Goed. Het slaat helemaal nergens op dit blogje. Maar het staat al wéken klaar. Nee, máánden. Van toen we nog in de kou en winter zaten. Van toen wintersport bij het seizoen paste. Maar ja. De knop 'publiceren' indrukken, was nog niet gelukt. Dus excuus. Misschien lijkt het weer vandaag beter als je bedenkt dat je ook in de sneeuw had kunnen zitten. Ofzo.
(Het is een beetje als de was na de vakantie. Die krijg ik ook altijd wekenlang niet weggewerkt. Zo is het ook met die foto's...)
(Het is een beetje als de was na de vakantie. Die krijg ik ook altijd wekenlang niet weggewerkt. Zo is het ook met die foto's...)
Goed. Een eeuw geleden gingen we dus skiën. Met twee freules. Daar ging een heleboel een getwijfel aan vooraf. Vooral het schrikbeeld dat ik heftig zwetend in een dik skipak in een donkere skilocker ruimte naar lichtknopjes aan het zoeken was, onderwijl gevallen wantjes uit een plasje gesmolten sneeuw vissend, en onwillige kinderen insmerend terwijl ik een stapel ski's en stokken niet probeer om te laten vallen, hield me wat tegen. Het gedoe. Maar we gingen toch. Wat je weet: sneeuw, zon, van bergen af glijden is het leukste wat er maar is. Vind ik dan.
En weet je wat? Dat bleken die freules ook ineens te vinden! Met hun toen nog vier en vijf jaar. De eerste dag was er nog wat paniek en gegil en gedram op de piste. Maar eenmaal tussen onze benen in geklemd zoefden we gezellig naar beneden. Dag twee begonnen de klasjes. Ik zag al weer van die doemtaferelen voor me met dramatisch huilende kinderen die de hele dag bevroren op een hellinkje sneeuw geplakt zouden liggen. Nou niks hoor. Dag twee konden die freules gewoon skiën. De een werd subiet gepromoveerd tot 'sneeuwvlok' en mocht de skilift in en de piste op. De ander leerde remmen. Wat niet overbodig bleek later die week, toen ze zich met doodsverachting van elke helling recht naar beneden liet donderen.
En zo gingen dag drie, vier en vijf en zes voorbij. Het was fantastisch. 's Ochtends met z'n tweetjes op pad, 's middags met elkaar zingend in een treintje de berg af. Dat had ik nooit, nooit, NOOIT! kunnen denken. Dat ze het gewoon even leuk zouden vinden als wij. Dat ze bochten zouden kunnen draaien en remmen en in liften stappen en niks eng vinden. Ik weet dat ouders hun kinderen altijd fantastisch vinden. (Nee, meestal). Maar zo uit mijn voegen barstend van trots was ik nog nooit geweest. Wat een knappe kinderen! En zo leuk en gezellig ook. Er ging er ook nog een helemaal alleen 'lait' halen in de Franse supermarkt. En ze zaten ook nog uren in bad (met hun slee) zoet te spelen. En een ander vrat elke Franse kaas onder onze neus vandaan. Nee, ze leken echt ineens heel erg leuk die meisjes.
Zo stonden we dus een week lang jubelend van geluk op een berg in de kou. Das goed voor een mens.
