Driedubbelzien

De laatste maand van het jaar is ingegaan.
En ook wel de meest krankzinnig drukke week van het jaar.
Sint, heel veel werk, nog meer Sint, adventtijd, en een eindeloze lijst met dingen die ik wil.
Het stemt me melancholisch dat alles zo snel voorbij gaat.

Ineens zag ik Otto
hoe groot hij alweer is.
(ik zag hem niet ineens,
ik zie hem heel veel,
maar ik zág het ineens.
Een jongetje, het baby-ige er alweer bijna af)

Ik bedacht me dat ik al heel lang de 'dubbelzien' foto  (klik) wilde maken
die ik van de meisjes maakte
in het pakje dat ik vroeger ook aan had.
Zij waren ruim 8 maanden toen ik dat deed.
Otto wurmde ik er nog net in
voor straf poepte hij het na de foto
tot de nek vol.

Zoals dat gaat met een derde
moeten dingen snel tussendoor
is er geen tijd meer voor een uitgebreide fotoshoot.
Het ging zo:
Twee zussen zet ik buiten op de stoep.
Wachtend tot we boodschappen zouden gaan doen.
In de gang prop ik baby in een krat
maak er snel een tiental bewogen foto's van
bedenk dat die andere twee dezelfde achtergrond hadden.
bedenk dat dat boven was
en bedenk dat ik niet naar boven kan lopen als de freules buiten staan
bedenk me dan dat het al lang leuk is
als er gewoon een foto van Otto met pak en krat is
en geef het op.
(Dit ook omdat er ondertussen buiten iemand van de fiets gevallen is
binnen baby op de tocht staat
en zus twee heel lief knuffels in het krat gaat proppen.)

Driedubbel zien is dus wat overdreven.
Maar overweldigend vind ik deze foto's wel.
Als je ze zo op een rijtje zet,
zie ik het pas.
Ik heb gewoon drie mensjes op de wereld gezet.
Poeh!

(de decembertranen wijt ik nog steeds aan de hormonen.
Hoe lang mag ik dat nog blijven doen?)