Klein paradijs

Onze onderbuurvrouw Wieke had geen huis meer.
Dat hadden we namelijk verbouwd tot onze nieuwe woonkamer.
Met haar toestemming overigens, anders was het ook zeg gek hè, om op de plaats van haar bank een volledig nieuwe fundering te storten.
Maar goed. Wieke moet ook ergens wonen.
En dus ging ik zondag naar de housewarming van haar nieuwe thuis.
Want huis, dat is een understatement.
Wieke bewoont het paradijs.
Dat heeft ze er samen met Jet van gemaakt, want naar wat ik heb gehoord was hun uberschattige huisje
een paar maanden geleden nog een vochtig en krochtig hol.
Maar zelfs al woonden ze in een tent, dan nog: het paradijs!
Een waar landgoed ontvouwt zich rond hun oude boerderijtje.
Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik zeker een half uur heb rondgedwaald in de tuin.
En dan heb ik geen enkele keer hetzelfde paadje bewandeld.
Er was een zwemvijver.
Er was een bamboebos.
Er waren eindeloze daslookvelden.
Er was een prachtig ommuurde moestuin.
Met kas.
En poortjes naar nog meer geheime paadjes.
En ook wonderschoon verval.
Een verlaten gebouwtje met een gat in het dak waar planten uit bungelden.
Een grote schuur vol antieke bedden op een rijtje.
En het strand lag om de hoek, voor nog meer paradijselijkheid.

Kortom: ik was betoverd door de plek.
Jammer genoeg ligt het niet om de hoek, dat heb je zo met paradijsjes.
Was dat wel zo geweest, dan was ik elke dag bij Wieke op de thee gegaan.
(en was er hopelijk ook elke dag zo'n verrukkelijke tafel vol taarten en broodjes)
En had ik elke dag bloemetjes geplukt met de freules.
Had ik elke dag mijn poes Oscar geaaid, die naar het paradijs is geëmigreerd.
En was ik foto's met mijn camera gaan maken waar dan wel een geheugenkaartje in had gezeten.
Maar ja, om de hoek is het niet, en gelukkig hebben de telefoonbeelden nog...