Pagina's

donderdag 10 september 2015

Licht aan de hemel- Zomerse OTN-avonturen deel #4


Vanavond zou blogavond worden. Met zomerse plaatjes en luchtige verhalen over niksigheid. Maar het lukt niet. Het past er niet bij in mijn hoofd. Dat zit vol met krantenberichten die bol staan van de ellende. Een vluchtelingenjongetje op het strand, een door mij bewonderde schrijver die het licht in het leven niet meer zag. Ik vind het nogal wat. Ik huil ervan. Het maakt me machteloos, droevig, boos en gefrustreerd. En alles wat hier de dagelijkse gang van zaken bepaalt, nogal zinloos. Dus zat ik hier vanavond moedeloos voor me uit te staren en  een pak hagelslag leeg te eten bij gebrek aan beter. Hielp dat? Nee natuurlijk niet. Niks helpt. 

Noem mij een pessimist, maar ik denk dat een rugzakje met rondslingerend kinderspul dat ik zou kunnen doneren echt niks verandert aan het vluchtelingenvraagstuk. En dat Joost Zwagerman er geen donder aan heeft dat ik om hem treur en me nu voorneem zijn boeken nog maar eens te gaan lezen. Maar wat dan? Ik weet het niet zo goed. Grote dingen des levens kun je niet zo maar veranderen. Maar al het kleine misschien wel. Al is het maar dat we stil staan bij wat we hebben. Geluk, liefde, gezondheid, ze zijn niet vanzelfsprekend. Als je ze hebt, moet ze bejubelen, omarmen, vieren. Dus dat ga ik dan toch maar doen. De fijne gewone dingen laten stralen. Omdat ik zou willen dat iedereen lichtpuntjes om zich heen kan zien.  



Nou goed, waar waren we? Even een schets: boerderij- kinderschare- dierenschare- regen en blubber. Heerlijke lichtpuntjes. Maar weet je? Net als je denkt, nu ga ik in bed liggen met mijn hoofd onder de deken en kom er nooit meer uit, wordt het droog. Zo gaat dat. En zo kwam het dat de freules toch nog euforisch op een pony klommen en hun moeder verbouwereerd aan de kant van de bak achterlieten toen ze zonder naastloper, al dravend naar me zwaaiden. Ik zweer het je, dat deden ze, met die 3 en 5 jaar van ze. Nu zou ik het liefst hier de tientallen ponyfoto's die ik van ze nam, posten, plus de filmpjes waarop ze als ware amazones rondrijden. Ja joh, zo'n uit z'n voegen barstend trots moederhart doet rare dingen met je. Gelukkig bezit ik een klein beetje gezond verstand en weet ik dat behalve oma en opa daar niemand een plezier mee doe. (Dat ze al lang en breed op Facebook staan vergeet ik voor het gemak maar even. Stt. En sorry.Nee, echt geeeeen sorry daarvoor.Weet je hóe knap!) 



Om paard te kunnen rijden, beschikken de freules over een kek paardrijpak. Om op de boerderij rond te lopen, hebben ze de beschikking over een heus boederijpak. En gaat dat dan zo, zoals bij alle boerengezinnen uit de wijde omgeving, dat buiten louter de overall wordt gedragen? En zondag je goede goed? Welnee, want in die gezinnen wonen niet mijn freules. Die houden namelijk alleen van strak, en tule en glitter en gloednieuwe 'skinny's', en vooral niet van overalls. Zelfs niet als die knalroze zijn. Maar liefst een uur werden ze gebruikt, daarna moest er worden omgekleed. Net als de rest van de week waarin ook elk uur de kleren werden verwisseld als ze weer eens onder de kippenpoep, blubber, etensresten of ondefinieerbare rotzooi zaten. Gelukkig is mijn hobby wasmachine's aanzwengelen, dus de dames verwenden me. 




Nu denken jullie natuurlijk allemaal, ahgod, die freules zijn van die hele lieve propere kindjes. Wat fijn. Ja. Nee. Dat is het dus niet. Daar waar vlekken op de kleren niet gewaardeerd worden, vinden ze aangekoekte korsten voedsel in huidplooien dan weer niet hinderlijk. Of haren die langzamerhand in dreadlocks overgaan. Zwarte klauwnagels? Prima. Als er maar niet gedoucht of gebadderd hoeft te worden. Ze zouden nog liever in de sloot springen onder het mom van 'dan zijn we toch ook schoongespoeld?' dan dat er shampoo in hun haar terecht zou komen. Vooral dat hele lieve kleine trolletje is allergisch voor zeep, sop, borstels, poetsdoekjes en nagelknippers. Het is een wonder dat er niet de hele dag een zwerm vliegen om haar heen hangt. 





Twee van de drie kreeg ik uiteindelijk schoon. Voor een 'boerderijbad', een wasmand warm water in het weiland, waren ze wel te porren. Het derde trolletje is in de gehele vakantie van vier weken drie keer onder de douche geweest. En dat is in kilometers omtrek te horen geweest. Daar staat dan wel weer tegenover dat ze na deze boerderijweek klaar was met omkleden en drie weken lang dezelfde kleren aantrok. Dat vond ik dan weer goed bedacht van ons Floddertje. 





En zo kwam aan de eerste heerlijke vakantieweek een eind. De boerderij, de meest magische plek op aarde waar zelfs eindeloze regen niks aan kan veranderen, was een heerlijk vertrekpunt voor verdere vakantieplannen. Dat die niet vlekkeloos verliepen, spreekt vanzelf. Dat maakte op de laatste avond bij ondergaande zon, hinnikende pony's op de achtergrond, knapperend kampvuur bij onze warme benen, en tokkelende gitaren die over het erf galmden, nog geen mens uit. Daar, met uitzicht op de weilanden, lijkt de rest van de wereld even niet te bestaan. Daar is alles goed. Was alles maar altijd zo.  


** Volgende keer in de serie 'Zomerse OTN-avonturen'; Hoe alle Franse campings subiet hun deuren sluiten zodra ze er lucht van krijgen dat wij er met onze 32 jarige vouwwagen aan komen. ** Dat wil je niet missen!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten