Pagina's

maandag 4 januari 2016

Glittertje



Hij zit er weer op. De eerste maandag van het jaar. Ik had er onnoemelijk veel zin in, u kent mij. Lekker weer op tijd op, boterhammen smeren, schooltassen klaarzetten en iedereen weer in het ritme. Precies alle dingen waar ik van hou. Zucht. Het is gelukt hoor, ik leef nog, daar niet van, maar hóe?! 
Het begon al gisteravond. 23.00 uur. Bijna had ik me aan mijn goede voornemen gehouden, op tijd naar bed gaan. Voor de zekerheid wierp ik nog een blik in mijn agenda, die naar mijn weten een blanco maandag voor me in het verschiet had, wat goed uitkwam aangezien oppasoma niet kon. MAAR TOEN STOND ER OM 9.15 EEN INTERVIEW. Ik kreeg nog net geen hyperventilatie. En ik kreeg ook niemand meer te pakken. 
Dus. Maandagochtend. Gillende kinderen in kleren wurmen die ze niet aan willen, check. Pap maken die alleen uitgespuugd en over tafel gesmeerd wordt, check. Haren kammen bij gillende meisjes die per se geen staart in willen, maar wat toch moet in verband met mijn inmiddels diepgewortelde luizentrauma, check. En toen ook nog een oplossing verzinnen voor het oppas dan wel interview probleem. Bleek dat het best een uitkomst is een kiene freule in ons midden te hebben, die de dingen in het leven wel nauwgezet regelt: 'Mam, dan kun je toch gewoon de crèche bellen of hij daar niet even mag spelen?' Oh ja. En het kon nog ook. We waren ook nipt op tijd op school. Op de terugweg hoefde ik maar een noodmanoeuvre uit te voeren om niet onder een auto te komen, en werd ik maar een keer aangereden door een luid vloekende fietser, terwijl ik stil voor het stoplicht stond te wachten, dus het leek een rustige ochtendspits te worden.  

Bij het interview kwam ik maar een half uur te laat aan en verdwaalde ik maar drie keer in de krochten van Leidse Rijn, dus ook daar kreeg ik net geen zenuwinzinking van. De terugweg bleek nog ingewikkelder dan de heenweg, maar net voordat ik de dames weer van school moest ophalen, bleek ik weer in Utrecht te zijn. Overleefd. Hoppa. 


Op het schoolraam zat het dagverslag van de klas geplakt. Met van ieder kind een quote wat hij of zij over de vakantie had verteld. Ianthe was denk ik vergeten dat we naar een huwelijk, muziekfestival en dierentuin zijn geweest. Ik denk ook dat ze drie kerstdiners en een oud en nieuwsavond met vuurwerk niet echt bewust heeft meegemaakt. Haar vakantie in Zeeland, met wandelingen, nieuwjaarsduik en bezoek aan Middelburgse musea is blijkbaar niet gedenkwaardig geweest. Ze had niks verteld. Wat de grote freule zei? 'Ik heb een step gekregen, net als Maura.' Dus. Het klopte wel. Ze had een step uit een donker hoekje van een Zeeuwse kringloopwinkel gevist, gezorgd dat er een luttel bedrag voor hoefde te worden neergeteld door heel lief te glimlachen, om vervolgens twee dagen lang onaanspreekbaar en bloedfanatiek zo hard mogelijk rond te crossen. Een gouden vondst.




Toen ik haar vroeg of dat nou echt het enige was wat ze nog van de vakantie wist, zei ze beteuterd: 'Je mocht maar een verhaal vertellen. En ik wist even niet meer dat ik eigenlijk wat over Glittertje wilde zeggen. Want dat vond ik het leukst van de vakantie.' Savine kreeg namelijk naast de step ook een eigen pony deze vakantie. Glittertje. Of tenminste, ze benoemde hem tot haar bezit. Glittertje is namelijk een wilde shetland pony die in de Zeepeduinen woont. Maar innig bevriend raakte met de grote freule. Ze keken elkaar gedurende een kwartier liefdevol in de ogen, ze knuffelden, en Savine verloor haar hart. Maar het was wederzijds hoor. Het ponybeest liet zich alles welgevallen wat ons ponymeisje in de dop met hem uitspookte, innige knuffels werden gedeeld. Het afscheid was rauw en intens. Vele foto's moesten gemaakt worden 'voor boven mijn bed' en na de laatste aai liep de freule diep rouwend weg. Maar zo makkelijk kwam ze niet van haar nieuwe vriend af. Hij bleef maar achter haar aan wandelen. Zoals dat gaat in Penny's en Bianca boeken, uiteindelijk scheidden hun wegen toch, maar er werden zeer gemeende tranen geplengd in een stil duinpannetje. Glittertje. We zullen je nooit vergeten. Wacht op je hartsvriendin in de Zeeuwse duinen, ze komt je dit jaar hoe dat ook nog een keer (be) zoeken. 




 Op naar de eerste dinsdag van het jaar...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten