. En onze tuin is heel erg, ehm, petite. 


Het keukentje werd dus een oorbellenwinkeltje. Dat krijg je als je de grote freule het zelf laat verzinnen. Nog iets wat je dus NOOIT moet doen. En toen vroeg de Timmerman: 'moet er niet ook wat verf op?' Dat moet je ook NOOIT aan twee meisjes vragen. Er moest dus roze op. En paars. Ze schilderden het wel helemaal zelf. En zonder knoeien. Dat moet ik ze nageven. Al kreeg m'n lief wel een hartaanval toen de kleine freule het voor elkaar kreeg om een kleine emmer verf in een grote emmer verf te laten vallen. Heeft- ie ook weer allemaal zelf opgeruimd, dus daar had ik dan weer niet zoveel last van. Toen bleek het kleine 'dingetje' voor in de tuin niet meer in de auto te passen en moesten er hele bussen aan te pas komen om het bouwwerk te vervoeren. En uiteindelijk staat het Kado dus niet in de tuin, maar in de woonkamer. We moeten er maar heel veel van gaan houden. De liefde spat er wel vanaf, dus zoals dat gaat willen we er straks natuurlijk nooit meer vanaf. 


Toen we toch zo lekker alles zelf aan het maken waren, bakten we ook nog maar eens (overheerlijke) zoete popcorn om uit te delen. Met stip de allergoedkoopste traktatie ooit. Men neme: een pak koffiefilters, wat stempels, een zakje maiskorrels, een klont boter, een lepel suiker en een lepel honing. Klaar. Ongeveer. Dertig zakjes maken is veeeeeel. Maar goed, slapen is toch zwaar overschat, dus toen bleef er ook nog tijd over om een verjaardagsshirt in elkaar te klussen. Ze hield hem bijna een dag aan. Toen kwam oma. Met een jurk. Dus daar ging de prinses, op naar haar favoriete hobby: verkleden. En taart eten. Hieperdepiep! Nog twee feestjes te gaan... 




Geen opmerkingen:

Een reactie posten