Ik verzucht het al een week lang een paar keer per dag: 'Wat is het mooi he jongens?' Met het' bedoel ik dan alles. Het leven en dan vooral de herfstgetinte versie daarvan. De kleuren, de geuren, het licht, vooral dat gouden licht. Alles straalt een beetje. Wordt de beste versie van zichzelf. Ik krijg er maar geen genoeg van.
Daarom sleep ik als een manische moeder, wanneer het maar kan, het hele gezin naar buiten. Zoals hier op de oude vliegbasis Soesterberg. Een open vlakte, de bomen op hun mooist, bergen tamme kastanjes en dus dat licht. Het was er perfect. Otto riep verrukt alle zweefvliegtuigen na, de meisjes klommen tot duizelingwekkende hoogtes op een soort stormbaan. En ik zoog alles zo diep mogelijk in mij op. De tijd mag heel even blijven stilstaan.
En mag ik er nog heel even onbeschaamd op wijzen dat dit jongetje echt het aller, aller, állerliefste van de hele wereld is? Zijn onbesuisde enthousiasme, zijn eigenwijsheid, zijn allerbeste kusjes, zijn plannetjes en de uitvoering daarvan, zijn allesomvattende liefde, het is zo'n geluk dat hij al anderhalf jaar ons liefste Otto'tje is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten