Het tegenovergestelde van heimwee

Het tegenovergestelde van heimwee.
Bestaat dat?
Dat je dus nooit meer naar huis wilt?
Ik heb het.
Nog voor mijn vakantie is afgelopen
schrompel ik al ineen bij het idee
dat ik straks weer thuis ben
en dan gewone dingen moet doen.
Zoals werken
en wassen
en opvoeden
en op tijd naar bed
en ergens op tijd komen.
Ik hou gewoon niet zo van structuur geloof ik.
Dus daarom al zo lang niks hier
Ik ben er even niet.
En dat hou ik zo tot ik weer echt moet.

(Misschien heeft mijn anti-heimwee ook wel iets te maken
met het feit dat na mijn vakantie ook mijn verlof
plus verlengd verlof is afgelopen.
Het idee.
Mijn mini baby alweer zo groot
dat ik hem aan iemand anders moet geven
die heus wel liefdevol voor hem gaat zorgen hoor
maar die niet mij is. Ik ben.
Nou. )

Klein geluk in een roze tutu

\







De grote freule windt er meestal geen doekjes om.
Ze heeft een erg uitgesproken smaak om het zo maar eens te zeggen.
Alles wat niet roze, glitterig of jurk is, is lelijk.
Op straat spreekt ze meisjes met oorbellen aan met de vraag:
'Hoe oud ben jij?'
Niet begrijpend geven deze deernes dan maar antwoord,
waarop Savine veelbetekenende blikken naar mij werpt als ze 4, 5 of 6 jaar oud zijn.
'Zie je wel? Zij mogen wel oorbellen,' snoeft ze dan.
We doen haar dus vreselijk veel leed aan,
door haar oorbelloos, make-uploos en soms zelfs met broek door het leven te laten gaan.
Arm kind.

Nu wilde de roze prinses al jaren later timmerman worden
wat wel een geruststellende gedachte was.
Maar ook dat is ineens voorbij.
'Ik word later barelina,' beweert ze sinds twee weken stellig.
Nu heb ik niet veel met roze, glitter, en make up,
maar ballerina's...
Ja.
Daar heb ik wel een zwak voor.
Dat was stiekem ook mijn droom...
Met spitsen, en een bar in mijn kamer en alleen maar klassieke muziek luisteren.
Dat je als ballerina ook enige souplesse, lenigheid en gratie nodig hebt,
was wel een tegenvaller.
Die eigenschappen zaten helaas niet bij mijn genenpakketje inbegrepen.

Dus toen ik echte balletpakjes tegenkwam
kon ik niet anders.
Ik ging daar een meisje echt heel erg blij mee maken.
Ze moest er even wat stickers voor sparen
door maar eens een paar avonden niet eindeloos uit haar bed te komen.
Het lukte
en benieuwd plukte ze aan haar verrassingspakketje.
En echt,
Ik denk dat ze nog nooit zoiets moois had gezien.
Én roze, én glitters, én een tutu, met 'lerring' en beenwarmers.
Gelukkiger is ze nooit geweest.
Volleerd draaide ze pirouettes door de kamer.
Je begrijpt,
dat pakje mocht nooit meer uit.
Zo kwam het dat ik een week naar de boerderij ging
met twee kunstig trippelende ballerina's in de modder.
Dat leverde wat heel wat wonderlijke plaatjes op
waarover de volgende keer meer.
Ik geloof dat ik in september maar eens op zoek ga naar balletlessen!

Ontdek je plekje

Vakantie.
Ik dacht dat dat betekende dat ik veel tijd zou hebben.
Dat is dus niet zo.
Wat ik wel veel heb is was.
Van die lekkere vakantiewas met aangekoekte ijsresten en korsten jam erin
en vergeten natte strandhanddoeken in een tasje.
En ook rondzwervende rotzooi
plus twee freules die aan nooit meer slapen doen.
Maar dolle pret hebben we hoor, daar niet van.

Alleen in het weekend, zo'n drie weken geleden was er tijd.
Toen waren de freules uit logeren.
En deden wij een 'ontdek je plekje' in de provincie.
Met al dat mooie weer moest er natuurlijk wel gezwommen worden.
Zo eindigden we bij de Lek.
Waarbij ik alleen maar aan dat liedje van Kinderen voor Kinderen moest denken.
Van die vader die alleen maar zware shag rookte en toen dood ging.
Maar zo treurig was het gelukkig niet op onze zwemstek.
Ik las er zowaar een boek
en keek nog maar eens goed naar mijn twee knappe mannen.

Prinsesje Fiebelpiep

Ik weet niet of jullie dat al door hadden
maar ik ben dus erg slecht in niks doen.
Een dagje thuis en de muren vliegen op me af.
Een dag van huis en dan krijg ik het weer op m'n heupen
omdat dan alles wat moet gebeuren niet gebeurt.
Zo is het dus ook nooit goed.

Zo zijn dit weekend de freules uit logeren
en deze ongekende vrijheid en zeeën van tijd met slechts een baby thuis
resulteert eigenlijk alleen maar in keuzestress.
Ik overdrijf niet als ik zeg dat mijn timmerlief en ik al vijf uur
aan het bakkeleien zijn over de plannen van vandaag.
Gaan we naar het strand, de moestuin, een wandeling maken, ergens lunchen of... ?
Conclusie: ik zit nog stinkend ongedoucht in mijn pyjama in de woonkamer.
'Zal ik anders gewoon eens die plank boven mijn bureau ophangen?' opperde de Timmerman net maar.
'Dat we gewoon hier thuis blijven. Dat is toch ook wel eens fijn?'
Ik knikte wat ongemakkelijk ja.
Thuis blijven.
Kan.
'We hoeven toch niet per se naar het strand zodat jij weer wat hebt om over te bloggen?' grapte hij.
Hmm.
Hmmmmm.
Nee daarvoor hoeven we niet naar het strand nee.
Er liggen nog genoeg verhalen danwel foto's klaar om nog talloze blogjes mee te vullen.
Maar weet je,
als ik niet een keer per week iets te vertellen heb
over wat ik heb meegemaakt,
gezien,
gehoord,
geproefd
of beleefd
anders dan ik heb de wassen, boodschappen en de schooltripjes weer voor elkaar gekregen,
dan word ik gewoon ongelukkig.
Voor de dagelijkse sleur doe ik het geloof ik niet.

Daarom hier een wandeling van vorige week
op een landgoed hier in de buurt.
We zagen het kasteel en de tuin van prinsesje Fiebelpiep.
Het lichtend voorbeeld van de oudste freule.
U kent haar misschien niet, dat prinsesje
maar ze houdt dus alleen van roze.
Eet roze koeken, heeft alleen roze jurken
en plonst in een roze zwembadje.
Ademloos luisteren de freules elke avond naar verhaaltjes die vaderlief over haar vertelt.
Dus hoe prachtig was het dat we haar huis nu eens van een afstandje konden bewonderen.

Wat ik eigenlijk dus wil zeggen
vooral tegen mezelf
vergeet toch niet telkens
dat je voor de mooiste avonturen
niet ver weg of op pad moet.
Ze zitten allemaal al in je hoofd.
Je moet alleen de rust vinden om ze daar te zoeken.

Uitvliegen

Het gaat te snel.
Kleine meisjes worden groot.
Voor je het weet zijn ze het huis uit.
Drie maal een cliché op een rij.
Ik haat ze, alle drie. Omdat ze waar zijn.

Het zit namelijk zo.
Mijn dochter is op kamp.
Alleen.
Tenminste, zonder ons.
Dat heet ook alleen.
Drie nachtjes naar de boerderij
met haar tante, dat wel.
Vier jaar, en op kamp!!!!!!
(En nog veel meer uitroeptekens!!!)
En dat wilde ze zelf heel graag.
'Ik moet er bijna om huilen, zo leuk vind ik het,' zei het kleine ding zelfs.
Vooral het nieuws dat wij er niet zouden zijn, viel in de smaak.

Dus daar gingen we zondag.
Voor het eerst legden we de route naar IJhorst af
als wegbrengende ouders.
We hadden voor de gelegenheid nog net geen rode broek aangetrokken
of een patente labrador geleend.
Wel zat ik in de auto alsof ik zelf weer voor het eerst naar kamp ging.
Met gierende zenuwen enzo.
De freule niet hoor.
Die deed nog even een slaapje.

Eenmaal aangekomen
Stonden wij ouders te grienen en te snikken
al op het pad
nog voor we de boerderij bereikten.
Weeë mensen zijn we toch.
Och, och, och.
'Wat zou Anna trots zijn...' snikte mijn robuuste Timmerlief.
Ik knikte maar ja,
en knuffelde Ianthe extra hard
die diep bezorgd haar totaal ontspoorde ouders gadesloeg.

De grote freule huppelde ondertussen naar de sleurhut waarin ze zou gaan slapen
en legde koelbloedig
haar knuffels in haar bedje.
At nog een koekje
liep een rondje
en aaide een hond.
Tot het bijna tijd was
om naar het bos te gaan.
Toen klampte ze nog even het been van haar vader vast.
Daar was het moment van afscheid.
Ze vergat het bijna,
een vluchtige kus en knuffel
een gehaast: 'Daaaag!'
en toen vloog ze uit.
Letterlijk.
Ze spreidde haar armen en rende weg.

Niet een keer keek ze om.
Aan het eind van het pad had ze al wel voor elkaar
dat ze op de rug van een leiding mocht.
Je dacht toch zeker niet dat ze dat hele pokke-eind ging lopen...
Ik maak me geen zorgen
het komt wel goed.
Die freule redt het wel.

Zandstralen

Geen uitwaaien maar zandstralen was het vorig weekend op het strand.
Ik sprak er af met wat vriendinnen.
Als we dat vroeger deden
tuutten je oren nog een dag na
van het hoge hysterische stemgeluid wat we produceerden.
Maar nu.
Nu hebben we een oorverdovend aantal kinderen geproduceerd.
Gesprekken duren niet langer dan drie zinnen
Want na een complete minuut geen aandacht
willen al die kinderen weer een fles, een luier, een tekening maken,
fristi bestellen, plassen,
aan iemands haar trekken,
aan iemands auto trekken,
aan iemands haar en auto trekken
scheppen, toch niet scheppen,
of als ze dat allemaal niet willen,
dan lopen ze wel weg
en moet je kijken of ze niet in de branding drijven
dan wel onder een auto zijn gelopen.
Heel ontspannen dus dat bijkletsen.
En een klein beetje angstaanjagend
om te beseffen dat ze met meer zijn dan wij.
Die kinderen dus.

Toen we de nodige frietjes in de freules hadden geduwd
gingen we nog even een half uurtje zandstralen en golfje springen.
Niks beter voor tutende oren dan een flinke zeebries.
In jubelende vakantiestemming reden we weer naar huis
om thuis pas het strandzand van onze voeten te vegen.
Behalve de grote freule
die had geen zand tussen haar tenen.
Zij schreed liever roze gehakt over het strand.
Haar nagellak zou wel eens kunnen beschadigen van al die rondslingerende schelpen.
Ja.
Ik weet ook niet wat er in dat kind gevaren is.