Pagina's

woensdag 14 oktober 2015

Daar gaat ze...



Vandaag was zo'n dag waar al maandenlang voor wordt afgeteld. Waar we kalenders vol stickers voor hebben geplakt. Een dag die je wist dat zou komen. En hij was eindelijk daar. Ianthe mocht voor het eerst wennen op school. Kijk, de vorige keer dat er zo'n dag was, ging niet alleen Savine wennen. Wij gingen ook wennen. Als nieuwbakken schoolouders. We waren minstens net zo zenuwachtig als de verse kleuter. En deden er een jaar over om ons te schikken in het strikte schoolregime van het op tijd komen, brooddozen inpakken en het immer denken aan de eindeloze benodigdhedenlijst met 'vandaag nemen de kleuters een speelgoedje/bloem/vakantieschelp/lege jampot/euritmietjes/bloemenkrans/uitgeholde pompoen/hun lievelings voorleesboek mee'. Kortom, we zijn zelf een beetje tot de oudste kleuters gaan behoren zoals dat heet. Maar vandaag kwam er een nieuw kleutertje bij. 

Sjonge, ik kan me de vorige wendag nog goed herinneren; hyperzenuwachtig kind, dat intens verlegen werd en daarna kapot was.(dacht ik, maar ik las het net na, maar bleek ik toch het meeste weer vergeten te zijn hoor. Alleen die buien. Maar ach, die heeft ze nog steeds.)  Vandaag was het tegenovergestelde. Nou wist ik al dat de zusjes niet op elkaar lijken. Maar dat het voor een tweede kind zo anders kan zijn om zo'n grote stap te nemen wist ik niet. Daarom, een dagverslag. Want zeg nou zelf. Wanneer ga je nog een keer in je leven voor het eerst naar school?

Vanochtend. De kleren liggen klaar. Vandaag is niet alleen wendag, de schoolfotograaf komt ook nog eens. Dus iets matchends en zonder vlekken is gewenst. De kleine freule weigert net als elke ochtend om 1. uit bed te komen ('Het is zo lekker warm!') en 2. andere kleding dan haar pyjama aan te trekken ('Koud!KOUD! Kooooouuuuuddd. Neeeeeee!') maar uiteindelijk slagen we er toch in om zonder al te veel geweld (grapje. GRAPJE) het kleine ding in kleren te proppen. Het maakt haar niet uit, als ze het maar niet zelf hoeft te doen. Wonder boven wonder: haren borstelen en vlechten en ontbijten gaat bij wijze van uitzondering zonder protest. Ze huppelt en vliegt en is dolgelukkig met haar ingepakte rugzak. 

Kijk. Zo ging ons zonnetje de deur uit: 

 En zo zonnig haalde ik haar ook weer op... 

Al begon ze niet zo stoer en zelfverzekerd. Dralend bij de jassen, een duim in haar mond in de kring. Haar ogen puilden bijna uit haar hoofd om alles in zich op te nemen. De namen, de liedjes, de gebaren...


Maar toen had Ianthe geluk. Vader/timmerlief had een vertelstaf gemaakt voor in de klas. Nu moest hij natuurlijk wel vertellen hoe hij aan die staf kwam. Een mannetje in het bos gaf hem de gouden bol bovenop de staf. Die blijft alleen glimmen als je hem elke dag een verhaal vertelt. En de tak komt van een oeroude boom die alles al een keer gehoord heeft. Nu zou je zeggen, een spannend verhaal, de klas onder de indruk, je zit voor het eerst in de kring en dan hou je je op de achtergrond. Nou ja, dat deed de kleine freule dus niet. Ze voelde zich wel thuis. Zo'n verhaal hoort ze dagelijks, dus van enthousiasme sprong ze maar eens een paar keer van haar stoel en vertelde even de hele klas hoe we die oude tak nou toch hadden gevonden. 

En zo maar, alsof het doodnormaal was, stond ze daarna op om met haar zus deeg te kneden voor de broodjes die ze in de klas gingen bakken. Ik wierp haar nog maar eens een kus toe en droop af, naar huis. Dat was dat. 



Drie uur later kreeg ik me toch op m'n kop dat ik er alweer was! Bovendien had ze een speelafspraak gemaakt, dus hoe moest dat nou toch?  

Op de weg terug naar huis zei ze achterop de fiets: 'Mam, mag ik zo alles vertellen wat ik heb beleefd?' Arm ding. Al anderhalf jaar hoort ze de verhalen van haar zus aan, al anderhalf jaar vraagt niemand aan haar met wie ze heeft gespeeld en wat ze heeft gedaan. Het is haar beurt. Minutieus vertelde ze haar dag. Van de appel die de juf tot een ster omtoverde, van de vriendin die ze gemaakt had (haar doel is het leven is volgens mij vooral om alle meisjes waar Savine niet meer speelt tot haar vriendin te bombarderen) waar ze buiten mee ijselfje had gespeeld (dan moet je dansen en zweven) tot aan het maken van een brood toe. Het was geen opgave, maar een verrijking. Ze hoort erbij, ze snapt het en heeft me er toch een partijtje zin in! 



Omdat bijzondere dagen goed gevierd moeten worden, gingen we 's middags high tea-en bij onze kachel. Geen geschreeuw, niks hysterisch, geen kapot meisje. Twee vrolijke gezellige dochters.

De enige die echt moet wennen is dus wederom: Moeder. Aan haar superknappe dochter, die het gewoon wel even allemaal doet. Sjonge...


Geen opmerkingen:

Een reactie posten