Pagina's

zondag 19 mei 2013

Boven de wolken

















































Daar gingen we, bijna twee weken geleden.
Met de hele bubs boven de wolken.
Een luchtdoop voor de freules.
Ietswat benepen vroeg ik tips, in de moederwhatsappgroep die we stiekem met wat vriendinnen hebben.
Een hele berg kwam er binnen.
Als laatste het vliegtuig in en uit, je eigen eten meenemen, drinken tijdens het stijgen en landen etcetc. Extra setje kotskleren. (Slik, niet bij stilgestaan. Dat kan natuurlijk ook...)
Bezakt en bepakt (waar zijn mijn light travellers skills gebleven?) checkten we in.
Tenminste, dat probeerden we.
Maar mijn Timmer-lief is niet altijd de meest georganiseerde.
Dus toen de incheckmevrouw wat onbehaaglijk naar een paspoort staarde en die met een veelzeggende blik aan haar buurvrouwincheckmevrouw liet ziet, wist ik het al.
Hier komt een Probleem.
'Uhm, hier kunt u niet mee vliegen', stamelde ze.
Datum verlopen. Al een maand. En nog krap twee uur voordat het vliegtuig de lucht in zou gaan.
Timmer-lief stond aan de grond genageld.
Ik niet. Ik riep, veulstehard zodat iedereen die ook in ons vliegtuig zou stappen het kon horen, 'NOU! DAN GAAN WIJ WEL ZONDER JOU!'
Ja, onredelijk, onaangepast. Zo ben ik.
Maar stiekem moest ik ook wel lachen van binnen. Dat kan maar een iemand overkomen, dacht ik (en was heel opgelucht dat het zijn paspoort was en niet de mijne).
Dus daar ging hij, op een drafje, naar de marechaussee.
Een beteuterde Savine snapte er niks meer van.
Daar zat ik dan. Met een topzware buggy, volgeladen met een luiertas met eten alsof we een week in het vliegtuig zouden zitten, een laptoptas van 10 kilo, een rugzakje speelgoed en mijn eigen tas. En, o ja, twee kinderen.
Maar we maakten er een feestje van. Dansten met nieuwe zonnebrillen in de hal en gingen uiteindelijk door de douane om vliegtuigen te bekijken.
Net toen ik me écht zorgen ging maken (nog 10 minuten om te boarden) kwam hij er weer aangerend...
Met een roze (dat doen ze vast om je je te laten schamen) papiertje mocht Timmer-lief ook op vakantie.
Pff.
De rest van de reis was, natuurlijk, een peulenschil.
We zwaaiden naar piepkleine auto's, verschoonden een poepluier in de turbulentie, aten een potje pasta zonder knoeien en deden zelfs alle vier tegelijk een dutje.
Het busje dat ons zou komen ophalen in Turkije, kwam ons ook daadwerkelijk ophalen en 10 minuten voor aankomst rond middernacht viel Ianthe eindelijk in slaap.
Tijd voor vakantie. (wordt vervolgd)

1 opmerking: