Ik ben verhuisd,
van mijn oververhitte kantoor
naar de verkoelende benedenverdieping waar het slechts 26,5 graden is.
En terwijl ik heel hard aan het tikken ben
mijmer ik wat over de moestuinplantjes
die onnoemelijke dorst moeten hebben.
Ik zie ze al slapjes op de droge aardkorst hangen.
Wat een luxe dat ik eigenlijk dit jaar nog niet eerder
uren met gieters in de weer moest zijn.
Maar die arme plantjes...
Denk ik dan
En zo staar ik weer een minuut of wat wezenloos naar mijn scherm.
Vorige week hadden we het genot
van twee avonden met z'n tweeën in het moesje
wegens logeerpartijtjes van de freules.
Daar kan geen vakantie tegenop hoor.
Rustig je net geplukte courgette op de barbecue mikken
wat naar vogelgefluit luisteren
en even je toetje bij elkaar scharrelen in de bessenstruiken.
Een klein landje, het grootste geluk.
Dus hou vol lieve slappe slaplantjes,
ik kom er straks aan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten