Als je de vorige post leest, dan zou je bijna denken dat de grote freule niet mee was op vakantie. Niets is minder waar. Maar de grote freule zou de grote freule niet zijn, als ze niet met haar eigen projectjes bezig was. Zoals ekster spelen op het strand. En daar dan ook daadwerkelijk een roze Lacoste portemonnee vinden, muntjes om het ding te vullen onder de strandbedjes opgraven en op strooptocht gaan voor de mooiste stenen. Dan blijft er dus nauwelijks tijd over om geitjes te aaien. Ook bij het appartement was madame bezig. Of ze ging in haar uppie brood halen, onderweg een straathond verzorgen en een veldboeket plukken. Of ze dook het zwembad in, om daar pas uren later weer uit te komen. Zonder zwemdiploma. En zonder bandjes. Want als je zelf vindt dat je kunt zwemmen, nou, dan kun je dat ook. Maar, we hadden ook een gezamenlijk project: foto's maken.
Een diep gekoesterde wens van de grote freule is een kidizoomer, of hoe zo'n hels gekleurd plastic apparaat ook mag heten waar kinderen foto's mee kunnen maken. Nou ja, die krijgt ze dus niet. Maar wel nam ik voor haar mijn oude compact camera mee op vakantie. Ik legde haar wat foto beginselen uit, zoals: kijk wat je mooi vindt om op de foto te zetten. En verzin eens een goede plek om een foto te nemen. Is dat van bovenaf of juist van beneden? Tot zover de interesse van de zes jarige, we moesten op pad.
Dus dat gingen we, met z'n tweeën op avonturentocht, zoals we het noemden. Beiden gewapend met een camera. En zij met een springtouw om haar middel. Want dat heb je nodig als je de Turkse bergen in gaat. En een lange broek en dichte schoenen. Ik lachte schamper om dit overdreven gedoe van mijn kind. Maar daar kwam ik na vijf minuten al op terug. Hoe kan het ook anders, Savine heeft altijd gelijk. Daar bleef ze me de hele weg aan herinneren. Zodra ik mijn benen open haalde aan een rots of gemene plant met stekels ('Ik zei toch dat je een lange broek aan moest!'), toen ik vast zat in de modder ('Had je maar goede schoenen aan moeten doen!') of toen ik uitgleed over rotsen en een stukje naar beneden kletterde ('Daar heb ik toch dat touw voor, zodat we elkaar kunnen vasthouden!'). Ja, het was volstrekt onduidelijk wie van ons twee de ouderlijke macht verdiende. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat we diep in de penarie raakten en dat zij ons daar uithaalde. Nou ja, zei ik maar de hele tijd, anders wordt het ook maar een avonturentocht van niks... Je moet toch wat om je vege lijf als ouder te redden.
Nou goed, we sloegen het eerste beste pad in dat we tegen kwamen en het was meteen fantastisch. We stonden tussen de bananenbomen, liepen langs hete kassen vol joekels van aubergines en klommen over een moerbei heen. We hadden het springtouw nodig om een moeilijke kloof af te dalen en niet uit te glijden. Er waren bloemen, vreemde rode beestjes, stenen, velden vol hoog gras en gekke hutjes waar de boeren die het land bewerkten hun dutjes deden. Het was heerlijk. Heet en heerlijk. We klommen nog maar eens over een rots en vonden een paadje naar beneden. Onderaan bleek een riviertje te stromen. We voelden ons echte avonturiers. So far so good. Ik had zelfs iets lekkers voor onderweg meegenomen.
Maar toen moesten we maar weer eens terug. Avonturiers bewandelen nooit twee keer hetzelfde pad, dus we vonden een andere route omhoog. Op een rotsachtige vlakte kwamen we uit. Vlak naast het appartementencomplex en naast de weg die we als eerste hadden ingeslagen. Er was alleen een klein probleempje. Die weg konden we niet bereiken. Wegens ondoordringbare woestenij en een gapend diep dal. De 'Ik zei toch dat je naar mij moest luisteren's waren niet van de lucht. Inmiddels konden we het begaanbare pad terug naar de rivier ook niet meer vinden. Penarie dus. Dikke vette hete penarie. We vergaten zelfs helemaal foto's te maken van de hachelijke situatie's waarin we ons vanaf dat moment stortten. Zoals het moment dat Savine aan haar roze springtouwtje bungelde om zo een woest gladde steentjes afgrond af te dalen. Of hoe we door een boomgaard kropen. Door de bosjes worstelden en daar allemaal rare striemen en bulten aan over hielden. En hoe we uiteindelijk toch de weg terug bereikten, allemaal dankzij de dapperheid en doortastendheid van de grote freule.
(Ik wou dat ze bij me was geweest toen ik ooit als student in een ander hachelijk avontuur op een berg terecht was gekomen, al was dat een avontuur met sneeuw midden in de nacht bovenin de Alpen, waar een reddingsteam uit Grenoble aan te pas moest komen. Daarover ooit meer. Of niet. Sommige dingen hoef je niet te vaak op te rakelen.)
Eenmaal weer terug in Nederland, bedacht ik me dat ik nooit meer naar de foto's van Savine had gekeken. Wat vond zij nou de moeite waard om vast te leggen? Dat waren een paar ehm, interessante natuurfoto's zoals: het rode beestje in de modder...
De rots...
En nog wat vage plaatjes met in de verte een beestje erop. Maar dat was niet alles. Er stonden nog zeker vijftig heel andere plaatjes op. Allemaal vergelijkbaar met deze:
Heel, heel, heel veel lekker zoet Turks snoep en taartjes. Waarom ze die foto's had gemaakt, vroeg ik haar. Dat bleek heel simpel: 'Zodat pappa weet hoe hij dat moet maken.' Aha.
De meest geniale foto's vond ik die waar ze per ongeluk zelf op staat:
Het ontroerde me, de blik van mijn meisje, mijn dappere, stoere, eigengereide, heerlijke kind. Wat een geluk dat ze me vaak mee neemt op haar avonturen. God, wat hoop ik intens dat ze dat nog heel lang blijft doen.
(Deze foto is met haar cameraatje volgens haar aanwijzingen gemaakt. Ik hou er van. )
Geweldig! Die laatste is echt tof! Weet je wat stiekem een beetje een droom van mij is? Kinderen leren fotograferen. Of in ieder geval iets met kinderen en workshops en camera's. Ik weet iemand op IG die dat in australie doet. En als ik er dan nog een beetje avontuur bij cadeau krijg....
BeantwoordenVerwijderen